FanFic.nl

Hell Hol. Ft. Shawn Mendes

Hoofdstuk 4.

Wanneer ik bij de deur aan kwam zag ik Rick, Shawn en de gitarist bij de deur staan.
'Waar is...' ik schudde mijn hoofd, als antwoord op Shawn. 'Maar hij...' ik keek de gitarist aan.
'Jij hebt hem vermoord....' Het was geen vraag maar een aanname. ik knikte leeg terwijl ik traag met mijn ogen knipperde. Voor ik het wist voelde ik iemand volop mijn schouders grijpen en me tegen de muur aan drukken. Ik keek recht in de woedende ogen van Shawn. 'HOE KON JE!' Tranen liepen over zijn wangen. Hij schudde me ruw heen en weer. Het had geen zin om te praten. Ten eerste zou ik toch geen woorden uit mijn mond krijgen zonder te huilen en ten tweede, Het zou toch niet doordringen. De woorden dood en vriend gaan namelijk niet samen. Ik knalde een paar keer hard met mijn hoofd tegen te muur voordat Shawn weg getrokken werd door Rick en de kamer in geduwd werd. Ik stond verdoofd tegen de muur en zag hoe de deur dicht gegooid werd door Rick die er als laatste door heen liep.
'Ze hadden hem te pakken of niet?' Ik verplaatste mijn blik van de deur naar de gitarist. 'Hij was diep gebeten en gekrabd.' hoorde ik mezelf zeggen met een krakende stem. De gitarist kwam naar me toe lopen. 'werd hij één van hun?' Ik knikte als antwoord. 'Hij wou het zelf, of niet?' Weer knikte ik als antwoord. 'Dat moet Shawn weten.' 'Nee, laat hem maar in de waan dat ik hem vermoord heb. Het zou kutter zijn om te weten dat zijn vriend er zelf om vroeg omdat hij op het punt stond te veranderen.' 'Maar dan zal hij boos op jou blijven.' ik knikte. 'Klopt, Op deze manier zal het verwerken makkelijker zijn omdat hij de schuld op iemand kan schuiven.' de gitarist was stil. 'ik wist niet dat een beet, mensen kon veranderen.' ik keek hem aan. 'Ik ook niet.' ik zuchtte een keer en liep naar het raam. 'Maar hoe wist je dan dat hij zou veranderen?' 'Zijn ogen en door dat hij zei dat hij zin had in vlees. Míjn vlees.' ik voelde een rilling over mijn rug lopen toen ik de woorden uit sprak.
'Waar is hij nu?' ik antwoordde zonder me om te draaien. 'Op het dak.' 'Waar hij het liefste was.' Ik knikte dit keer en voelde een traan over mijn wang lopen.
'Dank je wel, dat jij zijn wens hebt vervuld. Ik denk niet dat iemand anders het zou kunnen.' De gitarist kwam bij me staan, ik keek hem aan. 'En dat zou ook niemand anders moeten en hoeven doen.' De jongen bleef stil, terwijl mijn gevoel zei dat hij nog wat wou vragen. 'Vraag maar.' De jongen glimlachte en zuchtte. 'hoe?' Ik draaide me om en sloeg mijn armen over elkaar. 'Op zijn aanraden; een mes door de achterkant van zijn hoofd.' de gitarist lachte. 'Dat had hij uit een film of niet.' Ik knikte. 'Maar het werkte wel.'
We bleven even naast elkaar staan tot de deur opnieuw open ging. Aaliyah kwam naar buiten. 'Komen jullie binnen?' De gitarist knikte en pakte mijn arm om me mee te nemen.
Toen ik binnen was sloot Aaliyah de deur en ging ik in een hoekje bij de deur zitten.
Iedereen zat om Shawn heen die zijn gitaar aan het bespelen was.
Zijn gitaarspel was mooi om te horen. In mijn hoofd bleven de beelden van de dakscene door mijn hoofd flitsen. Hoe hij smeekte er een einde aan te maken. Hoe ik het mes door zijn hoofd heen duwde. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Jayden naast me kwam zitten. 'Hey Weirdo. Hij is best pist op je.' Ik trok mijn wenkbrauw op toen ik Jayden aan keek. 'Maar je bent wel een bad-ass, dat had ik niet achter je gezocht.' 'bedankt ofzo?' Ja, wat moest ik daar nou weer op zeggen. Dankjewel voor het compliment? dit was altijd mijn droom? zombies vermoorden, mensen vermoorden, stoer doen terwijl ik dat niet ben.
laat me gewoon met rust gast. alsjeblieft.
Het begon donker te worden. Iedereen zocht een plekje om te gaan liggen. Shawn lag met Aaliyah in zijn armen, Maya lag bij Jayden. Rick, Andrew en de gitarist zaten tegen de muur. in de buurt van de rest. Ik zat nog steeds in mijn hoekje bij de deur. Iedereen sliep, behalve ik. Ik kon mijn ogen niet sluiten zonder het beeld van die jongen voor me te zien. Voor mijn gevoel keek ik uren voor me uit. Bij elk klein geluidje greep ik mijn stok vast. Ik moest Shawn en zijn familie beschermen. Dat had ik beloofd. Dus dat is wat ik ga doen.
Voor mijn gevoel kropen de uren erg traag voor bij. ik keek naar het groepje mensen dat voor mij lag te slapen. Ik zag Aaliyah wakker worden en naar me kijken. Voorzichtig legde ze de hand van Shawn naast zijn lichaam en kwam op haar tenen naar me toe geslopen en kwam naast me zitten.
'Heb je al geslapen?' is het eerste wat ze zacht tegen mij zei. 'Nee. Maar daarom mag jij wel lekker gaan slapen.' fluister ik terug.
Ze schud haar hoofd. 'Lukt niet. ik ben bang.' Ik kijk het kleine meisje aan. 'Ik heb iemand beloofd dat ik jullie zal beschermen. En dat zal ik dan ook doen.' ik glimlach even naar haar. 'Heb je nog honger?' Aaliyah knikt voorzichtig. Ik pak het plastic tasje naast me vandaan. Die niemand blijkbaar had aangeraakt nadat ik hem daar had neer gegooid. 'Pak er maar wat uit.' Ik duwde het tasje in haar handen. Ze pakte het laatst over gebleven broodje uit het tasje en at hem langzaam op, zoals ik haar dat gezegd had bij de donut. 'Voelde je je al wat beter na de donut?' ze knikte. 'Je bent lief. Dankjewel.' Ik knikte naar haar en keek naar de rest van de mensen. 'Hoe heet je eigenlijk?' Ze had gelijk. ik had me nog nooit voorgesteld. Ik stak mijn hand naar haar uit, die ze stevig vast pakte. 'Mijn naam is Lieneke, maar je mag me ook gewoon Lien noemen. Wat jij fijn vind.' ze schudde hem. 'Aaliyah. Maar je mag me ook Liyah noemen, wat jij fijn vind.' ik begon zacht te lachen om haar eigenwijze opmerking.
'Nou Liyah, dan noem ik je zo.' Ze knikte. 'Dan noem ik jou Lien.' Ik schudde haar opnieuw de hand. 'Fijn kennis met je te maken.' vertelde ze. 'Eens gelijks.' Aaliyah at rustig haar broodje op. 'Shawn is verdrietig.' Zei ze uit het niets. 'Ik heb hem nog nooit zo boos en verdrietig gezien.' zei Aaliyah op een neergeslagen toon. 'Het is ook niet niks als je een bandlid/beste vriend verliest. Hij mag ook best verdrietig en boos zijn. Daar heeft hij alle recht toe. De wereld is op dit moment ook ontzettend oneerlijk.' 'Hij zegt dat het jou schuld is.' mijn hart begon een paar slagen harder te slaan. 'Dat is het helaas ook.' Ik keek naar mijn voeten. 'Maar ik moest doen wat nodig was om jullie te beschermen.' Meer woorden wou ik er ook niet aan vuil maken. 'dankjewel daar voor.' Ik keek haar verbaasd aan. Zo'n reactie had ik dus totaal niet verwacht.
Aaliyah liet zich tegen mij aanzakken en legde haar hoofd op mijn schoot neer. Ik streelde afwezig met mijn hand door haar haren heen. Niet veel later was ze diep in dromeland. arm meisje. Dat zij op deze leeftijd deze horrorwereld al moet mee maken.

Ze lijkt op mijn eigen zusje. Ook zo positief ingesteld, zorgeloos en lief. altijd die maffe opmerkingen en gekke acties. Wat hield ik toch van haar. Helaas was ik voor hun niet op tijd, net zoals die bassgitarist. Helaas moest ik mijn familie wel als monsters zien. Helaas moest ik hun alle vier uit hun leiden verlossen. En dat, lieve mensen. Is pas de hel hemzelf. Daarom vind ik de belofte aan die jongen op het dak zo belangrijk. Ik mag dan wel geen familie meer hebben, deze familie zal ik koste wat het kost beschermen zodat zij wel samen kunnen blijven.

Ik moet wel even in slaap gevallen zijn. Ik schrok namelijk wakker van een boze Shawn die voor me stond. 'Blijf met je poten van mijn zusje af.' Zijn stem klonk des duivels en zijn ogen spuwden vuur. Hij trok Aaliyah uit mijn armen. 'Ga aan je eigen familie zitten en laat ons met rust.' Oei, die deed pijn. Ik besloot niks te zeggen. Aaliyah keek slaperig om zich heen. 'huh wat? Shawn? wat doe je?' 'Jou bij haar weg halen.' Vooral het woord "haar" sprak hij uit met extra walging in zijn stem. 'Waarom?' 'ze is gevaarlijk.' 'Is ze niet.' 'Jawel is ze wel. Kom Aaliyah, je bent míjn zusje.' Hij pakte haar arm vast en trok haar ruw bij me weg.
Iedereen begon langzaam aan wakker te worden en keek naar ons. Ik zag de gitarist naar me kijken die op het punt stond er wat van te zeggen. Zo onopvallend mogelijk schudde ik "nee" met mijn hoofd. Hij knikte als bevestiging.
Ik pakte mijn spullen en stond op. 'wat ga je doen?' Maya stond achter me. 'Kijken of ik een wat grotere ruimte vrij kan maken.' Ze leek me niet te snappen. 'We zitten te veel op elkaar hier.' Ik keek naar Shawn en toen weer naar Maya. 'Blijf hier oké? Pas op hun en schiet als het nodig is, maar kijk eerst of ik het niet ben alsjeblieft.' Ik kon een lach in mijn stem niet onderdrukken. Maya keek me verbaasd aan. Lien, jij maakt nooit grapjes. Wat denk je wel niet!?
'uhm, ja, dus. Tot zo.' voor ik de deur open trok vervolgde ik mijn zin. 'Rick wil je me helpen?' Niet veel later stond hij bij me. 'Jayden en Maya, jullie beschermen hun oké?' Ik zag ze beide in een flits knikken en liep met Rick naar beneden.
'Wat had je in gedachten?' 'De concertzaal. Dat is ruim. We kunnen daar twee deuren afschermen met de boxen. Dan zijn de zombies ook niet gelijk bij ons en kunnen wij ons voorbereiden op een gevecht wanneer ze naar ons toe komen lopen. En daar is ook een privé kamer voor omkleden of iets dergelijks. en daar zit een toilet en douche.' 'Goed plan. Hoeveel zijn daar?' 'ik telde ongeveer 20, maar we hadden nogal haast dus ik kan me vergissen.' Rick begon te lachen. 'rug aan rug?' ik knikte. 'Rug aan rug.' Ik opende voorzichtig de deur en schakelde de eerste 3 uit met een mes die met hun ruggen naar ons toe stonden. Ik wierp vlug een blik door de zaal. Er kwamen twee groepjes van 3 op ons af schuifelen. Rick en ik keken elkaar aan. Ik gooide hem mijn ijzeren stang toe en pakte zelf mijn geliefde tafelpoot. Voor we het wisten hadden we elk een groepje van 3 uitgeschakeld.
'Dat waren er 9. Nu de rest nog.' Ik grinnikte naar Rick. We liepen naar voren en begonnen één voor één de zombies uit te schakelen. Nadat we na ons idee bij de laatste aankwamen draaide ik me om. 'Oh kut.' Ik leunde met mijn rug tegen die van Rick aan. 'Wat is er?' Rick bleef hijgend stil staan. 'groepje van 6 tegelijk.' was het enige wat ik uit bracht. 'Geef me je mes.' Rick duwde zijn mes in mijn hand. Eerst wierp ik mijn eigen recht in de schedel van een zombie die viel en wierp vervolgens Rick zijn mes ook op één. Wonderbaarlijk genoeg recht door het oog, richting de hersenen. Doordat deze zombie viel struikelde de rest over hun heen. één voor één beëindigden we hun levens.
'Uhm, Lien help?' Ik zag Rick wild om zich heen kijken. 3 stonden om hem heen. Ik greep de twee messen uit de schedels en wierp ze één voor één richting de zombies. De tweede mes miste Rick net op een haartje na.
Rick stak zijn stok één keer uit richting de zombie die voor hem stond en die vervolgens ook in elkaar zakte. Ik keek hijgend om me heen. 'Dat was een leuke uitdaging.' Ik schoot in de lach. De adrenaline nam het van me over. 'Ik mis er nog twee.' meldde ik Rick toen ik de zombies geteld had. ik pakte ondertussen de messen.
In de zaal zelf was niks meer. 'Achter het podium. Kom' Ik rende met Rick op mijn hielen richting het podium. Achter in het kamertje waar ik de twee jongens had weggehaald liep inderdaad één zombie. Rick rekende met hem af en sleurde hem mee richting de zaal. Ik schrok op van een gil en rende het podium op. Ik zag Shawn langzaam achteruit lopen. Een zombie liep op hem af. Gooi raak Lien, mis deze niet.
Na een hap lucht genomen te hebben gooide ik met volle kracht de mes richting de zombie. HELL YEAH! RAAK! De zombie zakte in elkaar. Ik stond nog steeds in mijn werphouding. Shawn keek met grote ogen naar mij.
'Alles goed hier?' Rick gooide het lichaam van het podium af. 'nu wel. dat was de laatste.'
Meldde ik toen ik van het podium af sprong en richting Shawn liep met Rick naast me. 'Wat doe jij hier!?' Rick klonk boos en bleef vlak voor Shawn stil staan. 'Ik wou kijken of ik jullie kon helpen.' Zei hij met een trilling in zijn stem. ik bleef op een afstandje staan. 'Was dat een....?' Shawn keek angstig om hem heen. 'Hebben jullie...?' Hij maakte geen enkele zin af. 'Nou big hero. Dit zijn nou die zombies.' Rick zijn stem was spottend. 'En jij, jonge heer, hebt je leven te danken aan haar hier. Vind je haar nu nog zo gevaarlijk?' Ik wachtte het antwoord niet af. Hier had ik geen zin in. Ik liep de zaal in en pakte de benen van een zombie vast en sleurde hem richting de deur om alles bij elkaar op een bult te leggen zodat we ze makkelijker op konden ruimen. Ik zag in mijn ooghoek Shawn op me af komen lopen. 'Ik ga even kijken of de andere kamers veilig zijn.' Meldde ik Rick terwijl ik al naar het podium toe liep. ik had totaal geen zin om nu naar Shawn te luisteren. Ik moest er zeker van zijn dat alles hier veilig zou zijn. Ik had het hém beloofd.
Via het trappetje liep ik naar boven met mijn stok in mijn hand en liep de kamertjes bij langs. Alles was leeg. Ik opende een deur en zag dat die naar een lange gang leidde. Naast de deur stond een kast. hoe toevallig. Ik wrong mezelf tussen de kast en de muur en begon de kast richting de deur te duwen. Ik viel bijna toen de kast ineens heel makkelijk verschoof. Ik zette een stap bij de kast vandaan en zag dat Shawn me hielp. 'Ik uhm...' Hij ging met zijn hand door zijn haar. 'Dankjewel.' Ik knikte en liep hem voorbij richting het podium.
'Rick, willen jij, Shawn, Jayden en de rest de lichamen weg brengen? Dan ga ik kijken of deze verdieping veilig is.' 'Doe je voorzichtig?' Ik knikte. Ik sprong het podium af. Ik zakte bijna door mijn benen heen van het gewicht van mijn tas die zijn tol begon te eisen.
'Ik ga met je mee.' Shawn stond naast me. 'Nee, dat ga je niet.' ik sprak duidelijk en daar schrok Shawn zichtbaar van. 'waarom niet?' 'Omdat Je zusje die lijken niet hoeft te zien. Dus ruim dat snel op zodat we niet langer in verschillende groepjes zijn.' Dit snoerde hem de mond. 'Tot zo.' fluisterde ik zacht en liep de zaaldeuren uit.
Ik liep een rondje door de gangen en opende alle deuren. Her en der zaten nog zombies. Ik kon er nog steeds geen vinger op leggen hoe sommige mensen veranderd waren. Ik rekende met alles en iedereen af. Ik sleepte de lijken naar het balkon waar ik met grootste moeite ze één voor één af gooide.
Na 4 keer dezelfde ronde te hebben gelopen besloot ik terug te gaan naar de zaal. De eerste deur die ik wou openen werd tegen gehouden. De tweede ging wel open en ik liep naar binnen. Iedereen zat hier bij elkaar. 'we waren al bang dat er wat met je gebeurd was.' Maya kwam op me afrennen. Uhm? hoezo.... 'Je bent drie uren weg geweest...' Ah, zo ja.
'ik ben oké. Deze verdieping is veilig. ik kwam even kijken of jullie allemaal oké waren.' Ik liep de deur door en sloot hem achter mij. Aaliyah kwam op me afrennen en omhelsde me. Ik schrok van haar actie. Ik was het niet gewend dat mensen me zomaar omhelsden. 'Gelukkig! je bent terug.' Nog in een soort van shock sloeg ik mijn handen om haar heen.
'natuurlijk ben ik terug.' Ik keek haar glimlachend aan. Ze pakte mijn hand en trok me mee naar de groep. iedereen staarde me aan. Het was Rick die de stilte verbrak. 'Waren er nog veel?' Ik haalde mijn schouders op. 'Af en toe twee of drie in een klein kamertje.' Hij knikte en vroeg verder niks. Shawn begon op zijn gitaar te spelen. Iedereen nam plek in een zaal. Iedereen zat wat uit elkaar en genoot zichtbaar van de ruimte. Ik ging bij de tribune achter in zitten. Ik deed de tas van mijn rug en legde die op de stoel naast me neer. even mijn rug de rust geven. ik hield liever mijn afstand. ik wou niet te gehecht raken aan de mensen waar ik bij was. Ik denk dat ik niet meer verliezen zou kunnen handelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.