FanFic.nl

Prince

014

Het verbaast Louis eigenlijk nog steeds dat er niemand is die Harry heeft herkend of weet dat ze hier zijn. Je zou denken dat men de kroonprins toch wel herkend. Aan de andere kant weet Louis ook dat ze niet midden in het dorp wonen en dat Irea niet een van de bekendere dorpjes is. Misschien hebben ze daarom juist hier een huisje gekocht. Waarom het zo klein is weet hij eigenlijk ook nog steeds niet. Hij heeft het weleens aan Harry gevraagd, maar die wist het ook niet helemaal. Louis vermoedt echter dat het huisje eigenlijk alleen bedoeld was voor Robin en Anne, Harry’s ouders. Dat zou in ieder geval de grootte verklaren. In gedachten verzonken veegt hij de vloer verder aan. Een hoopje vuil heeft zich al bij de deur verzamelt en hij veegt er een nieuw hoopje bij. Hij kan Harry horen neuriën in de badkamer, wat zijn schoonmaakterrein is. Louis glimlacht en veegt rustig verder.

Dan wordt hij opgeschrikt door het rinkelende geluid van brekend glas. Voordat hij doorheeft wat er gebeurt ligt het raam naast de haard in diggelen. Het glas verspreid zich door de net geveegde kamer, onder de stoelen, de bank en rondom Louis’ voeten. Hij schreeuwt. Van schrik, van angst, van het onverwachte. Het neuriën stopt onmiddellijk en Harry snelt de woonkamer in. Abrupt staat hij stil als hij de glasscherven ziet liggen. De twee jongens kijken elkaar aan.
‘Wat is hier gebeurd?’ Harry’s ogen zijn groot van verbazing.
Louis haalt trillend zijn schouders op. ‘Geen idee.’
Ze kijken de kamer rond en het glas glinstert in het zonlicht. Dan spot Louis een steen, gewikkeld in papier op het linker kussen van de bank.
‘Het is een steen.’ Louis wijst ernaar.
‘Ik kan er zo niet bij, ik loop op blote voeten.’ Harry wiebelt zijn tenen, ‘-jij hebt de bezem.’
Louis maakt al vegend zijn weg naar de bank. Het glas rinkelt als het op een hoopje wordt geforceerd.
Hij pakt de steen op en draait het rond in zijn handen.
‘Er zit een papiertje omheen.’
Harry trekt een wenkbrauw op en Louis haalt het papiertje ervan af. Zwarte letters springen van het papier, gekrast in een handschrift dat Louis niet anders kan omschrijven dan hanenpoten. Hij is nooit de sterkste geweest in het ontcijferen van hanenpoten.
‘Ik kan het niet lezen.’

Harry zucht en strekt zijn hand uit.
‘Zo kan ik er toch niet bij,’ zegt Louis lachend, ‘-ik veeg eerst het glas wel op.’
Zo gezegd zo gedaan, en zo veegt hij het kleine woonkamertje opnieuw. Wanneer het glas zich heeft vermengd met het hoopje vuil bij de deur, overhandigt Louis het briefje aan Harry. Die scant het briefje snel, trekt dan wit weg.
‘Wat is er?’ vraagt Louis bezorgd.
‘Het is voor mij…’ Harry’s stem sterft weg.
Louis neemt bezorgd een stap dichterbij, en dan nog een.
‘Wat staat er dan?’ vraagt hij.
Harry kijkt op en trekt verwilderd een hand door zijn haar. ‘Ze weten dat ik hier ben.’
‘Wie?’
‘Geen idee. Letterlijk het enige wat er staat is; we weten dat je hier bent.’
Louis slikt en gaat op de bank zitten. ‘Hebben jullie vijanden dan?’
Harry haalt zijn schouders op en gaat naast Louis zitten. Het briefje legt hij tussen hen in, de steen ernaast.
‘Er zijn altijd mensen die het koningshuis niet mogen, maar voor zover ik weet zijn er niet echt mensen die van ons af willen door middel van moord of zoiets.’
Louis bijt op zijn lip en weet niet precies wat hij hiervan moet denken. Die zorgen deelt hij met Harry.
‘Wat als die er wel zijn?’
‘Dan zijn ze er.’
‘Ja maar,’ Louis’ stem slaat over, ‘-wat als zij weten dat je hier bent? Straks ga je dood!’
‘Tuurlijk niet, zo’n vaart zal het echt niet lopen. We zijn hier echt wel veilig.’
Louis gebaard naar het kapotte raam. ‘Ja, echt zo veilig.’
Harry grinnikt en raapt de steen op. Met een boogje gooit Harry het terug door het kapotte raam en Louis hoort de steen op de veranda vallen.
‘En nu?’
‘Nu gaan we iemand halen voor het raam.’ Harry staat op en opent de deur, ‘Kom je?’

Wanneer het raam weer gemaakt is, zitten de twee op de veranda. De steen ligt ergens ver weg in het struikgewas, het briefje zal vanavond dienen als voer voor het vuur. Hoewel Harry er nog al relaxt onder is, zit Louis niet op datzelfde gevoel. Hij maakt zich zorgen en hij vindt dat dat best terecht is. Zo’n briefje kan je toch niet zo losjes opvatten? Als het bij zijn moeder zou zijn gebeurd, zou de beveiliging meteen verdriedubbeld zijn. Het is dreigend, ook al draagt het voor anderen misschien niet zo’n toon. Ze zijn royalty en bij royalty is zo’n soort briefje zeker een dreiging. Al helemaal als die royals zonder beveiliging ergens achteraf in het land in een huisje zitten. Louis spiekt opzij, bekijkt Harry’s profiel in het licht van de zon. Hij ziet er ontspannen uit, krullen als een halo rond zijn gezicht. Louis zucht en steunt zijn hoofd in zijn handen. Waar is hij in hemelsnaam belandt? Hij mist Zayn, mist Ed, z’n moeder, z’n zusjes. Hij voelt een traan over zijn wang rollen en probeert hem zo onopvallend weg te vegen. Harry ziet het alsnog.
‘Gaat het wel?’
Louis schudt zijn hoofd. ‘Ik mis thuis.’
Harry slaat voorzichtig een arm om Louis’ zijn schouders en Louis leunt al snel tegen hem aan.
‘Ik heb het idee dat mijn hele wereld is doorgedraaid, en ik kan er helemaal niks aan doen,’ snikt Louis zachtjes. Harry trekt de jongen dichter tegen hem aan en gaat met een hand voorzichtig door zijn korte haar.
‘Tuurlijk kan je er wel iets aan doen. Het is jouw wereld, jij hebt de leiding.’
Louis schudt zijn hoofd en grijpt Harry’s shirt tussen zijn vingers. ‘Alles wat er nu gebeurd is, ik…daar heb ik helemaal geen zeg in gehad…ik voel me gewoon zo…zo…machteloos.’

Harry strijkt nog eens door Louis’ haar. Zachtjes snikt Louis verder, de tranen heet op zijn wangen. ‘En dan nu dat briefje en je bent daar zo relaxed onder en dan denk ik aan thuis en dan mis ik mijn moeder weer, en mijn broers e-’ Zijn zin wordt onderbroken door een snik, ‘en ik wil gewoon dat alles weer teruggaat naar vroeger, waar ik veilig in een paleis woonde, in een land dat ik kende met mijn familie om me heen.’
Harry is stil en Louis gaat verder. ‘Ik zou willen dat dit allemaal niet gebeurd was, dat mijn moeder niet zo nodig mijn zusje wilde uithuwelijken, dat ik niet per se weer een held wilde spelen die alles wel weer zou redden. Wat als dit niks wordt? Dan zit m’n zusje alsnog opgescheept met een gebeurtenis van ver boven haar leeftijd.’
Harry strijkt als antwoordt door Louis’ haar. Langzaamaan begint hij iets te kalmeren.
‘Ik vind het niet tof hoe dit alles mij laat twijfelen aan alles wat ik vroeger voor standaard aannam.’ Daarmee veegt Louis de laatste tranen van zijn wangen, hoewel hij weet dat hij er nu toch niet uitziet. Hij is nooit de mooiste huiler geweest.
‘Was dat het?’ vraagt Harry dan.
Louis knikt zwakjes en de andere jongen legt beide handen op Louis’ schouders. Hij houdt de jongen op armlengte en kijkt hem dan strak aan.
‘Louis, jij bent de sterkste man die ik me nu kan bedenken. Je hebt alles opgegeven voor het beschermen van je familie. Dat is het grootste offer wat je kan brengen. Ik kan me niemand anders bedenken met wie dit uit zou kunnen lopen op iets perfects.’
De woorden laten Louis blozen en hij probeert zijn gezicht te verbergen, maar Harry belet hem dat.
‘Louis, luister goed. Mocht dit op niks uitlopen, dan zou ik er alles aan doen om je zusje te beschermen. Ook al zou dat betekenen dat ik dan de troon moet opgeven.’
‘Nee! Harry dat kan je niet doen, niet voor mij.’
Harry kijkt hem strak aan. ‘Louis, voor jou zou ik alles doen.’
Dan laat hij de jongen los, plaatst een kus op zijn voorhoofd en maakt zijn weg naar de stallen, Louis sprakeloos achter latend.

Reacties: