FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|18|

Lies
Luid snikkend plof ik me op mijn bed in de bus en verstop mijn gezicht in mijn kussen. Waarom wilt Gustav me terug naar Duitsland sturen? Daar denk ik alleen nog maar meer aan Felix en dat wil ik echt niet. Hier in Amerika kan ik mijn gedachten verzetten, kan ik genieten van mijn verliefde gevoelens voor Tom. In Duitsland gaat dat niet. Ik zal Gustav eens wegsturen bij zijn grote liefde, eens kijken hoe hij dan zou reageren. Niet dat hij een grote liefde heeft maar het is gewoon een voorbeeld. Het is ook al lang geleden dat Gustav nog eens een vriendin heeft gehad. Toen hij 16 was, had hij voor de laatste keer een vriendin. Ik was toen 15 en had net iets met Felix. Gustav kon de zijn beroemdheid en zijn relatie niet combineren en heeft dan maar een punt achter de relatie gezet. Hij was er kapot van. Misschien komt het daardoor dat ik niks met Tom mag hebben, hij is beroemd.
Mijn hand gaat geroutineerd naar mijn pols en ik boor mijn nagels in mijn vel. Het is lang geleden dat ik dit nog gedaan heb maar nu heb ik er echt wel een rede voor. Gustav haalt me gewoon weg bij mijn grote liefde. Je zou voor minder jezelf iets aandoen. Kleine bloeddruppeltjes vormen zich op mijn pols maar ik blijf mijn nagels in mijn vel boren tot het bloed er echt uitloopt. “Lies?”� Die stem. Ik had ze liever niet gehoord want nu boor ik mijn nagels terug in mijn pols. Een paar voetstappen op de trap, een deur die open en toe gaat en dan een paar handen dat me door elkaar schudt. Ik reageer niet, ik wil het niet, ik kan het niet. Het enige dat ik kan doen is mijn nagels in mijn vel zetten, meer niet. “Lies! Stop daarmee!”� Mijn handen worden van elkaar weg getrokken. “Laat me doen!”� roep ik snikkend. “Ik heb er mijn redenen voor!”� Ik draai me weg van Tom en zet mijn nagels terug op mijn pols. “Lies, waarom? Wat is er gebeurd?”� Weer handen die me door elkaar schudden maar weer ga ik er niet op in. “LIES!”� gilt Tom nu echt. “Stop daarmee!”� Hij draait me om, houdt mijn handen vast en kijkt me aan. “Ik wil niet.”� snik ik alleen maar. “Ik wil niet.”� “Wat wil je niet?”� vraagt Tom niet-begrijpend. “Ik wil niet.”� Ik sla mijn armen om hem heen. “Ik wil niet terug naar Duitsland.”� “Lies, niemand zegt dat je terug moet naar Duitsland. Waar haal je dat nu?”� “Denk jij dat?!”� roep ik snikkend en laat hem los. “Gustav heeft het anders wel gezegd.”� Weer zet ik mijn nagels in mijn pols, ook al probeert Tom me tegen te houden. “Lies, kijk naar mij.”� Tom dwingt me hem aan te kijken. “Ik wil niet dat je dit doet, oké. En ik ga met Gustav praten. Hij mag je niet terug naar Duitsland sturen. Want als hij dat doet, ga ik met je mee en dan zitten ze hier zonder gitarist.”�
Tom
“Gustav, waar zit je?”� roep ik door de hele hal. Ik ben verschrikkelijk kwaad. Gustav is niet alleen de rede voor Lies haar verdriet maar ook voor haar pols die er nu echt niet uitziet. Ik zou haar doen stoppen maar ze ging gewoon door. Het voelt vreselijk om te zien hoe het meisje waar je van houdt zichzelf pijn doet en er maar niet mee wil stoppen. Het voelt alsof jij net hetzelfde meemaakt. “Gustav, waar zit je godverdomme?!”� Kwaad loop ik door de hal maar niemand te zien. Er zijn wel crewmensen die me raar aankijken maar die moet ik op dit moment niet hebben. Ik moet Gustav hebben, alleen Gustav. Dat ik hem eens goed mijn gedacht kan zeggen. “Ja, Tom, wat is er?!”� komt er terug vanuit de andere hoek van de grote hal. “Ah, daar ben je dus.”� Ik loop naar hem toe en begin meteen met mijn preek. “Hoe durf je er nog maar aan te denken om Lies terug te sturen naar Duitsland? Zie je dan niet dat ze hier niet aan Felix denkt, dat ze hier makkelijker over Zelia kan praten zonder te beginnen wenen en schreeuwen? Ik weet niet wat er zich allemaal in dat blonde kopje van jou afspeelt maar ik ben er zeker van dat er scènes inzitten die nooit zullen gebeuren! Ik ga Lies echt niet kwetsen. Ik hou van haar met heel mijn hart. Ik heb nog nooit zo van iemand gehouden als van jouw zusje maar dat besef jij niet. Jij ziet ons geluk niet! Jij ziet alleen maar wat je wilt zien! Maar ik kan je verzekeren dat de waarheid compleet anders is. Er zijn weinig mensen die onze relatie goedkeuren maar diegene die er toch positief over zijn, zien tenminste dat ik veranderd ben. Ik ben veranderd en dat allemaal door jouw zusje, Gustav. Ik hoop dat je hier eens over nadenkt voor je 2 geliefden uit elkaar haalt.”� Dat laatste zeg ik wat rustiger maar nog altijd even kwaad. Ik draai me met een ruk om en loop het gebouw uit, terug naar Lies. Hopelijk heeft ze zich kunnen inhouden en heeft ze niet weer haar nagels in haar pols geboord.
Lies
Tom is niet echt lang weg geweest eigenlijk. Maar hij is voor mij wel lang genoeg weggeweest zodat ik mijn andere pols ook heb kunnen openkrabben. Ik kon er niet aan doen. Ik weet wel dat Tom met Gustav is gaan praten maar toch kon ik mezelf niet tegenhouden. Ik moest mezelf pijn doen en niemand zou me tegenhouden. Nu lig ik op mijn bed, in de tourbus, met mijn hand tegen mijn pols gedrukt. Het bloeden is al bijna gestopt en ik hoop dat ik het kan verstoppen voor Tom. Ik zoek in mijn koffer naar 2 brede armbanden en trek ze over mijn polsen. Net op tijd, blijkbaar. “En nu maar hopen dat hij naar me luistert.”� Mompelend komt Tom naast me zitten. “Bedankt.”� zeg ik zacht. “Ik laat je niet terug naar Duitsland vertrekken.”� zegt hij vastberaden. “Ik kan je niet missen, ik wil je zelfs niet missen. Ik heb gezien hoe je je amuseert hier in Amerika. Je voelt je volgens mij veel beter dan toen je ons nog niet kende. Dat wil ik je niet afnemen, daarvoor hou ik teveel van je.”� Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. “Je bent lief.”� “Dat ben ik omdat je het verdient.”� zegt Tom oprecht. “En…wat denk je, gaan we een wandeling maken? Gewoon, om dit alles even te vergeten?”� Ik knik zachtjes en spring van mijn bed. “Ik ben blij dat ik jou heb.”� fluister ik bijna onhoorbaar en druk me even tegen hem aan. Tom glimlacht even en trekt me dan de bus uit. De zon verblindt me even maar als snel ben ik gewend aan het licht en kan ik genieten van mijn wandeling met Tom. Nooit gedacht eigenlijk dat ik zo blij zo zijn met zo weinig. Gewoon simpele dingen maken me gelukkig zoals dit. Mijn vingers verstrengeld met die van Tom, mijn hoofd op zijn schouder en vooral de liefde die we voor elkaar voelen. Het is, volgens mij, geen alledaagse liefde, geen kalverliefde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.