FanFic.nl

De Kleine Jordaan

Introductie

Ik schrik wakker van stemmen boven mijn hoofd. Ik open mijn ogen en kijk mijn ouders en grote broer boos aan. Ik trek de dekens over mijn hoofd en doe net alsof ik hun felicitaties niet gehoord heb.
‘Luce,’ hoor ik mijn broer Leo zeggen. ‘wil je geen taart?’
Ik grom even en kom dan vanonder mijn kussen vandaan. Mijn ouders geven we beide een kus op mijn voorhoofd en Leo woelt door mijn haar, waardoor het nu nog erger door de war is.
‘Veertien, alweer!’piept mijn moeder.
‘Maaaaam,’ zeg ik met een stuk van mijn lievelingstaart in mijn mond.

Ik ben vandaag dus veertien jaar oud, wat betekent dat mijn vierde jaar op Zweinstein bijna begint! Mijn ouder broer is Leo Jordaan, de enige echte. De beste vriend van de grootste grappenmakers van Zweinstein: de Wemel tweeling. Hiernaast was mijn broer commentator tijdens de Zwerkbal wedstrijden tussen de huizen. Ik had dus aardig wat om tegen op te boksen, toen ik mijn eerste jaar op Zweinstein begon. Het probleem is, ik ben totaal niet zoals mijn broer en zijn vrienden. Ik ben veel meer op mezelf en bezig met school in plaats van met populariteit. Ik werd, net zoals mijn broer, door de Sorteerhoed in Griffoendor geplaatst. Ik was snel bevriend met Hermelien, die school misschien zelfs wel nog belangrijker vind dan ik hierdoor ben ik ook een beetje bevriend geraakt met Ron Wemel, de jongste Wemel jongen, en met niemand minder dan Harry Potter. Ron kende ik al voor mijn eerste jaar Zweinstein, omdat zijn tweelingbroers best vaak over de vloer bij ons kwamen en wij andersom bij de Wemels. Ik had iedereen in Griffoendor verrast toen ik me aanmeldde voor de try-out van het Zwerkbalteam en ik denk dat iedereen nog veel verbaasder was dat ik ook daadwerkelijk in het team mocht. Stiekem baalde ik dat ik niet de positie mocht spelen, die ik eigenlijk wilde. De Wemel tweeling was met een klein stuk voor, maar wel versloeg ik Alicia Spinet voor de positie jager. De tweeling en Leo waren zo trots op me, dat ze me op hun schouders hadden getild en een rondje in de Grote Zaal deden. Ik denk dat mijn hoofd nog nooit zo rood is geweest als toen. De afgelopen drie jaren in Zweinstein waren aardig dramatisch: een trol in de kerker, Hij-Die-Niet-Genoemd-Mag-Worden zelf, een moordende Basilisk, Dementors en een massamoordenaar. Ik hoopte alleen maar op een rustiger jaar, dit jaar…

Ik hoor geknetter als ik op de bank in de woonkamer zit. Mijn ouders zijn alweer naar werk en Leo was volgens mij in de tuin (ik volg niet zo goed waar mijn broer is). Ikzelf had bedacht mijn verjaardag te vieren met een boek. Nu werd ik uit mijn boek gehaald door het geknetter in het openhaard. Dat is raar, het is niet alsof we die gebruikt hebben de afgelopen maanden… Ik kijk op, maar ben net te laat en voel mijn voeten van de vloer getild worden en mijn lichaam de zachte bank verlaten. Het enige wat ik kan zien is het vuurrode haar van de aanvallers.
‘Freeeeeeed, Geeeeooorrge!’ schreeuw ik boos. ‘Zet – me – neer – !’
Ik hoor de tweeling grinniken, maar ze tillen me naar buiten de tuin in. Ik probeer tegen te stribbelen en me te verzetten, maar natuurlijk zijn de jongens sterker. Als we in de tuin zijn, zetten ze me neer en ik hoor een oorverdovende: ‘GEFELICITEERD!’ van een groep mensen achter me. Voor de tweede keer schrik ik me dood. Ik kijk de grijnzende tweeling boos aan, maar draai me dan met verstarde blik om en zie een groep mensen achter me staan. Het waren allemaal vrienden (en familie en familie van vrienden), ze stonden er allemaal met een cadeau in hun hand.
‘Eh,’ komt er uit mijn mond en ik zie Leo bijna over de grond rollen van de lol. ‘bedankt iedereen!’ ik voel een blos van schaamte opkomen. Rot, Leo, hier zal hij nog wel voor boeten.

Hermelien komt als eerste naar me toe met een knuffel, dan doen Harry en Ron hetzelfde (iets ongemakkelijker). Hierna volgt de gehele Wemel familie, het oude Griffoendor zwerkbalteam en een paar andere vrienden van school, zoals Carlo Kannewasser, Daan Thomas, Simon Filister. Zelfs Parvati Patil en Belinda Broom waren er. Mevrouw Wemel komt aan met taart en ze beginnen allemaal voor me te zingen, waardoor ik mijn blos weer voel opkomen. De tweeling heeft me ingesloten, alsof ze zeker wilden zijn dat ik niet weg zou lopen. Ik glimlach heel breed en laat die meteen weer vallen als ze stoppen met zingen en ieder voor zich bezig is. Ik gooi een beschuldigende blik naar mijn broer, die mij met een mierzoete glimlach aankijkt. Ik voel George een arm om me heen gooien en Fred doet vanaf de andere kant precies hetzelfde. Ik voel een kus op mijn kruin en een kus op mijn wang en daarna gegrinnik van beide.

‘Veertien al.’ zucht George.
‘Ik weet nog toen ze zo jong was.’ zegt Fred met een snikje in zijn stem.
‘Maar nu al…’
‘Een volwassen meid…’
Ik grom, terwijl ik de tweeling van me probeer af te schudden, maar weer zonder succes. Leo komt voor ons staan, duidelijk op slaan afstand en kijkt van de ene Wemel naar de ander.
‘Jongens,’ zegt hij opeens serieus. ‘hoe vaak moet ik het nog zeggen?’
Beide jongens laten me eindelijk los en voordat ze Zwerkbal konden zeggen was ik verdwenen, maar niet voor ik Leo een klap op zijn arm had gegeven.
Ik voeg me zuchtend bij Hermelien, Harry en Ron en ze kijken me met een geamuseerde blik aan. Ik beschuldig ze een beetje boos van het feit dat ze me hier wel voor konden waarschuwen, maar Hermelien maakt de gevatte opmerking dat het dan niet meer een verrassingsfeest zou zijn. Als ik met mijn ogen rol, duwt het trio een gezamenlijk cadeau in mijn hand en ik ben heel erg blij met de boeken over Zwerkbal en andere tovenaarsscholen over de wereld. Van het team van vorig jaar krijg ik ook een gezamenlijk cadeau, namelijk een gereedschap om mijn bezem mooi en schoon te houden. Ik bedank iedereen enthousiast en kan niet wachten om het te gebruiken op mijn bezem.

Wanneer mijn ouders weer terug zijn, en iedereen naar huis vertrokken is, roepen mijn ouders mij in de keuken voor mijn verjaardagscadeau van hun.
‘Je krijgt sowieso ook een vogelspin.’ fluistert Leo in mijn oor.
Er gaat een rilling over mijn rug en ik kijk hem met een vieze blik aan. Leo had voor zijn verjaardag voor zijn derde jaar een vogelspin gevraagd en dit was precies wat hij had gekregen. Ik walgde vanaf het begin van het beest en wilde er niet bij in de buurt komen.
‘Of, ik krijg een slang en die eet dat vreselijke beest van je dan eindelijk op.’
Leo kijkt me geschrokken aan en ik loop grijnzend voor hem uit de keuken in.
‘Lieverd,’ zegt mijn vader, terwijl hij heel statisch naast mijn moeder staat. ‘we hebben vandaag je cadeau opgehaald.’ Ze doen beide een stap van elkaar vandaan en er is een kooi achter ze met erin de mooiste uil die ik ook heb gezien.
‘Het is een kerkuil.’ zegt mijn moeder enthousiast.
Mijn mond valt open en ik kan alleen maar naar het beest staren. Hij was prachtig en ik wist al meteen een naam: Starkey. Ik knuffel mijn ouders en bedank ze tien keer, dan draai ik me naar Leo en zeg teleurgesteld: ‘Geen slang, helaas.’ Hij steekt zijn tong naar me uit en ik doe hetzelfde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.