FanFic.nl

Over de dingen die ze nooit vergaten

2.5

Het was niet dat hij zich verveelde. Elke minuut was spannend, beladen met de elektriciteit van woorden die hij kon uitspreken, niet durfde uitspreken – of toch? Zijn gedachten stonden stil bij elk geluid dat zijn oren opvingen, elk zuchtje; elke blik die zijn ogen opnamen. Zijn hoofd was chaos, zijn oren suisden, zijn adem stokte –
En de wereld om hem heen merkte het niet. Mensen lachten, zwommen, dolden zorgeloos om hem heen. De zon scheen onvermoeid. Vakantie was geen tijd voor zorgen en dat straalde van iedereen af Elias probeerde op te lossen in de rust en vrede om hem heen, maar het lukte hem niet.
Het was niet dat hij zich verveelde. Het was meer dat hij onrustig werd van de rust. Hij wilde iets doen. Iets ondernemen.
‘Laten we wildkamperen,’ bedacht hij tenslotte.
‘Sorry?’ vroeg Boris ontzet.
‘Kamperen. In de bergen.’
‘Maar,’ begon Boris, zonder zijn zin af te maken, ‘maar…’
‘Nee, echt,’ straalde Elias, ‘het kan wel! Het wordt niet heel koud ’s nachts en het regent voorlopig ook niet meer.’
‘Maar er zijn ook nog wilde dieren en insecten en boswachters en – ’
‘Nee joh, dat valt heus wel mee.’
‘Zelfs als dat waar is, zouden mijn ouders me nooit laten gaan.’
‘Hmm,’ liet Elias zijn plan heel even ontkracht worden. Toen bedacht hij zich: ‘Ze hoeven het niet te weten.’
‘Wat? Nee, maar – ’
‘Ik heb een plan, komt goed.’
‘Maar dan kunnen we toch niet onze slaapzakken meenemen!’
‘Nee, shh, niet zo hard, nee, maar als je twee truien en een fleecedekentje meeneemt, dan overleven we het wel.’
‘Maar – ’
‘Verpest het nou niet.’
‘Nee, maar Elias, ik ga niet m’n leven riskeren omdat jij niet wilt horen dat je fantastische plan in essentie heel dom is.’
‘Dat is overdreven,’ beweerde Elias tegen beter weten in.
‘Je wilt dat ik met je meega, slapen zonder tent of slaapzak, zonder dat mijn ouders de politie bellen omdat ik niet thuis kom ’s nachts? Als je mijn twijfel overdreven vindt, weet ik zeker dat ik niet meer mee wil,’ hield Boris vol, maar Elias hoorde de enthousiaste ondertoon in zijn stem en wist genoeg. Dus glimlachte hij: ‘Oké, oké, geef me even om hierover na te denken. Dan kom ik met een plan dat zo watervast is dat jij er ook niets meer tussenin durft te brengen.’
‘Ik geloof er niets van.’
‘Nee, niet met die instelling, maar als je accepteert dat het een beetje risico het leven spannend houdt, dan geloof ik dat het prima werkt.’
‘Een beetje risico?’
‘Ja, ja, we kunnen –’
‘Niet zo snel!’
‘Nee, jij bent te snel! Ik moet het even uitdenken. Er komt een meesterplan aan, wacht maar!’

Boris bleef sceptisch, maar Elias’ hersenen draaiden op volle toeren en bedachten een plan dat overtuigend genoeg was om de beslissing in handen van het lot te leggen. Dus zwom Elias opnieuw een baan onder water. Boris verbeterde zichzelf aanzienlijk en kwam tot de helft – genoeg voor een schouderklopje, maar niet genoeg om het lot af te dwingen. De rest van de dag waren beide jongens onrustig, giechelig, gespannen en in stilte enthousiast over hun aankomende avontuur.

Reacties: