FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|21|

Lies
Hoe lang Tom en ik hier al staan weet ik niet. Lang, dat is een feit maar erg vind ik het eigenlijk niet. Ik zal dit lang genoeg niet kunnen doen dus moet ik ervan genieten. De fans blijven maar gillen, ze doen nooit iets anders. “Ich liebe dich.”� fluister ik in Tom zijn oor en druk er snikkend een kusje onder. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik dit tegen Tom zeg en ik meen het echt. Tom kijk me even geschrokken aan maar fluistert dan “Ich liebe dich auch.”� en drukt me nog wat dichter tegen zich aan. Ergens vind ik de moed om Tom mee backstage te trekken maar daar gaan we gewoon door met knuffelen. Er is niemand die ons stoort, niemand die vervelende opmerkingen maakt, alleen Tom en ik en niemand anders. Misschien moeten we, nu we elkaar waarschijnlijk nooit meer gaan zien, verder gaan dan dit. Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd geraak dat Tom me echt niet zo zal kwetsen als Felix en dat hij niets zal overhaasten. “Kom mee.”� fluister ik geniepig in Tom zijn oor en trek hem aan zijn arm mee naar buiten.
Ik heb eigenlijk totaal geen idee waar ik Tom naartoe trek maar mijn intuïtie leid me naar ons hotel, naar mijn hotelkamer. “Lies…”� fluistert Tom half hijgend. “Ben je zeker? Ik zou niet willen dat je er morgen spijt van hebt.”� “Ik ben er zeker van.”� knik ik en pruts mijn hotelkamerdeur open. “Lies, ik wil niet dat je dit doet omdat we elkaar even niet gaan zien.”� Tom slaat zijn armen om mijn middel en houdt me tegen. Ik staar nadenkend voor me uit. Ergens heeft hij wel gelijk. Als we elkaar even niet zien, zijn we er misschien echt klaar voor en dan vooral ik. “Je hebt gelijk.”� zucht ik toegevend. “Maar ik wil vanavond wel alleen maar met jou doorbrengen.”� “Tuurlijk.”� Lachend trekt Tom me mijn kamer in, duwt de deur met zijn voet toe en springt naast me op mijn bed. “Ik ga je missen, echt waar.”� fluistert hij dan serieus. “Maar ik beloof dat ik je kom opzoeken vanaf de eerste dag dat ik terug in Duitsland ben. En ik zal je bellen en mailen en-”� Verder komt hij niet want ik stop zijn woordenstroom door onze lippen tegen elkaar te drukken. Giechelend val ik op mijn rug met Tom op me. Even lossen onze lippen en kijken we elkaar aan. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan morgen denk. Dit is de laatste keer dat ik Tom zie, de laatste keer dat ik kan genieten van zijn armen om me heen. Ik wil er niet aan denken maar de beelden dat ik alleen thuis zit blijven door mijn hoofd spoken. “Je hebt het moeilijk hé.’ stelt Tom vast. “Ik kan het niet, Tom. Gustav laat me kiezen tussen jou en hem en dat kan ik niet. Ik zie jou echt super graag maar Gustav is mijn broer. Hij heeft me geholpen om Zelia te leren aanvaarden maar sinds ik jou ken heb ik geen aanvallen meer. Daartussen kan ik niet kiezen.”� “Je moet niet kiezen. Gustav moet gewoon aanvaarden dat we van elkaar houden, ook al vindt hij dat moeilijk.”� Dat vind ik genoeg, ik kan weer genieten van onze avond samen. Lachend duw ik Tom op zijn rug…

Reacties: