FanFic.nl

Zwart gat

lopen over wolken

Wanneer ik de slaapkamer binnenstorm, laat ik me neerploffen op het bed. De tranen blijven als watervallen over mijn gezicht stromen en ik kan aan niets aan anders denken dan aan mijn moeder. Gewoon
omdat mijn vader te koppig is, kan ik mijn moeder niet meer zien, of toch niet meer elke dag. Meestal vertel ik mijn hele dag aan haar, nu gaat dat niet meer. Zij begreep me ook heel erg goed, bij Elody
heb ik dat gevoel ook wel, maar het is toch anders. Ik moet in slaap gevallen zijn, want het volgende dat ik me herinner is het gerinkel van de wekker en Elody die zuchtend wakker wordt. Ze komt dichter bij me
liggen en fluistert of dat alles goed gaat en ik knik. Het gaat ook wel beter, nu het ochtend is realiseer ik me dat ik mijn moeder nog kan zien, dat ik ze niet kwijt ben. Dus eigenlijk hoef ik daarover geen problemen meer te maken. Ik sta op en glimlach breed, zomaar ... zonder reden. Elody merkt het en zegt: "Ik ben blij dat je weer gewoon kunt glimlachen, vorige dagen was het zo geforceerd."
"Ik ben ook blij", antwoord ik. "Het is precies alsof er een grote last van me is afgevallen. Ik hoef me ook geen zorgen meer te maken tot vrijdagavond."
"Dat is waar", lacht Elody en ze geeft me een knipoog. "Je kunt nu proberen om de aandacht van Nick te krijgen." We kleden ons verder aan, ontbijten en fietsen naar school. Wanneer ik Nick zie, klopt mijn hart aan tweehonderd per uur. Ik loop samen met Elody naar een hoekje van de speelplaats om hem te kunnen ontwijken. Maar toch komt hij naar me toe en vraagt of dat hij me even kan spreken. Zenuwachtig loop ik met hem mee.
"Heb jij Max gebeld om te vragen of dat mijn verhaal klopte?" vraagt hij. "Geloof je me niet?"
"Ik wel," antwoord ik, " maar Elody niet."
"Ah, oké", zegt hij. "Max heeft het mij namelijk gisteravond verteld. Hij is één van mijn beste vrienden, maar hoe ken jij hem eigenlijk."
"Hij is ook één van mijn beste vrienden en vorige jaar zaten we bij elkaar in klas, we gaan ook samen op kamp", antwoord ik. "Dus ik ken hem redelijk goed."
"Nu weet je wel zeker dat ik de waarheid spreek hé", zegt hij.
"Dat is waar", antwoord ik." Heb je zin om vanavond met me mee te rijden naar huis?" Ik kon mezelf wel doodslaan. Waarom moest ik dat nu vragen? Dit is echt een domste dat ik ooit gedaan heb. Stel je voor dat
hij overrompeld is door mijn vraag en daarom nee zegt.
"Ja tuurlijk", antwoordt hij en hij loopt naar een groepje jongens waar hij wel mee overeenkomt. Perplex blijf ik achter, langzaam dringt het tot me door dat hij echt 'ja' heeft gezegd. Elody komt bij me staan en
kijkt me vragend aan. "Ik fiets vanavond met Nick naar huis", zeg ik, ik draai me om en loop een verlaten gang in. Normaal vind ik dat griezelig, maar nu doet het me goed. Ik had even geen zin in gezelschap, de gedachte dat Nick 'ja' heeft gezegd, sijpelt langzaam naar binnen, maar echt wel héél langzaam. Ik loop op en af in de gang en de
hakken van mijn schoenen weergalmen door de hele gang. Het rinkelen van de bel doet me schrikken en voor ik het weet is de hele gang gevuld met lachende, zorgeloze leerlingen. Ik loop mijn lokaal binnen en ga zitten op een bankje achteraan in de klas. Mijn hoofd wordt weer gevuld met beelden van Nick. De rest van de dag zie ik hem niet meer, laat staan dat ik met hem kan praten. Ik slaak een zucht wanneer eindelijk die laatste bel gaat. Ik zeg Elody gedag en loop de speelplaats op richting de fietsenrekken. Ik zie hem nog niet staan, dus slenter ik langzaam naar mijn fiets. Ik ben me er niet van bewust dat er overal rond mij luid pratende leerlingen hun fiets nemen, want daar staat Nick. Hij staat een beetje verder bij een groepje jongens te babbelen en hij ziet er schitterend uit. Zijn lichtbruine haren krullen door het water, ze hebben namelijk tijdens de sportles rugby gespeeld en mochten daarna douchen. Hij draait zich om en ziet me staan. Hij neemt afscheid van zijn vrienden en loopt naar me toe.
"Ik wist niet dat je hier al zo vroeg zou zijn", verontschuldigt hij zich en haalt zijn fiets uit het rek.
"Het is niet erg hoor", antwoord ik lachend. Samen fietsen we door de poort naar huis. Het is fantastisch, ik ben wel verschrikkelijk zenuwachtig dat ik iets verkeerds zou zeggen, maar Nick heeft daar zo te zien geen probleem mee en babbelend over vanalles en nog wat. Bij zijn huis nemen we afscheid en dan gebeurd het. Nick vraagt mijn gsm-nummer en als ik een engel was, dan zou ik nu een paar meter boven de grond zweven van geluk. Ik geeft het hem en hij geeft het zijne.
"Tot morgen", zeg ik terwijl ik op mijn fiets stap.
"Tot morgen!" roept hij nog. Voor ik het weet ben ik al bij Elody, ik loop nog steeds over wolken. Dus eigenlijk ben ik helemaal niet tegengevallen voor Nick, want hij vraagt zelfs mijn nummer, denk ik bij mezelf. Al huppelend loop ik naar binnen. Ik wandel de keuken binnen en neem een knalrode appel uit de fruitmand, ik weet niet hoe het komt. Meestal moeten ze mij smeken om toch maar iets van fruit te eten. Ik ren naar boven, ik ben verbaasd van mijn energie. Het heeft waarschijnlijk wel iets met Nick te maken. Elody zit al op haar kamer, ze zit aan haar bureau met haar boeken voor haar open op tafel, maar zelf zit ze uit het raam te staren. Langzaam draait ze haar hoofd als ze mij hoort binnenkomen. Ze vraagt naar alles wat er gebeurd is en ik kan het niet laten alles in geuren en kleuren te vertellen. Na mijn verhaal blijft
het een tijdje stil, we denken allebei na over hoe het zou zijn als ik een lief zou hebben. Ze stilte wordt verstoord door het gerinkel van mijn gsm. Ik open hem en lees het volgend berichtje:
Kunnen we afspreken?

Er verschijnt een gelukzalige glimlach op mijn gezicht, Elody wordt nieuwsgierig, neemt mijn gsm en leest het berichtje.
"Wauw, jij hebt geluk!" roept ze uit.
"Ja, hé", lach ik.
"Hij schrijft zelfs met kusjes" zegt Elody.
"Ik weet het," antwoord ik, "wil je me helpen met de juiste outfit uit te zoeken?"
"Tuurlijk meid, komaan" zegt ze en we gaan samen mijn koffers halen. Om vijf uur sta ik klaar in de hal, we hebben uiteindelijk gekozen voor mijn mooiste jeans met een rood topje er boven. Elody heeft me ook
geschminkt en mijn haar op gestoken. Ik kijk in de grote spiegel die in de hal staat en ik zie er, vind ik zelf toch, heel goed uit. Om 17h15 loop ik naar buiten en wandel naar het park. Wanneer ik daar aankom zie ik
hem zitten op een bank aan de vijver. Ik haal diep adem en loop naar hem toe.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.