FanFic.nl

Het Tweede Griffel Zusje

Zomervakantie

Derde persoon:

De zomervakantie was over het algemeen een leuke vakantie, doordat Elizabeth bij de Wemels kwam wonen wist iedereen van haar conditie en had ze ook weer de mogelijkheid om haar vriendschap met Ginny en de tweeling opnieuw op te bouwen. Ginny en Elizabeth waren gauw weer beste vriendinnen. Ook was de tweeling weer gauw bezig om fopspullen te laten zien aan Elizabeth, ook lieten ze haar een paar gebruiken.
Het was pas net een paar weken vakantie, toen het alweer volle maand was. Elizabeth dronk op tijd haar drankje, maar maakte zich nog steeds zorgen dat er iets fout zou gaan. Ze besloot in de schuur te slapen, zelfs nadat iedereen in het huis protesteerde. Wanneer het donker wordt, verbergt ze zich onder haar deken en sluit haar ogen. Haar ogen vliegen op, als ze iets buiten de schuur hoort. ‘Wie is daar?’ vraagt ze. Ze trekt het deken van haar hoofd af, als ze geen antwoord krijgt. De deur gaat voorzichtig open en ze ziet Fred staan in het schemer van de ondergaande zon. ‘Fred, wat doe je hier?’ Hij stapt het schuurtje in en gaat op de stretcher naast haar zitten.
‘Ik kom je gezelschap houden.’
Elizabeth staat op, doet de deur weer open en gebaart Fred om weg te gaan. Hij kijkt haar met zijn ondeugende grijns op zijn gezicht en dezelfde ondeugende ogen en gaat comfortabel liggen. Ze gebaart nogmaals naar het deurgat. ‘Je moet gaan.’ zegt ze nu.
‘Nee.’ hij klopt op de plek naast hem.
Elizabeth kijkt naar buiten en ziet de zon bijna ondergaan. Ze zucht, ze geeft op en gaat naast Fred zitten. Er valt een stilte, die Elizabeth zenuwachtig onderbreekt: ‘Wat doen we nu?’
‘We kunnen praten?’
‘Over?’
Het valt weer even stil en Fred opent voorzichtig zijn mond. ‘Waarom heb je het uitgemaakt met Malfidus?’
Elizabeth rolt met haat ogen. ‘Serieus?’
Fred haalt zijn schouders grijnzend op. ‘Waarom niet. Heb je wat beters te doen?’
Ze zucht en denkt even na. ‘Ik wilde hem niet in gevaar brengen.’
‘Weet hij dat je een weerwolf bent?’
Er gaat een duidelijke rilling over Elizabeth haar rug bij het horen van het woord. ‘Nee.’ fluistert ze.
‘Waarom heb je dat niet verteld?’
‘Omdat hij me dan nooit had laten gaan.’
Fred lacht zwakjes, gedachten vlogen door zijn hoofd. Maar hij houdt zijn mond en knikt.
Opeens beginnen Elizabeth haar ledematen te trillen. ‘Fred.’ Haar stem klinkt als een grom en in haar ogen is de paniek te lezen. ‘Ga weg.’
Fred beweegt zich naar haar toe en pakt haar beet in een stevige knuffel. ‘Het komt goed.’

Elizabeth’s perspectief:

Ik open mijn ogen en ik weet niet meer waar ik ben. Ik kijk om me heen en herinner met dat ik in de schuur van de Wemels lig op een stretcher. Terwijl het heel warm is, lig ik onder de dekens. Ik draai me om naar links en geef een gil als ik rood haar naast me zie. Fred schiet wakker en valt van de schrik van de stretcher af. ‘Wat…’
‘Oh god,’ ik wil opstaan, maar Fred begint te schreeuwen.
‘Neeeee, neeeee, neeee!’ schreeuwt hij.
‘Wat?’ schreeuw ik terug.
‘Je hebt geen kleren aan!’
Ik kijk onder het deken en voel een warme gloed op mijn wangen komen. ‘Hoe…’
Fred staat voorzichtig op, krabt op zijn achterhoofd en opent zijn mond zonder iets te zeggen. Dit herhaalt hij een paar keer voor hij iets zegt. ‘Tijdens je transformatie scheurde je uit je pyjama en toen je, in je wolfgedaante, ging slapen heb ik maar voor de zekerheid een deken over jezelf heen gelegd.’
Ik kijk naar het deken. ‘Bedankt.’ fluister ik, mijn wangen nog steeds aan het gloeien.
Hij loopt richting de deur. ‘Ik haal wel een nieuwe pyjama voor je.’ Hij verdwijnt gauw naar buiten.
Ik verlies mezelf in mijn gedachten. Ik dacht dat Lupos had gezegd dat ik bij bewustzijn zou blijven, hoe komt het dan dat ik niks van de afgelopen nacht kan herinneren? Ik dacht dat een weerwolf altijd de vorige nacht kon herinneren. Ik zucht, ik heb in ieder geval Fred geen pijn gedaan.
Als de deur weer opengaat komt Fred binnen met een bordje eten en mijn tweede paar pyjama. Hij gooit de pyjama op mijn bed en zet het bordje op de grond. ‘Ik wacht buiten wel.’
Ik kleed me gauw om en zucht als ik merk dat deze pyjama te kort aan het worden is. Vorig jaar was het nog een nachtjurk, nu lijkt het meer op een T-shirt. Ik ga zitten op de stretcher met het bord en roep naar Fred dat hij weer binnen kan komen. Hij blijft even in de deuropening staan en kijkt toe hoe ik mijn ontbijt aan het eten. Ik kijk op en ik merk dat hij aan het grijnzen is.
‘Wat?’ zeg ik met een stuk ontbijtspek in mijn mond.
‘Niks.’ zegt hij en voor me op de stretcher zitten. ‘Ga je mij ook nog wat eten geven?’
Ik kijk hem met gefronste wenkbrauwen aan en steek een bloedworst in mijn mond. ‘Dit was voor ons beide?’ vraag ik verbaasd.
‘Het was wel de bedoeling, carnivoor.’
Ik duw gauw nog wat eten naar binnen en handig Fred het bord terug. Hij kijkt er sip naar als hij ziet dat ik alleen wat toast en roerei over heb gelaten. Hij kijkt naar mij op en ik lach onschuldig naar hem. Hij rolt met zijn ogen, maar eet de toast op.

In de middag kwam Lupos langs om te kijken of alles goed met mij ging en ik vertelde hem over het zwarte gat die ik heb in mijn herinneringen van de vorige avond. Hij legt een geruststellende arm om mijn schouder en vertelt dat de eerste bij iedereen anders is en dat zolang ik niet heb pijn gedaan, het niet uitmaakt.
‘Ze heeft zeker niemand pijn gedaan.’ schreeuwt George vanaf de tweede verdieping naar beneden.
‘Hou je bek, George!’ er klinkt wat gestommel van boven en iedereen in de woonkamer kijkt elkaar vragend aan.
‘Fred heeft de avond gewoon met haar overle - ’ George werd afgekapt, door waarschijnlijk zijn broer en iedereen in de woonkamer kijkt nu naar mij.
Ginny gooit me een geamuseerde blik, haar broers daarentegen kijk met een hele andere blik en mevrouw en meneer Wemel keken alsof ze het niet helemaal begrepen. Lupos glimlacht, maar zegt ook niks.
George komt naar beneden gestormd, met Fred op zijn hielen. ‘Fred heeft de avond in de schuur geslapen.’ Fred springt vanachter op zijn broer en ze vallen beide op de grond.
‘Ik zei: hou je bek!’ hij duwt beide handen op zijn broers mond en ze blijven even zo liggen.
Mevrouw Wemel staat met haar armen in haar zij toe te kijken en als ze besluit dat het te lang duurt kijkt ze haar man aan. Hij zucht en plukt George van de grond af, terwijl Bill hetzelfde doet met Fred. ‘Jongens,’ zegt meneer Wemel heel rustig. ‘jullie zijn bijna zeventien, gedraag er dan ook naar.’
Bill sleurt zonder waarschuwen Fred achter zich aan, de deur uit en de tuin in. Iedereen staat in de woonkamer zonder enig idee wat er net gebeurd is.
‘Remus,’ zegt mevrouw Wemel. ‘nog een kopje thee?’
‘Nee, dankjewel Molly. Ik ga er weer vandoor, genoeg te doen voor de Orde.’ Hij draait zich naar mij en onderzoekt mijn nieuwsgierige blik. ‘Ik zie jou volgende maand weer, ja?’ Ik knik en geef hem een knuffel. Hij verstrekt en laat me achter met de Wemels, die zich langzaam maar zeker opsplitsten. Ginny bleef naast me staan en neemt me in zich op.
‘Wat denk je wat Remus bedoelde met de Orde?’
Ginny haalt haar schouders en gooit een blik door het raam. ‘Ik denk dat je je beter zorgen kan maken om Bill.’
‘Hoezo?’ ik draai me naar haar om en volg haar blik naar buiten.
‘Hij gaat je vriendje vermoorden, als je niet snel bent.’
Ik kijk naar Fred en Bill ruziën buiten. ‘Vriendje? Wat? Fred? Nee.’
Ginny kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Vriendje of niet, Bill zijn blik is moordlustig.’
Ik zucht en loop naar buiten, de jongens schreeuwen tegen elkaar en ik heb moeite er tussen te komen. ‘Bill… Bill… Bill!.. BILL.’ Eindelijk kijkt hij om en ik kijk hem geïrriteerd aan. ‘Ik weet niet wat je denkt, maar Fred en ik zijn geen stel. Dus kan je hem alsjeblieft met rust laten.’ Bill kijkt me aan en lijkt me niet te geloven. Hij kijkt naar Fred en er verandert wat in zijn blik, hij knikt en loopt naar binnen. Het valt even stil en Fred blijft met zijn rug naar me toegekeerd. ‘Fred? Gaat het?’ hij draait zich gauw naar me om en ik zie een flits van een vreselijk verdrietige blik, maar hij grijnst gauw zijn bekende grijns.
‘Ja, natuurlijk.’ En ook hij loopt naar binnen.

Hermelien was van plan ook te kom logeren bij de Wemels, maar ik had gevraagd aan mevrouw Wemel of dit na de volle maan van augustus kon. Mevrouw Wemel begreep dit volkomen en zei erbij dat ze Harry dan ook meteen zouden ophalen. Het WK Zwerkbal was en we zouden naar de wedstrijd Bulgarije tegen Ierland gaan! We waren allemaal heel enthousiast, ook al kon ik me niet voorstellen dat Hermelien echt zin in zou hebben. Ach, ze kan Ron weer zien daar moet ze het maar meedoen.

De tweede keer dat het volle maan was, was heel anders. De volgende ochtend wist ik nog precies wat er gebeurd was en wist ook precies wat ik zelf deed. Fred was weer degene die voor het schuurtje stond en zonder tegenspraak liet ik hem binnen. We waren aan het praten, tot de transformatie gebeurde. Toen bleef ik op de stretcher zitten en keek Fred aan. Hij kon het blijkbaar niet helpen en moest lachen, ik wilde vragen waarom hij moest lachen. Het enige wat er uit mijn mond kwam was een piepje. Hij begon nog harder te lachen, waardoor ik zachtjes begon te grommen. Toen ik besloot te gaan liggen, bleef Fred zitten. ‘Je bent veel schattiger als wolf.’ Zegt hij terwijl hij een kus op mijn kop geeft, hij staat zachtjes op en hij wil de schuur verlaten. Ik open mijn bek en er komt zacht gejank uit. Hij draait zich om en vraagt wat er aan de hand is. Ik beweeg mijn kop naar de lege plek naast me. Hij zucht en gaat naast me liggen, hij weer op het deken en ik eronder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.