FanFic.nl

Shadows in the light (or: part two.two in the Potter family)

Hoofdstuk 12: Christmas has gone to the dogs -part 2

Sirius besloot uiteindelijk niet in het kasteel te verblijven, maar als hond bij mama. De volgende ochtend, ik was niet teruggegaan naar het bal, kreeg ik van diverse mensen ophelderingen van hun avond/nacht.
“Maar Ginny, hoe is dat nu dan? Ben je nog steeds verliefd op Harry?” Ik lag in een pyjama broek, Weasley trui en hondensloffen ondersteboven op de bank.
“Ja, maar niet zo erg meer dat ik niet kan praten of eten als hij er is,” Ginny had ook haar pyjama aan en een dik vest en zat opgekruld op dezelfde bank.
“Dus, ga verder…”
“Hij kan dansen, echt dansen. Stijl, en alles. Hij maakt gekke grapjes om spanning weg te laten gaan. En nou ja, ik was blij toen we een wandeling maakten in de sneeuw.”
“En?”
“En wat?”
“Oh, geen schijnheiligheid dame!”Ik grijnsde toen er een kussen op mijn hoofd landde.
“Nee, we hebben alleen gepraat.”
“Da’s ook wat…”
“Oh?”
“Heb je je daar je best op gedaan?”
“Ja, ik vnd het niet erg, weet je, ik ben blij met wat er nu is.”
“Je beseft, dat als je meer wilt, jij de actie moet ondernemen?”
“Ja, hij is te druk met ons redden.” We schaterden het beiden uit na Ginny’s statement dat een chagerijnige Ron ons wantrouwend aankeek.
“Geen zorgen Ronnie, Ginny vertelde slechts over afgelopen avond.”
“Hmpf.”
“De jouwe eindigde niet leuk dan?”
“Niet bepaald.”
“Oh?” Er kwam geen reactie dus liet ik me van de bank af rollen en kroop naar Ron toe, die in een grote stoel zat en legde mijn hoofd op zijn knie.
“Ronnie okay?”
“Ga weg, Nayla,” natuurlijk deed ik dat niet.
“Wat is er Ron?” Ik keek hem ernstig aan, ik maakte nu geen grapje. Ginny deed heel tactvol alsof ze een boek aan het lezen was.
“Niks.”
“Sure, en Santa is echt.”
“Wie is Santa?”
“Dreuzel ding. Maar Ron, was dat meisje niet geschikt?”
“Britney Spears? Nee. Ze ging recht voor m’n neus een ander aflebberen.”
“Smooth.”
“Dat dus.”
“Waarom stemde ze er dan mee in?”
“Zij vroeg…”
“Dat is gewoon cru…”
“Vertel mij wat…” Ik keek hem aan, dit leek niet te helpen.
“Maar er is meer…”
“Ga alsjeblieft niet de psycholoog uithangen…”
“Oke, voor de draad ermee, hoe eerder je het vertelt hoe eerder je kan verdergaan met je mokken.”
“Wist jij van te voren dat Hermione met Krum zou gaan?”
“Wat, nee… hoezo?”
“Niks vroeg het me gewoon af.”
“Ron… ben je serieus- geen pun!- aan het mokken omdat ze dánst met Krum?”
“Meer dan dansen!”
“Je hebt ze gezien?”
“Soort van…”
“Oh Ron… soms ben je zo naiëf…”
“Wat nou?!”
“Als jij haar had gevraagd, zonder je prachtige statement dat ze een meisje is, voor Krum, dan hadze ja gezegd.”
“Heeft ze dat tegen jou gezegd?”
“Nee, maar dat soort dingen hoeven meiden niet te vertellen.”
“Maar ik ben nu te laat…”
“Oh nee, nee, zeer zeker niet. Krum is volgend jaar weer verdwenen. En als ik het zo zag is het ook niet iets blijvends. Ron, tieners hebben nu eenmaal relaties die niet blijvend zijn. Ik zit nu ook aan mijn derde, soort van. Dus Geen zorgen, je kunt d’r nog winnen.”
“Denk je?”
“Zeker weten,” ik wist namelijk dat Hermione Ron al langer leuk vond dat ze wilde toegeven.
Niet veel later vertrokken het afgelopen onderwerp en ik naar het (erg) late ontbijt. Die veel leger was dan gebruikelijk. Kerstvakanties deden dat. Er waren in feite maar drie anderen in de zaal, een zevendejaars Hufflepuff, een Ravenclawer uit Luna’s jaar en Draco Malfoy die mokkend aan zijn tafel zat. Hermione had me gevraagd niet over de vorige avond te beginnen en ik wist dat het op zijn tijd wel kwam.
“Ben zo terug, even wat doen.” En vertrok in een instinct naar de Slytherin tafel, nam tegenover Draco Malfoy plaats en schepte doodgemoedeerd wat te eten op.
“Black, wat moet je hier?”
“Jou gezelschap houden.”
“Is Granger je te min geworden?”
“Nah, die loopt te mokken en wil niet zeggen waarom.”
“En je verwacht dat ik dat wel doe?”
“Jep, jongens kan ik beter aan.”
“En bedankt.”
“Wat nou? Ik geef je het compliment dat je een jongen bent.”
“Dat is duidelijk…”
“Misschien, maar dan nog.”
“Flikker op Black.”
“Blauw?”
“Wat?”
“Heb je een blauwtje gelopen?”
“Nee.”
“Oh, want de rest volgens mij wel…”
“Fijn voor ze.”
“Nah, niet echt. Het is in ieder geval dodelijk saai.” Hij zweeg en at nukkig door. Ik grijnsde en at mijn kerststol verder.
“En dus kwam je mij lastig vallen. Fijn om te weten dat ik ook besta.” Ik lachte.
“Ik zie dat het uithangen van de dramaqueen in de familie zit.”
“Pardón?!”
“Oh heeft niemand je dat verteld? Sirius Black, mijn vader, was de neef van jouw moeder, dus jij bent mijn achterneef.”
“Gatver.” Ik trok een wenkbrauw op.
“Hoezo dat?”
“Niks.”
“Best. Maar waarom ben jij depri?”
“Gaat je niks aan.”
“Hm, het algemene welzijn van mijn rivalen gaat me wel degelijk aan, in het geval van jou is dat omdat je gaat lopen etteren als je dit humeur hebt.”
“Goh wat ken je me goed.” Ik lachte nog een keer.
“Wat is de uitspraak ook alweer? Hou je vijand te vriend?”
“Ik was sarcastisch, Black.”
“En ik niet dan?”
“Hmpf,” het kon aan mij liggen, maar ik dacht dat hij een lach probeerde te onderdrukken.
“Maar goed, je zei dat je geen blauwtje had gelopen, dus erger dan mijn vrienden kan het niet wezen.”
“Als jij het zegt.”
“Hah, wacht, je kwam een kreukelhoornige snottifant tegen?”
“Een wat?”
“Ik weet ook niet wat het is, ik zal Luna eens vragen.”
“Luna?”
“Lovegood.”
“Oh Loony…”
“Ze is een van mijn vrienden, dus pas op met die bijnaam.”
“Ja baas.” Ik grinnikte, hij had een goed gevoel voor humor, dat moest ik hem nageven. Als hji nou niet zo ontzettend arrogant was en ongevoelig…
“Je gaat het niet vertellen he?”
“Wat?”
“Waarom je humeur lager is dan het huidige vriespunt?”
“Nee.”
“Jammer, ik had je misschien kunnen helpen.”
“Nee.”
“Oh… hormonen?”
“Black…”
“Ja?”
“Flikker op.”
“Als je erop staat.”
“Dat doe ik.”
“Oke, zie je later, mokker.” En ik vertrok, terug naar een nog erger mokkende Hermione.

“Maar Norren, vind je Lee leuk dan?”
“Nayla, het was gewoon dansen!”
“Hij is gay, weet je…” Norren verslikte zich in zijn thee.
“Echt?”
“Jep.”
“Oh… maar nee, ik vind hem aardig maar meer ook niet.”
“Wel, ik ship jullie.”
“Ship?”
“Onder welke steen leef jij? Dat is als iemand twee mensen, echt of fictioneel, koppelt als een stel.”
“Ik ben niet verliefd, Nayla!”
“Nóg niet, nee.” Ik dook opzij om zijn poging me een speelse mep te geven te ontwijken. Het was tegen het avondeten en Norren en ik hadden onze plek aan de Ravenclaw tafel ingenomen.
“Maar hoe was jouw avond?”
“Raar.”
“Hoezo?”
“Nou, ik ging met Ben, en ergens in het begin was hij ‘moe’, Dus ik bleef dansen met Luna en Neville maar hij vertrok. Tot mam er was.”
“Je bent na het gesprek niet meer teruggegaan?”
“Nope, jij?”
“Even, maar al snel ben ik naar bed gegaan.”
“Al met al een faalavond.”
“Nah, ik denk dat het gesprek met Sirius en mam goed was.”
“Da’s waar, he Luna.” De laatste nam naast mij plaats.
“Ik wed dat het de nargles zijn.”
“Eh… oke die doen wat?”
“Iedereen chagerijnig maken.”
“Dat zou inderdaad goed kunnen.” Ik hield mijn gezicht in plooi. Luna, oh Luna, als ik niet hetero was had ik haar op een date gevraagd.
“Wat zijn nargles, Luna?” Norren zette zijn lege theekop neer. Een vochtkring op het blad achterlatend.
“Beestjes die in mistletoe huizen, het zijn kleine diefjes, mijn ketting houdt ze weg.” Onderwel haar boterbierkurkenketting omhoog houdend. Norren en ik vermeden elkaar aan te kijken.
“Heb jij een goeie kerst gehad, Luna?” Norren veranderde subtiel van onderwerp.
“Ja, het was heel sereen, en Neville kan goed dansen. Ik vond het apart dat zoveel mensen moesten huilen toen het voorbij was, het was leuk, niet verdrietig… Maar mischien moesten ze daarom huilen, dat het voorbij was. Zo hecht zijn we in de normale schooldagen niet.” Ik was even stil, en knikte toen.
“Ik denk dat je gelijk hebt.”

Ander POV
31 oktober 1981 Goderic’s Hollow

Lief kind,
Ter tijde dat ik deze brief schrijf ben je nog veilig in mijn buik en weet ik niet of je een jongen of een meisje bent geworden.
Ik weet wel dat, als je deze brief leest, je net zo oud bent als ik, toen ik heel stiekem verliefd werd op je vader. En ik weet dan ook dat ik er niet meer ben om je te leren kennen, dat je mij mama kan noemen.
Ik hoop dat je opgegroeid bent in een wereld die vrediger en veiliger is dan nu. Als je leeft weet ik dat je peetvader Sirius, je heeft gered en dat je toch kan opgroeien.
Ik weet niet of je lukken zal, maar weet dat je een broer, Harry, hebt. Steun hem.
Zover je kan althans, hij zal geen makkelijk leven hebben. Ik hoop dat de jouwe makkelijker is.
Zoniet, dat spijt mij ten zeerste, mijn schat. Wees sterk, wees blij, geniet van de kleine dingen om je heen. Doe het voor mij nu ik er niet meer ben. Breek regels als die je benauwen.
Maar lieve, wees vooral, altijd en overal, jezelf.
Want je achternaam brengt veel verwachtingen met zich mee. Want mensen zullen veel van je eisen en willen.
Hierom mijn wens aan jou: Wees je moeders kind; vurig, sterk, daadkrachtig, dankbaar, blij, en niet klein te krijgen.
Wees je vaders kind; dapper, eerlijk, open, strijder voor het goede, slim, vrolijk en een heel goede vriend.
Het maakt je vader en mij niet uit in welk huis van Hogwarts je terecht komt, zolang jij er maar past en op je plek bent.
Mijn kleine engel, weet dat je altijd gewenst en welkom bent.

Je innig liefhebbende moeder,
Lily

P.S. Dit is je vader. Lieve schat, ik hou van jou. Weet dat. Wat er ook gebeuren zal. En wat de toekomst ook moge zijn. Ik ben trots op je. Met deze brief wuiven we je vaarwel. Zorg goed voor jezelf oke?
En op school; ik brak regels en je moeder haalde de beste cijfers van ons jaar. Doe wat jou het beste zint. Weet dat we er altijd voor je zullen zijn. Padfoot is je peetvader en… hij zal je helpen waar mogelijk.

James

Haar tranen waren zout. Teder legde ze de brief in het laatje naast haar bed. Ze had hem afgelopen achtenveertig uur al tig keer gelezen en elke keer kwamen de tranen. Ze wist dat huilen, dat emoties zoals deze weer een aanval zouden uitlokken, maar tegenhouden ging niet.
En nauweliks drie uur later werd er een silencio op haar en haar kamer werd uitgesproken. De nachten waren de marteling. De healer van die nacht maakte een notitie voor de vroege dienst dat er dranken die verzachtend waren voor de keel klaar gemaakt moesten worden.
Men wou dat ze haar konden wekken, maar werkelijk niets hielp. Noch dat men iets had gevonden waarin ze geen nare nachten meer zou hebben.
Het meisje in kwestie hield er net zo min van, maar ze was niet anders gewend. Zolang ze zich het kon herinneren had ze deze nachten met woede, pijnlijke, martelde dromen gehad. Het waren geen enge dromen, dus nachtmerries waren het niet. Meer levensechte dromen.


Cassius POV
Zich niet bewust van de wereld om hem hen staarde hij uit het raam dat de diepte van het meer liet zien. Een paar wierlingen dreven voorbij.
Hij vroeg zich af hoe hij in Merlijnsnaam een uur onderwater zou kunnen blijven. Dat en zonder onderkoeling.
“Cas? Älles oke?” Julie kwam naar hem toe.
“Hm?”
“He tobber, ik vroeg of alles oke was.” Hijsloeg zijn armen om haar heen en begroef zijn gezicht in haar bruine haren.
“Niet echt. Februari komt zo dichtbij…”
“Je weet wat je moet doen in de opdracht?”
“Ja, alleen…”
“Alleen wat?”
“Ik moet een uur ongeveer onder water kunnen.”
“Wow…”
“Ja…” Julie had hem aangetrokken. Een jaar geleden ongeveer. Al snel bleek dat het wederzijds was en sindsdien waren zij een stel. Niet lang nadat ze een koppel waren geworden vertelde Julie dat haar beide ouders dreuzels waren. Zij ging er toen vanuit dat hij als puurbloed, het uit zou maken. Maar Cassius hield van haar, en nam haar ouders voor lief.
“Het is eigenlijk jammer dat dreuzeldingen hier niet werken…”
“Hoezo?”
“Anders had een duikerspak kunnen regelen…”
“Een wat?”
“Het is een speciaal pak voor duiken in de zee, diepe meren en dergelijke, dat hen tegen onderkoeling beschermt, en ze draagen flessen met zuurstof op de rug en er zit een slang aan, zoals een tuinslang, met een mondstuk waar ze door ademen, en ook een duikbril. Dus op die manier kunnen ze onder water kijken, zwemmen en handelen.”
“Klinkt goed. Ik hoop dat we na Hogwarts gezamenlijk die dreuzeldingen die je me verteld hebt kunnen gaan doen.”
“Niet alles, maar een groot deel wel.”
“Dat is logisch, ik hoef niet naar de gevangenis.” Hij glimlachte. Julie stapte dichterbij en haar armen gleden om zijn middel, ze was een hoofd kleiner dan hij, maar dat kon hen niks schelen. Cassius boog zijn hoofd en zijn rechterhand gleed door haar lokken die de kleur hadden van de donkerste kastanje in de herfst. Teder drukte hij een kus op haar voorhoofd.
“Hou van jou.” Hij voelde haar glimlachen en toen ze naar hem opkeek drukte hij, misschien wel voor de miljoenste keer, een kus op haar lippen.
“Wow. Ik weet wat ik moet doen!” Die zin deed Julie verbaasd haar wenkbrauwen optrekken.
“Bubbelbolbezwering!”
“Natuurlijk!”
“Nou alleen nog iets tegen de kou…”
“Pepper-up drank?”
“Hm, ik zal professor Snape morgen eens vragen of hij iets weet.” En met die woorden voegde het stel zich bij de andere zevendejaars.

Reacties: