FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|20|

Lies
Voor de laatste keer sta ik backstage, voor de laatste keer zie ik Tom gitaar spelen, voor de laatste keer kan ik hem bewonderen. Hierna zal ik hem waarschijnlijk nooit meer zien, ook al ga ik mijn best doen om daar iets aan te veranderen. Als het aan Gustav zou liggen zou ik voor de rest van mijn leven afgeschermd worden van Tom en dat wil ik nu net niet. Ik snap het eigenlijk niet. Ik ben al 18 en toch speelt Gustav de baas over mij, ik kan niet kiezen met wie ik omga. Gustav beoordeelt ze allemaal en als ze niet voldoen aan zijn eisen, kan ik het vergeten. Dat is al mijn hele leven zo en dat zal niet veranderen maar toch hoop ik dat ik iets kan veranderen. Mijn blik wordt terug naar het podium gezogen waar Tom het beste van zichzelf staat te geven. De meisjes voor hem gillen de ziel uit hun lijf om toch maar een beetje aandacht van hem te krijgen. Vroeger lukte dat maar nu niet meer. Dat willen die fans natuurlijk niet geloven dus blijven ze proberen. Mij niet gelaten hoor, ik vind het wel grappig. Tom vindt het natuurlijk niet leuk dat de meeste fans ons storen als we samen over straat lopen maar daar trek ik me niks van aan. Zolang ze me maar niet beledigen is het goed. Tussen 2 nummers door loopt Tom even naar me toe. Zogezegd om van gitaar te wisselen maar ik weet wel beter. Als hij met een megagrijns op me komt afgelopen is dat niet om even van gitaar te wisselen. “Ik mis je.”� fluistert hij geniepig en blijft even bij me staan. Bill staat op het podium een hele speech te geven, voor zover hij dat kan in het Engels, dus ze kunnen Tom wel even missen. Ik druk me een paar minuten tegen Tom aan en duw hem dan terug het podium op. “Zorg er maar voor dat je fans tevreden zijn!”� roep ik hem na en leun weer tegen de muur.
Naarmate het concert vordert, merk ik dat Bill en Tom steeds meer grijnzende blikken naar elkaar werpen. Ik heb al geprobeerd om te vragen wat er scheelt maar dan kijken ze ofwel de andere kant op, ofwel moeten ze zich opeens op hun fans concentreren. Ik wil net naar de kleedkamer lopen als ik Bill door de micro hoor roepen “Lies, niet weglopen! Tom wil iets zeggen! En ik ook trouwens.”� Dat laatste komt er veel zachter uit waardoor de meeste meisjes het volgens mij niet gehoord hebben omdat ze zo luid staan te gillen. Nu snap ik er echt niks meer van. Normaal gezien ga ik altijd na het voorlaatste nummer naar de kleedkamer zodat ik de jongens een flesje water kan geven als ze van het podium komen maar blijkbaar moeten ze nu geen water hebben. Zuchtend loop ik terug naar mijn plekje en blijf daar afwachtend naar Bill kijken maar het is Tom die iets zegt. Hij zet zijn gitaar aan de kant en neemt de micro van Bill over. “Iedereen weet dat ik een vriendin heb.”� zegt hij zo rustig mogelijk maar toch staat hij lichtjes te wiebelen op zijn benen. De meisjes blijven gillen, dat is het enige dat niet veranderd. Gustav zit met grote ogen achter zijn drumstel, Georg met nog grotere ogen en ik…tja, ik sta een beetje onwennig backstage, niet wetende wat er gaat gebeuren. “En ik hoop dat iedereen dat accepteert.”� gaat Tom verder. “Ik hou verschrikkelijk veel van haar maar morgen moet ze terug naar Duitsland. Daarom wil ik dit laatste liedje aan haar opdragen.”� Hij geeft Bill zijn micro terug en gaat verlegen grijnzend achter zijn microstandaard staan. Met opengevallen mond kijk ik de tweeling aan. Hebben ze dit nu speciaal voor mij gedaan? Beteken ik echt zoveel voor hen? Beteken ik voor hen meer dan dat ik voor Gustav beteken? Gustav heeft nog nooit zoiets voor mij gedaan, laat staan dat hij aan zijn fans zou zeggen dat ik zijn zus ben, ik moest het hen zelf vertellen. Er gaat een rilling door me heen als ik hoor welk liedje ze gaan spelen, By Your Side. Dit liedje betekent echt veel voor me. Het heeft een persoonlijke betekenis en Tom weet dat. Het hele liedje blijf ik naar hen staren, meer naar Tom eigenlijk, die blijft tenminste staan, Bill die huppelt maar wat rond. Als de laatste noot eindelijk uit Tom zijn gitaar gekomen is, sprint ik het podium op, naar Tom en vlieg hem om de hals. De tranen stromen over mijn wangen, meer van verdriet dan van geluk. Nu wil ik zeker niet terug naar Duitsland. “Ik wil niet terug.”� snik ik in Tom zijn T-shirt. Tom is ondertussen ook al in tranen uitgebarsten. Dat gebeurt echt niet veel. Ik heb hem nog maar 2 keer zien huilen en dat was toen ik hem vertelde dat ik terug moet naar Duitsland en nu. “Ik wil je niet terug laten gaan.”� snottert hij. Oké, eigenlijk staan wij hier in het midden van een groot podium met allemaal geflipte fans rond ons. Ach, wat maakt het uit. Iedereen weet het.

Reacties: