FanFic.nl

Hell Hol. Ft. Shawn Mendes

Hoofdstuk 3.

We liepen de rest van de dagen door een verlaten Amsterdam. We kwamen uit bij de marktgedeelte van de stad. Her en der lagen lichamen en alles was verlaten.
We hadden veel geinfecteerden, Nee, zombies vermoord. Jayden vond dat we ze niet geinfecteerden moesten noemen. Ze waren geen mensen meer, daar had hij gelijk in.
We liepen al een dikke week. Iedereen had honger en was moe. We besloten de winkelstraat maar in de gaan. we zagen een bakkerij. Maya huppelde er vrolijk naar toe met een rennende en lachende Jayden achter haar aan. Rick begon snel wandelend hun kant op te gaan en ik? het kon mij niet zoveel schelen. Ik keek wat verdwaasd om me heen. Aan de linkerkant van ons stond een groot gebouw. Dat was de Ziggo Dome. Een concert hal waar veel internationale artiesten kwamen optreden. Van die artiesten waar je je scheel betaalde voor één kaartje.
Ik bleef even staan en bekeek het gebouw rustig. Ik dacht even iemand te zien staan bij een raampje boven in het gebouw. Nadat ik even met mijn ogen knipperde was de gedaante ook alweer weg. Ik keek om, om te kijken waar Jayden, Rick en Maya heen waren gelopen. Ze waren naar een winkeltje niet ver bij mij vandaan gegaan. Ze waren lekker aan het eten.
Ik liep op mijn gemakje naar ze toe waar ik ook wat eten pakte. Ik koos voor de langere houdbare spullen en stopte die in mijn tas, die toch al "weinig" woog. Daarna begon ik mezelf te vullen met gebakjes, broodjes en wat drinken. Althans van wat er nog van over was. Meer mensen hadden geprobeerd dingen hier weg te halen maar kwamen niet ver aan de lichamen te zien die voor de deur gesneuveld waren.
Ik pakte een plastic zakje achter de balie weg en gooide daar nog wat zakjes chips, koekjes, donuts en een paar broodjes voor onderweg in. 'We moeten verder. we zijn te lang op één plek.' vertelde ik richting Rick die knikte.
Ik stond op, gooide mijn tas op mijn rug en liep het "winkeltje" uit. Er zaten geen ramen meer in. Ik keek opnieuw naar het grote gebouw tegen over ons.
'Ik wil hier niet weg.' ik sloot mijn ogen en zuchtte. Maya. 'We moeten wel, anders word je opgegeten.' Dat was Jayden. 'Ik ga liever met een volle maag dood, dan dat ik nog langer op deze manier moet overleven.' 'Je gaat mee!' Jayden verhefte zijn stem. Ik hoorde geluiden van alle kanten komen. 'Fack, Jayden! we moeten gaan. NU.' Ik sleurde Jayden bij de arm mee. Rick rende al vooruit. Jayden en ik rende achter hem aan. Ik hoorde geen voetstappen achter me. FACK! ik draaide me om en zag Maya opnieuw verstijfd staan kijken naar het groepje Zombies wat aan kwam strompelen. Rick kwam weer richting mij. 'HIER! naar dat grote gebouw! neem hem mee!' Ik gooide mijn tas met etenswaar naar Rick die protesteerde. 'Verdomme Rick, GA!' Met tegenzin sleurde hij Jayden mee naar het grote gebouw. Ik rende, met mijn tafelpoot in de aanslag richting Maya. Ik greep haar bij haar arm en trok haar mee. 'Mens, ren dan!' Ik duwde haar in haar rug wat haar deed ontwaken. 'Wat... wat is dat!?' 'Dat zijn zombies! Rennen!' Maya zette het op een rennen. We waren niet snel genoeg. We werden ingesloten. Ik keek in paniek om me heen maar herpakte mezelf al snel. 'BUK' Maya bukte en ik sloeg in de rondte met mijn stok. Ik vocht de wezens van ons af. 'Wanneer ik zeg: ga, dan ren je naar dat grote gebouw.' Mijn stem klonk streng maar helder. Ik zag Maya in mijn ooghoeken knikken. Ik probeerde mijn situatie in de schatten en keek naar de deur waar Rick nog stond.
Ik zag geen zombies meer aankomen vanaf zijn kant, dus Maya moest het kunnen redden als ik een gat kon maken. 'Maya, pak je geweer en schiet naar de Zombies voor je.' Ze haalde haar geweer tevoorschijn. Haar hand trilde ontzettend. 'Kom op, schiet dan!' Ik probeerde uit alle macht de zombies aan mijn kant weg te houden. ineens hoorde ik een schot. Maar niet uit het geweer van Maya. De zombie aan haar zijkant viel neer. Waardoor ik de ruimte had om de anderen aan die kant uit te schakelen. 'GA!' Maya zette het op een rennen. Na een paar seconden zat ik dat ze veilig het gebouw in was gekomen. Nu was het mijn beurt. Met kleine stapjes liep ik richting het gebouw terwijl ik bleef stoten en steken met mijn stok. Ik maakte een lage draai waardoor ik een paar monsters onderuit maaide en ik er over heen sprong. Ik had nog twee te gaan. Ik stak achter uit recht in de borstkast van een zombie en zakte door mijn knieën waardoor de zombie voor me voorover viel met zijn lang tegen de punt van mijn stok die ik vervolgens met veel kracht om hoog duwde waardoor de achterste zombie te spartelen lag op de grond. Ik trok mijn stok uit het hoofd van de andere zombie en maakte ook een einde aan de spartelende zombie.

Vol adrenaline rende ik naar de deur die Rick voor me open hield. Hijgend liep ik naar binnen waar een huilende Maya om mijn nek vloog. Ik verstijfde en duwde haar van me af terwijl ik haar strak aan keek. 'Dankjewel voor het redden van mijn leven.' Ik knikte als antwoord. Rick had de deur goed vergrendeld. Hij en Jayden verschoven een kast naar de deur zodat het glas beschermd werd.
'kom, we gaan naar de VIP ruimte.' Ik keek Maya niet begrijpend aan. 'Ben je hier nog nooit geweest?' Ik schudde mijn hoofd als antwoord op haar. Maya liep voorop terwijl ze begon te vertellen dat ze hier vaak voor concerten was.
Ik voelde mijn maag omkeren. Het besef van wat net buiten gebeurd was kwam op borrelen. 'wc?' Vroeg ik daarom ook maar kort. 'Trap op naar rechts.' Ik zette het op een rennen, holde een wc in liet mijn stok vallen en gooide vervolgens de hele inhoud van mijn maag eruit.
ik zakte op mijn knieën. de tranen liepen over mijn wangen. De geur, het bloed de gezichten zonder huid, doffe ogen alles flitste voorbij. Nadat het overgeven was gestopt bekeek ik mijn handen die op de rand van de wcpot leunden. Ze zaten onder het bloed. Ik zat onder het rotte stinkende bloed. Opnieuw kwam de laatste beetje inhoud van mijn maag eruit.
'Gaat het?' Ik schrok op. Deze stem kende ik nog niet. Ik draaide me om terwijl ik mijn stok pakte en uitstak. Een jongen met bruin haar en bruine ogen keek mij met open mond aan en hield zijn handen omhoog als overgave. Hij zette een stap naar achter, haalde een paar doekjes uit de automaat en maakte deze nat voordat hij die aan mij overhandigde. Ik veegde het doekje om mijn gezicht. het voelde heerlijk. een vlaag van misselijkheid overheerste me weer waardoor ik opnieuw begon over te geven. De jongen haalde het haar uit mijn gezicht en bleef achter me staan.
Nadat ik zeker wist dat al het inhoud uit me was liet ik me terug vallen op de grond. 'Jij bent het plein meisje...' Zei hij vervolgens twijfelend waardoor ik hem niet begrijpend aan keek. 'jij vocht met al die zombies op het plein zonet.' ik haalde mijn schouders op. 'denk het.'
Met moeite duwde ik mezelf omhoog en liep naar de wastafel. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Mijn haren staken wild alle kanten op. mijn handen zaten onder het bloed. mijn stok zat onder het bloed.
'Ik vond het knap...' Ik kijk de jongen aan. 'wat?' 'Hoe jij vocht.' 'Het is niet dat ik een keus had ofzo.' Antwoordde ik iets te bot voor mijn doen. Ik pakte doekjes en begon mijn stok schoon te maken.
'mijn naam is Shawn.' Hij stak zijn hand uit. Ik pakte hem aan nadat ik mijn doekjes had weg gegooid. 'Lieneke.' 'Mooie naam.' hij begon te glimlachen. 'Ik had nooit verwacht dat ik nog een levend iemand zou tegen komen op mijn familie, band en manager na. die dingen buiten, dood eng.' ik knikte. 'met hoeveel zijn jullie?' Shawn haalde zijn schouders op. 'Kom, ik neem je mee naar hun toe.' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik moet mijn eigen groep vinden.'
Hij knikte. 'Ik loop wel even met je mee.' zonder te antwoorden pakte ik mijn stok op en liep het toilethokje uit de trap af waar Jayden, Maya en Rick stonden te kibbelen over wat we nu moesten doen.
Maya was de eerste die zich omdraaide en vervolgens wit weg trok. 'S... Shaw..... Shawn Mendes?' Ik schoot in de lach, ik had Maya nog nooit zo sprakeloos gezien. fun-fact; ik had geen idee waarom ze zo deed.
'Thats me...' Zei de jongen twijfelend. 'OMYGOD! dat ik in deze ellendige wereld, het toch nog mee mag maken jou te zien!' Ze huppelde de trap op en greep zijn hand. Ik keek beide niet begrijpend aan.
'De Shawn Facking Mendes zit in hetzelfde hell hol als mij! omygod!' Ik zag dat Shawn zich ongemakkelijk begon te voelen. 'Maya, doe rustig oké. laat hem.' Hij keek me dankbaar aan. Maya droop langzaam terug. 'Sorry...' Ik keek verbaasd naar Maya. Maya deed wat ik haar vroeg te doen?
Ik liep langs Maya, Jayden en Rick heen naar de andere kant van het gebouw waar de grote ramen zaten. Ik keek naar het hoopje prut wat ik op de grond had achter gelaten. Er waren geen nieuwe bij gekomen.
Ik haalde een hand door mijn bezweette haar en zette hem vervolgens tegen het raam aan.
Wat was dit voor wereld geworden... het was echt te bizar voor woorden. Wie was ík geworden... Ik vermoordde mensen, nee geen mensen, zombies in koele bloedde. Ik trok op met mijn twee minst favoriete personen. Er was geen mens meer op straat. De wat ooit zo levendige Amsterdam was, leek nu totaal verlaten.
'Waar denk je aan?' ik schrok op uit mijn gedachten door de stem van Rick. 'In wat voor hel we leven.' ik keek hem een ogenblik aan met een flauwe glimlach en keek vervolgens weer naar buiten.
'De zombie die ik met mijn stok door zijn borstkast stak, bleef leven. Die ene die ik meteen door zijn hoofd raakte, was op slag dood.' het bleef even stil tot Rick de stilte verbrak door te vragen wat ik daar mee bedoelde. 'Ik bedoel daarmee te zeggen, dat we ze alleen kunnen vermoorden wanneer we ze in hun hoofd raken.' Ik duwde me van het raam af om Rick aan te kunnen kijken. 'Willen jullie mee naar de mensen waar ik bij ben?' Mijn blik werd gericht op Shawn die een paar meter voor ons stond. 'Ja, graag.' Rick liep zijn kant op op de voet gevolgd door Maya en Jayden.

Ik wierp een laatste blik naar buiten en liep dan ook achter het groepje aan. Na aardig wat trappen gehad te hebben, kwamen we boven aan. Shawn liep voor op en Maya bleef maar door ratelen over hoe geweldig zijn muziek was. Als ik een computer had gehad met internet, had ik het opgezocht.
Shawn opende een deur en liet iedereen naar binnen, ik als laatste. 'Jongens, kom maar tevoorschijn. Dit zijn normale mensen.' Ik trok een wenkbrauw op toen ik langs hem liep. wat een woordkeus.
Er kwamen 4 mensen tevoorschijn. 'Dit is mijn vader, Manuel.' En hij ging bij een man staan. 'en dit, is mijn moeder.' Die naast Shawn ding staan.
'en dit hier...-' Hij liep naar een jonger meisje, '-... dit is Aaliyah, mijn kleine zusje.' Maya liep gelijk op hun af om hun een hand te geven.
Een persoon kuchte een paar keer, waardoor Shawn zijn aandacht getrokken was. 'Oh, en dit is Andrew Gertler, mijn manager.' Ik knikte als begroeting maar liep niet op ze af. Ik was niet zo van nieuwe mensen leren kennen. Ik voelde me dan ook erg overbodig. Jayden, Rick en Maya begonnen een gesprek met de mensen. 'Waar zijn mijn bandleden?' Vroeg Shawn zacht, maar niet zacht genoeg aan Andrew. 'Ze gingen naar beneden, ze wouden wat eten halen.' 'Maar er kunnen van die... wezens zijn. het is niet veilig' Andrew haalde zijn schouders op. 'Ze wouden perse weg.' Ik zag Shawn onrustig in zijn handen wrijven. Ik draaide me om en zag het kleine meisje rustig naast haar ouders staan. Het leek alsof ze elk moment kon omvallen. Haar gezicht was bleek en onder haar ogen zaten donkere kringen.
Ik liep naar haar toe en ging door mijn hurken. 'Gaat alles wel goed met je?' Het meisje begon te lachen. 'Ja hoor, te lang niet gegeten.' ik knikte. 'Hoelang al niet?' ze haalde haar schouders op. '3 dagen denk ik.' Ik deed een poging tot glimlachen en liep bij haar weg opzoek naar mijn plastic tasje. Nadat ik hem gevonden had liep ik weer naar haar toe en gaf haar een donut. Ze at hem dankbaar op. 'Eet rustig, anders gooit je maag het er weer uit.'
Ik gaf zonder te vragen de ouders, manager en Shawn ook wat eten en ging vervolgens zelf tegen de muur aan zitten. Ik hoorde Shawn nog praten tegen Andrew. hij maakte zich erge zorgen. Ik zuchtte zacht, pakte mijn stok, stond op en liep naar de deur. 'Wat ga jij doen?' Ik draaide me om naar Rick. 'Zijn bandleden zoeken.' Ik opende de deur en liep er door heen maar werd achtervolgd. 'Niet alleen.' Rick stond naast me. 'Lets do this.' Ik kon een grijns niet onderdrukken.
Toen we de eerste stap van de treden hadden gezet, kwam Shawn achter ons aan. 'Ik ga mee.' 'Ik denk niet dat dat slim is.' Rick was alweer een paar treden omhoog gelopen.
'Ik ga mee.' Zei hij nogmaals. 'Weet je überhaupt hoe je ze moet uitschakelen? Heb je een wapen?' Rick klonk geïrriteerd. Shawn zei niks meer. 'Ik weet hoe ze eruit zien.' Shawn en Rick stonden te bekvechten en hadden niet door dat ik al door was gelopen. met lichte haast liep ik de trappen af. Ik kwam beneden in de hal aan, waar we omhoog waren gekomen. op een bordje stond een pijl naar de concertzaal. Daar zou vast eten te vinden zijn. Ik opende de deur en de bekende nare stank drong mijn neus opnieuw binnen. zachtjes liet ik de deur achter me dicht vallen. de lichten stonden nog aan. langs de muur liep ik voorzichtig richting het podium en klom erop. Wanneer ik langs de coulissen liep botste ik tegen een jongen omhoog die met grote ogen naar me keek. 'OMYGOD! een normaal mens!' Voor ik het wist duwde ik mijn hand op zijn mond en luisterde aandachtig of ik geluiden hoorde. 'Hou je gedeisd wil je, ze mogen dan vrijwel dood zijn, maar hun gehoor is nog prima.' fluisterde ik naar de jongen. 'Ben jij een bandlid van Shawn?' De jongen knikte. 'Gitarist.' En hij hield zijn gitaar omhoog. 'Mooi. zijn er meer?' Hij knikte. 'De drummer werd gepakt door die wezens. De jongen die de basgitaar bespeelt zit nog achter. kom.' zei hij op een zachte toon en trok me mee door de coulissen heen naar een ruimte achter het podium. de andere gitarist begon enthousiast te springen maar werd gesust door de andere jongen. 'Jullie zijn samen nog over?' ze knikten beide. 'Top, kom. Ik breng jullie terug.' De gitarist schudde wild zijn hoofd. 'Dat kan niet. Er lopen hier van die gekke dingen rond!' ik haalde mijn schouders op. 'En? willen jullie hier eeuwig blijven zitten? wat doen jullie hier eigenlijk?' De jongens keken naar beneden. 'We wouden Shawn zijn gitaar halen. Zijn zusje is erg angstig, we dachten dat als hij zou spelen ze wat zou ontspannen.' wat lief van hun. 'pak dat ding, zorg dat je je handen vrij hebt. We moeten weg.' ik pakte een standaard van de microfoon en begon het ding te ontleden tot ik alleen een stok over had. ijzer zou harder aan komen en langer volhouden dan mijn tafelpoot. De tafelpoot stopte ik door de lus van mijn tas, die zou ik niet meteen weg doen.
ik keek een moment om me heen, trok de stekker van een microfoon uit de aansluiting en gaf die aan een jongen. De andere had een of andere plaat te pakken. 'Wat moet ik hier mee?' De jongen met de microfoon keek me verward aan. 'Slinger er mee als zo'n ding op je af komt en anders wurg je hem.' Zijn ogen werden groot. 'Grapje zeker?' Ik schudde mijn hoofd. 'Wil je opgegeten worden dan?' Dit keer schudde hij resoluut nee.
'Mooi, kom. dan gaan we.'ik liep weer voorop. We waren bijna bij de deur toen de geur penetranter werd en het geluid toe nam. 'Schiet op! ren!' De gitarist holde de deur uit die ik open hield. De basgitarist werd gegrepen door twee zombies die ik vervolgens uitschakelde door mijn microfoonstang door hun hoofd te jagen. 'Schiet op man!' Ik trok aan zijn arm en duwde hem de deur uit. Ik keek een ogenblik door de zaal waar zeker 20 dames of mannen, geen idee, rond liepen. Ik duwde de jongens de trappen op naar boven. Hijgend liepen we alle drie de laatste trap op waar Rick en Shawn ons verbaasd aankeken.
De gitarist vloog Shawn meteen om zijn nek. Halverwege de trap zakte de basgitarist in elkaar. Ik liep naar hem toe. 'Waar heb je pijn?' De jongen schoof zijn mauw omhoog waar een grote bijtplek zichtbaar werd. Shit. 'Neem Shawn en die gast mee naar binnen Rick.' Hij knikte en liep met ze naar de kamer. Ik ging naast de jongen zitten. 'Ik ga dood he?' ik keek naar de wond. 'Weet ik niet. Ik ben geen expert.' antwoordde ik zo kalm mogelijk. 'Hoe voel je je?' 'Beroerd. Pijn, heel veel pijn.' Mijn blik gleed over zijn lichaam. Zijn kleding was stuk gescheurd en hij had verschillende schrammen. Ze hadden hem goed te pakken gehad.
'Ik heb het warm.' de jongen trok zijn vest uit. 'Kom, we gaan je wond spoelen.' Ik hielp de jongen overeind en nam hem mee naar de wc's waar ik eerder vaarwel tegen mijn eten had gezegd.
Zodra het bloed door de afvoer spoelde, bleek de wond dieper te zijn dan ik gedacht had. 'Ik voel me niet zo lekker.' Ik keek naar de jongen. Zijn ogen begonnen de glans te verliezen. 'Ik heb honger.' Zijn blik gleed over mij heen. 'Zin in vlees.' Nee, dit ga je niet menen.
'Je moet me doden.' Dit keer was het mijn beurt om hem verbaasd aan te kijken. 'Nee.' Ik pakte zijn arm vast. 'Nee, dat kan ik niet.' 'Je moet. Ik voel dat ik mezelf verlies.' Nee, nee, nee!
'Alsjeblieft. Laat me niet één van hun worden.' De jongen keek me smekend aan. Zou het echt zo zijn? zou hij echt veranderen door een beet of kras? Het antwoord werd al snel duidelijk. De blik in zijn ogen wisselde.
'Oké, maar niet hier.' Ik sloot mijn ogen. 'Waar wil je dat ik dat doe?' voegde ik er vervolgens achter aan. 'Afgelegen plek.' Ik hielp hem overeind en liep met de jongen naast me een lange gang door een trap op. 'Dit vond ik altijd de mooiste plek om te zijn na een optreden hier.' Ik keek voor me uit. We stonden op het dak. Ik had veel voor mijn kiezen gehad en ik had veel zombies vermoord. Maar niet een levend persoon.
'Voel je niet schuldig alsjeblieft.' De jongen streek zacht een vinger langs mijn kaak. 'Je doet me juist een gunst.' Hij pakte mijn mes uit mijn koppel. 'In films heb ik gezien dat je aan de achterkant van het hoofd naar boven moet steken om de hersenen te raken.' Hij liet zijn vingers langs de achterkant van mijn hoofd glijden. Hij duwde het mes in mijn handen.
Van de stoere Lieneke was niks meer te zien. De tranen welden op in mijn ogen. 'Je bent een stoere meid, weet je dat?' De jongen ging zitten. 'Ben ik niet. Ik doe ook maar wat.' Hij begon te lachen. 'Naar wat ik gezien heb, doe je het goed.' Hij was even stil en keek naar het uitzicht voor ons. ik ging op mijn hurken naast hem zitten. 'Let goed op Shawn en zijn familie oké? Het zijn hele goede mensen.' ik knikte. 'Ik zal mijn best doen.' we lachten even naar elkaar. 'Doe het maar.' hij knikte naar het mes. Meent hij deze? Moet ik hem nou serieus een mes door zijn hoofd heen duwen? Ik MOET nu een bandlid van Shawn vermoorden. Ik moet een einde maken aan een ménsenleven. Met het mes in mijn hand houd ik hem trillend naast zijn hoofd. De jongen pakt mijn hand vast. 'Wees niet bang, in één keer door drukken. Verlos me uit mijn leiden. Laat me niet zo'n monster worden alsjeblieft.' ik knik. 'Het spijt me.' fluister ik door mijn tranen heen zodra ik het mes tegen de achterkant van zijn hoofd zet, met mijn vrije hand zijn borst vast pak. 'Dankjewel.' Is het laatste wat hij zegt voor ik het mes door duw met volle kracht. De tranen lopen over mijn wangen wanneer ik het mes uit zijn schedel haal en hij op de grond valt. Ik laat het mes vallen met trillende handen. 'FACK FACK FAAAAAACKKK!' ik laat me op mijn billen vallen met opgetrokken knieën en grijp mijn hoofd vast en laat de tranen die ik zo lang heb opgekropt in hun vrije loop. ik heb zojuist iemand vermoord.
Ik blijf een tijdje zo zitten voor ik mijn mes pak en dood van binnen terug naar binnen loop, naar de kamer waar iedereen op "ons" zit te wachten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.