FanFic.nl

Het Tweede Griffel Zusje

Examenstress

Elizabeth's perspectief

'Hermy, ik kan niet meer. Ik heb echt een pauze nodig.' klaag ik als ik mijn veer laat vallen, omdat mijn hand verkrampt.
De jongens kijken hoopvol naar hun streberige vriendin, die boven haar boek van Geschiedenis van Magie uitkijkt. Ze geeft een strenge blik. 'Je bent pas twee uur bezig.' zegt ze met dezelfde strenge stem.
Ik laat mijn hoofd op het stuk perkament voor me vallen en begin heel zielig te kreunen.
'Ssssst.' klinkt de his van madame Rommella.
Ik hef langzaam mijn hoofd op en kijk verontschuldigend naar de bibliothecaresse. De jongens beginnen te gniffelen, als ze mijn gezicht zien.
'Wat?' vraag ik en mijn hand schiet naar mijn voorhoofd. Ik voel iets nats uitgewreven worden worden en kreun weer, ik had inkt op mijn hoofd.
Hermelien kijk me met opgetrokken wenkbrauw aan en kijkt dan naar de uitgesmeerde tekst op het perkament.
'Schrijf eerst dat uitgesmeerde nog maar een keer op.'
Ik zucht en wrijf in mijn ogen, nog moe van de training. 'Maar, Hermy...'
'Niks maar Hermy. Je wil toch over of niet? Anders kan je helemaal geen Zwerkbal meer spelen.'
Ik zucht heel dramatisch, pak een nieuw stuk perkament en begin opnieuw te schrijven.
'Ik weet niet eens waarom jullie nog trainen.' zegt Ron na een tijdje. 'Jullie gaan toch niet winnen, nu Harry zijn Vuurflits heeft.' Hij moet lachen, wat meteen afgestraft wordt met een his van madame Rommella. Ik steek mijn tong boos uit, maar weet stiekem dat hij gelijk heeft.

Als ik eindelijk naar de leerlingenkamer loop, is het half twaalf. De gangen zijn uitgestorven en het enige wat ik hoor is het weergalmen van mijn voetstappen.
Ik loop langs een standbeeld en geef een klein gilletje als een hand vanachter het standbeeld mijn arm beetpakt en me achter het standbeeld trekt. Ik graai mijn toverstaf uit mijn gewaad en wijs hem op de eigenaar van de hand.
'Wow, rustig.' zegt een grijnzende Draco, zijn handen omhoog.
Ik zucht van opluchting. 'Je liet me schrikken.' zeg ik.
'Sorry,' zegt hij als hij me tegen zich aandrukt. 'laat me het goed maken.' Hij drukt een kusje op mijn mond en kijkt me dan met zijn vervelende, sexy, zelfverzekerde grijns aan. Ik grijns terug en begin hem te zoenen. We hadden dit al een tijdje niet gedaan en we waren hongerig voor meer. Maar na een tijdje trek ik me terug en fluister: 'We moeten echt naar bed.' waarop Draco kreunt, maar hij laat me uiteindelijk los en we lopen samen naar de Leerlingenkamer.
'Wist je dat ze Scheurbek gaan executeren?' zeg ik opeens. Hermelien had het me verteld, ze was zo kwaad.
'Ja.; zegt Draco, er gingen duidelijk dingen door zijn hoofd heen, maar hij houdt zijn mond.
'Hermelien zei dat je vader daar voor gezorgd heeft.' Ik kijk hem zijdelings aan, zijn reactie peilend, maar zijn goed getrainde masker zat al op zijn gezicht.
'Klopt.'
We komen aan bij de Leerlingenkamer, hij wenst me een fijne avond (niks meer, er waren nog leerlingen wakker) en we gingen beide naar onze slaapzaal.
Toen ik in bed lag, dacht ik na over de arme hippogrief. Ik had hem wel eerst een intimiderend wezen gevonden, maar dodelijk? Ik denk dat Draco en zijn vader hier iets te ver in zijn gedaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.