FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 7

Urs is boos dat hij weggestuurd is om boodschappen te doen. Het was weer eens heel duidelijk dat Seb en David hem buitensloten. Voor het gemak vergeet hij even dat hij maar stagiair is en geen volleerde en ervaren inspecteur. Hij mocht niet bij hun gesprek aanwezig zijn. In zichzelf mopperend pakt hij enkele pakken koffie en gooit die onzacht in zijn winkelmandje.
“Volgens mij heb jij je dag vandaag niet”� zegt een hese stem naast hem. Verschrikt kijkt hij in de bruine ogen van Ginevra Sanders.
“Hallo”� zegt Urs fluisterend.
“Ben je met het verkeerde been uit je bed gestapt? “ wil ze weten.
“Nee, dat valt wel mee”�antwoordt Urs.
“Heb je vrij vandaag?”� vraagt ze hem ongegeneerd aankijkend.
“Nou nee, ik moest even een paar boodschappen doen en de kantine juffrouw was er vandaag niet. We kunnen toch niet zonder koffie”� lacht hij.
“Nee, dat geloof ik direct. Was je gisteren nog goed thuis gekomen?”� Urs knikt.
“Natuurlijk wel. Het was gezellig, moeten we nog eens overdoen”� gooit hij er dan uit. Hij kan zichzelf wel voor zijn hoofd slaan.
“Graag. Heb je vanavond iets voor?”� Urs schuifelt zenuwachtig heen en weer.
“Ik wilde eigenlijk vanavond naar de bioscoop. Mag ik je daar misschien voor uitnodigen?”� Ze kijkt lachend naar hem omhoog.
“Dat lijkt mij een geweldig idee. Hoe laat haal je me op?”� Het zweet breekt Urs uit. Waar is hij in hemelsnaam mee bezig.
“Tegen half acht. Goed?”� hoort hij zich zelf zeggen. Ze legt haar hand op zijn arm en knijpt er veel betekenend in.
“Natuurlijk is dat goed”� fluistert ze zacht in zijn oor. Dan draait ze zich onverwacht om en verdwijnt uit zijn gezichtsveld. Het duurt even voor hij zich realiseert wat hij net heeft gedaan. Hij zucht en weet nu niet meer of dit wel verstandig is. Misschien wel zo verstandig om zijn collega’s hier niets van te zeggen. Zij zeggen hem tenslotte ook niet alles. Snel gaat hij verder met de boodschappen en gaat daarna fluitend terug naar kantoor.

David stopt met piepende remmen de auto. Snel loopt hij de trap op naar het kantoor. Daar begint hij gelijk met orders uit te delen en stuurt hij een paar mensen naar Seb, voor die telefoon afluister apparatuur.
“Zo nu eerst een kop koffie”� denkt hij als hij richting kantine aan het lopen is.
“He, wat vreemd niemand nog koffie gezet?”� Hij loopt achter de balie en wil koffie zetten. De koffie is echter op. Nu herinnert hij zich dat Seb, Urs opdracht heeft gegeven om koffie te halen. Hij neemt een glas water en gaat weer achter zijn bureau zitten.
“Waar blijft die Urs nu ook. Die had toch allang terug kunnen zijn”� denkt hij. Even later komt Urs binnen met een grote tas boodschappen.
“Nou dat werd tijd Urs. Ik lust wel een bakje koffie. Zet jij gelijk een pot?”� Urs moppert weer binnensmonds.
“Zei je iets jochie”� vraagt David.
“Nee, dat denk je maar”� gromt Urs. Voor David iets kan zeggen is Urs al weer op weg naar de kantine.
“Waarom moet zich hier ook iedereen met hem bemoeien”� vraagt hij zich af. Hij schakelt het koffieapparaat in en treuzel om weer naar David terug te gaan.
“Zo daar ben je eindelijk. Kun jij deze protocollen even uittikken Urs?”� Urs kijkt boos.
“Hebben wij daar geen secretaresse voor?”� moppert hij.
“Pardon”�roept David gepikeerd uit. “Daar hebben wij een stagiair voor. Jij dus.”� Urs mokt zichtbaar. David zucht eens diep.
“Oké, als jij dat gedaan hebt mag je met mij mee naar getuigen verhoor in die ontvoeringszaak waar Seb ik aan bezig zijn. We moeten nog enkele dingen natrekken van mensen die een motief kunnen hebben. “ Urs’ gezicht straalt weer.
“Echt waar?”� vraagt hij zekerheidshalve. David knikt. Urs maakt dat hij die protocollen super snel klaar heeft. David kijkt hoofdschuddend als hij ziet hoe hard hij aan het werk is.

Maria en Carlos hebben in Zurich een rekening geopend voor hun geld. In Zwitserland wordt niet gevraagd naar achtergronden. Verder hebben ze in Zwitserland een zwijgplicht over de rekeningen van hun cliënten.
“Zie je wel Maria, nu kunnen we op zoek naar een onderkomen. Het geld staat veilig op de bank en wij kunnen ons hier vrij bewegen.”� Maria kijkt hem aan en lacht.
“Nu wel ja maar ik ben er toch nog een beetje bezorgd om.”� Carlos neemt haar in zijn amen en kust haar intens.
“Alles komt goed mijn lieve schat dat beloof ik jou. Morgen gaan we op huizenjacht. Ik geloof dat ik een huis aan het Vierwoudstedenmeer wel zie zitten of aan het meer van Lugano dat kan ook”�.
“Doe dan maar Lugano, Carlos. Dat vind ik een heerlijke romantische plaats.”� Hij kijkt haar lachend aan.
“Alsof ik jou iets kan weigeren. Oké jij je zin. We gaan morgen op woningenjacht ergens aan het meer van Lugano.
Na enkele dagen met een makelaar huizen te hebben bezichtigd, besluiten Maria en Carlos tot een aankoop van een prachtige villa aan de rand van het meer van Lugano. Het huis ligt tussen de bomen op de helling van een berg. Maria is in haar nopjes.
“Nu kan ik eindelijk gaan inrichten”� lacht ze. Carlos schiet in de lach. Geld laten rollen dat kan zijn Maria wel.
“Morgen gaan we shoppen. Ik ben blij dat de bungalow niet zo groot is anders waren we gelijk failliet”� moppert Carlos gemaakt boos.
“Nou ouwe mopperkont dan moeten wij gewoon weer aan het werk”� zegt Maria lachend.
“Trouwens ik heb wel nog een plan bedacht om de commerciële bank in Rome te overvallen. Daar gaat nog meer geld in om dan in de volksbank”� meldt hij dan ineens. Maria’s ogen schitteren.
“Eerlijk waar? Wanneer gaan we dat doen?”� Carlos knuffelt haar.
“Heel binnenkort, mijn lieveling, heel binnenkort. Ik moet nog even het één en ander uitwerken. En we moeten ons nog even gedeinsd houden.”� Ze lopen hand in hand door de bungalow en inventariseren wat er nog allemaal ingekocht moet worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.