FanFic.nl

Over de dingen die ze nooit vergaten

2.8

Alles was hetzelfde: de zon stond onverstoord aan een strakblauwe hemel, het grasveld was een bont mozaïek van handdoeken, het spetteren van het zwembad weerklonk oorverdovend. Boris lag te midden van alle kleden op zijn Ajax-handdoek, naast hem een plekje vrij voor Elias.
Alles was hetzelfde, maar alles was anders: vandaag was de laatste dag. De laatste dag dat de jongens samen aan het zwembad zouden liggen, de laatste keer dat Elias Boris’ rug zou insmeren; de laatste dag die de jongens doorbrachten in de wetenschap dat ze elkaar de volgende dag weer zouden zien.

Boris plakte een dappere glimlach op zijn gezicht en reek Elias meteen zijn factor 50 aan. De opwinding won het natuurgetrouw van de neerslachtigheid en al snel lagen de jongens met de hoofden dichtbij elkaar te fluisteren: ‘Als we nou gewoon samen naar de wc gaan, alsof we meisjes zijn… dat kan wel, toch?’
‘Denk je dat meisjes stiekem altijd aan het vozen zijn op de wc?’ vroeg Boris.
Elias schoot in de lach. ‘Vraag het eens aan je zusje anders.’
Dat leek Boris dan weer niet zo’n goed idee.

Het bleek moeilijk om het toilet in stilte te delen. Het lukte de jongens niet geheel in stilte van elkaar te genieten en daarbij was het hokje klein, waardoor er af en toe ledematen tegen deuren of muren knalden. Om het af te maken, konden de jongens van spanning niet stoppen met giechelen.
Maar het was rustig in de wc, niemand stelde vragen en ze kwamen Elias’ vader niet tegen, dus ze bestempelden de missie tevreden als geslaagd.

‘Mijn ouders hebben een plan van aanpak opgesteld,’ verkondigde Boris toen ze weer naast elkaar in het gras lagen. ‘We staan om acht uur op, pakken de boel in en vertrekken rond elf. Ik dacht dat ik misschien wel vanaf tien uur kwijt kon raken voor een laatste korte boswandeling…’
‘Je kunt ook in het bos blijven wonen de komende vier dagen.’
‘En dan met jou mee terugrijden? Dat vinden je ouders vast een puik plan.’
‘Oké, oké. We maken morgenochtend een wandeling. En weet je wat we ook doen? Vanavond spreken we af achter die struiken daar,’ knikte Elias richting de rand van het grasveld. ‘Daar kan vast niemand ons vinden. Dan hebben we nog een extra uurtje samen.’

De rest van de dag verliep hetzelfde als de ochtend: lachend, pratend, verlangend. De jongens huppelden nog twee keer op en neer naar de wc voor een onderbreking van het zonnebaden, werden geen van beide keren gesnapt. Af en toe raakten ze stiekem elkaars hand aan en ook dat bleef onopgemerkt. De rest van het liefhebben werd gedaan door ogen en oren maar was daarom niet minder prettig. Van hen mochten zelfs de gekwelde, opgewonden momenten die ze tussen alle andere vakantiegangers doorbrachten eeuwig duren.
Toen ze afscheid namen voor het avondeten, had Elias het gevoel dat het afscheid al permanent was; hoewel het dat pas veertien uur later zou zijn.

Tijdens het eten kon Elias niet stilzitten. Hij schrokte zijn eten naar binnen en staarde vervolgens zo intens mogelijk naar de borden van zijn ouders, in de hoop dat die daardoor sneller zouden eten.
‘Zullen we vanavond weer eens een spelletje spelen met z’n allen?’ vroeg Elias’ moeder.
‘Ik heb eigenlijk al met Boris afgesproken,’ zei hij in één adem. ‘Die gaat morgen weg. We wilden nog een laatste stukje wandelen.’
‘Jullie zijn toch niet getrouwd?’ vroeg zijn vader.
‘Nee,’ beaamde Elias, ‘maar mag het? Geen alcohol en geen drugs, beloofd.’
‘En geen meisjes.’
‘En geen meisjes.’
‘Vooruit.’

De avond was hetzelfde als die van twee dagen eerder. De spanning, de zenuwen, de drang – alsof elke aanraking weer de eerste was. Elke kus, elke streling, elk woord gelijk aan de ‘hallo’ die hen tien dagen geleden had verbonden. Tegelijkertijd voelde het voor Elias alsof elke seconde de laatste was. Boris gleed langzaam weg buiten zijn bereik en hij kon er niets aan doen, zelfs niet terwijl de jongen nog in zijn armen lag.
Pas tegen twee uur kregen ze zichzelf zover hun lippen lang genoeg van elkaar te halen om te zeggen dat het misschien beter was als ze weer eens teruggingen.
‘Elias…’ begon Boris. ‘Mag ik je adres? Om je te schrijven?’
‘Niet nu,’ fluisterde Elias tegen Boris’ lippen. ‘Morgen. Laten we nog heel even doen alsof dit voor altijd is.’
‘Maar je wilt wel contact houden?’
‘Ja, ja, zeker,’ onderbroken door een kus om de ernst van de woorden te bezegelen, ‘maar ik wil nog heel even in ons sprookje geloven, in ons hier, zonder dat er en adres aan je hangt.’
Hij zou het later als één van zijn domste beslissingen ooit beschouwen.

Reacties: