FanFic.nl

Over de dingen die ze nooit vergaten

2.7

De terugweg was anders. Gemoedelijker. Extatischer. De wind was zachter, de zon was feller, de lucht was blauwer. De jongens liepen hand in hand en hoefden elkaar niet langer krampachtig vragen te stellen om elkaar te leren kennen. Ze spraken honderduit over vogels, over het weer en over de eekhoorns die zo af en toe voorbij kwamen. Alles om hen heen was nog interessanter dan eerst.
‘Denk je dat die besjes eetbaar zijn?’ vroeg Boris toen ze langs een struik kwamen die er vol mee hing.
‘Eén manier om erachter te komen.’
‘Nietwaar. Je kunt het nu eten, of je kunt er eentje meenemen en thuis opzoeken, of je kunt er eentje tekenen en het thuis opzoeken –’
‘Nee, dat is niet avontuurlijk. Je moet het nu proeven of het zal voor altijd een mysterie blijven.’
‘Als ik stik, reanimeer je me dan?’
‘Uiteraard.’
‘Of eet je dan zelf een handvol en sterven we samen hier in de bergen? Dat’s pas romantisch.’
‘Romeo en Julia zeker. Dan raak je alleen even buiten westen van één besje en ben ik alsnog morsdood door die handvol.’
‘Laten we dan maar gewoon doorlopen, hè.’
‘Ja, lijkt me beter,’ maar niet voordat ze nog een zoen hadden geïnd.

Er was één vraag die Elias niet durfde te stellen; één vraag die tegen zijn schedel beukte en hem een bijna fysieke hoofdpijn bezorgde. Hij had zich voorgenomen haar niet te stellen, bang dat het antwoord zijn vakantieplezier aan stukken zou slaan. Inmiddels begon de onwetendheid zijn humeur net zo goed te ontrafelen, dus schraapte hij zijn keel. ‘Boris…’
De jongen keek hem aan met een blik die duizend onheilspellende voorspellingen deed: hij heeft een ander, hij valt helemaal niet op mannen maar deed dit uit nieuwsgierigheid of zelfs uit verveling, je-weet-toch-wel-dat-dit-eenmalig-was, het-ligt-niet-aan-jou-maar…
Elias schoot van de zenuwen bijna in de lach. Zijn vraag was zo leeg in vergelijking tot alle opties die hij in het gezicht aflas. En toch was het op dat moment zo belangrijk dat een onzichtbare vuist de woorden in zijn keel probeerde vast te knijpen. Zijn stem klonk onvast toen hij het er uiteindelijk uit perste: ‘Als je hier al vijf dagen was toen ik kwam, hoe… wanneer ga je dan terug naar Nederland?’
Over Boris’ gezicht flikkerde een seconde lang opluchting – toen werd dat alweer verdrongen door neerslachtigheid.
‘Over drie dagen,’ zei hij tegen de grond.
Lange tijd zeiden ze beiden niets, terneergeslagen in de gebroken oneindigheid van hun avontuur. Toen raapte Elias al zijn moed bij elkaar en zei hij: ‘Laten we er dan maar een onvergetelijke drie dagen van maken.’
Daar kon Boris wel om glimlachen, al was het nog ietwat waterig.

Na een tijdje begon Boris langzaam zijn pas in te houden, waardoor de druk op Elias’ hand hoger werd; het werd kiezen tussen zijn pas inhouden of loslaten.
De jongen koos voor de eerste optie. ‘Wat is er?’ vroeg hij.
‘Heb je dit elk jaar?’ vroeg Boris.
‘Heb ik wat elk jaar?’
‘Dit. Vakantievriendjes, in deze zin van het woord.’
‘Oh, nee, nooit. Ik kijk ook wel uit,’ zuchtte Elias. ‘Mijn ouders zijn heel Hollandse Moslims, hoor. Je kunt mij denk ik vergelijken met de Christelijke kinderen op je school. De ouders doen hun uiterste best om mee te draaien in de maatschappij, gaan kamperen en vinden het nog leuk ook, sturen hun kind naar een openbare middelbare school en komen erachter dat daar ook hele fatsoenlijke kinderen rondlopen... Als ik thuis zou komen met een niet-gelovige vriendin, zouden ze even moeten slikken en haar een paar rare vragen stellen over seks voor het huwelijk en dergelijke, maar ze zouden er waarschijnlijk wel overheen komen. Maar dit? Een jongen? Ze zouden er misselijk van worden.’
‘Dus als we weer op de camping zijn, doen we alsof dit nooit gebeurd is?’
Elias kneep in Boris’ hand. ‘In het openbaar wel, ja.’
‘De hele camping is openbaar.’
‘Hmm. De wc’s? De douches? Je tent? Tenzij jouw ouders er ook vies van zijn.’
‘Nee, die zullen allang blij zijn dat ik ergens sociale vaardigheden heb opgeduikeld. Maar het valt wel op als we de hele dag in mijn tent zitten, tenzij het regent.’
‘Laten we dan maar hopen dat het heel hard regent de komende paar dagen.’

Het regende niet. De jongens waren tegen vier uur weer bij de camping. Anderhalf uur drentelden ze toen nog onzichtbaar door het bos. De noodzaak van huid op huid was zo koortsig groot dat het leek alsof de jongens wisten dat ze deze herinneringen de rest van hun leven zouden herbeleven in hun hoofd.
Elias’ lippen zogen alle onzekerheid uit Boris weg, Boris’ vingertoppen masseerden al Elias’ zorgen vaarwel. Er was alleen maar hier, nu, lippen en vingers op verbrande huid en haar kietelend in neusgaten en kussen die onderbroken moesten worden om te glimlachen, gesloten ogen die af en toe stiekem openden om de ander op te drinken, toe te eigenen, te liefkozen en op te slaan. Alle zenuwen stonden op scherp, het lange termijngeheugen deed een verwoede poging om alles, alles op te slaan.
Alles.
Omdat het meer was dan een vakantieliefde, meer dan een fase. Omdat het niet alleen spannend was om voor het eerst met een jongen te zijn, omdat het niet was om later over op te kunnen scheppen of om ervaring op te doen voor alle andere mensen die ze in hun levens zouden kussen. Omdat het klopte, hoorde, moest; niet ging om het met iemand zijn maar om hun samenzijn.
Omdat eens in de zoveel tijd een week voor twee mensen genoeg is om zoveel gevoelens bij elkaar los te maken dat er een heel mensenleven op geteerd kan worden.

Elias was zo uitgeput dat hij tijdens het avondeten al bijna in slaap viel.
‘Zo te zien was het een leuk pyjamafeestje,’ probeerde zijn moeder een verslag uit hem te trekken. Elias’ enige antwoord was een dromerige glimlach.
‘Je hebt toch geen drugs gedaan?’ vroeg zijn vader, die de stilte duidelijk anders opvatte dan bedoeld. ‘Alcohol gedronken?’
‘Ik ben boven de zestien,’ protesteerde Elias zonder nadenken. Hij vervloekte zichzelf binnensmonds zodra hij zich realiseerde wat hij gezegd had.
‘Dit is geen discussie, dat weet je,’ bevestigde zijn vader. ‘Na je eten ga je maar direct naar bed; dat lijkt me sowieso geen slecht idee.’
Elias nam zich voor zijn energie te sparen door niet te prosteren, zodat hij er ’s avonds tussenuit kon knijpen om Boris welterusten te kussen.
In praktijk viel hij in slaap zodra hij in zijn slaapzak lag en kuste hij Boris alleen in zijn dromen welterusten.
De hele nacht lang.

Reacties: