FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 9

“Carlos, waar ben je?”� Maria kijkt rond in de tuin die achter hun bungalow ligt. De bungalow is inmiddels naar haar smaak ingericht en nu hebben zij en Carlos besloten om eerst een paar daagjes rustig aan te doen voor ze weer aan de slag gaan in Rome.
“Schatje, waar hang je uit?”� Ineens wordt ze van achteren beet gepakt en opgetild. Ze schatert.
“Carlos niet doen”�zegt ze nog nasnikkend van het lachen. Hij draagt haar naar de woonkamer en legt haar daar op de bank. Hij kijkt haar diep in de ogen en kust haar intens. Haar handen zoeken een weg naar zijn hals waar ze vervolgens begint met de knopen van zijn shirt te openen. Ze laat haar handen over zijn borst glijden en vervolgt haar weg naar zijn gespierde rug. Carlos kijkt haar vragend aan. Zijn ogen vragen hier en nu? Ze knikt en kust hem. Een zucht ontsnapt uit zijn keel.
“Maria”� zegt hij teder.
“Carlos”� fluistert zij terwijl zij het shirt over zijn schouders stroopt. Zijn handen blijven niet stil staan en in korte tijd zijn beide in Adam en eva kostuum.
“Ik hoop alleen dat we geen gluurders hebben. Er hangen nog geen gordijnen op”� fluistert Carlos in de lach schietend.
“Maak je niet druk schat, onze buren wonen een heel eind verderop en voor zover ik het goed begrepen had van de makelaar, momenteel op vakantie.”� Carlos grijnst.
“Dus ik kan met jou doen wat ik wil hier?”� Ze schatert.
“Nee, ik kan doen wat ik met jou wil. Kijk eens achter mij is dit uitzicht niet romantisch? Het meer van Lugano en die ondergaande schrale voorjaarszon?”� Hij knuffelt haar.
“Je hebt helemaal gelijk mijn meisje. Dit is de perfecte plaats om de liefde met jou te bedrijven.”� Ze trekt hem omlaag en kust hem, niet meer van plan hem af te laten dwalen. Alles wat telt is hier en nu.

Sebastien is gearriveerd in Milaan. Hij vervolgt zijn weg gelijk naar het politie bureau, waar hij informatie wil los krijgen over de verblijfplaats van Sofie. Hij wordt hartelijk begroet door zijn collega’s daar.
“Je kunt het beste misschien onderdak vinden in de herberg”� zegt inspecteur Holcini na hem begroet te hebben.
“Wat mevrouw Sofie Boltoni betreft, ben ik zo vrij geweest haar adres al voor je op te zoeken.”� Seb kijkt zijn collega verrast aan.
“Dank u. Dat scheelt mij heel wat tijd”� zegt hij dankbaar. Even later staat hij buiten en besluit, zijn koffer naar de herberg te brengen om vervolgens gelijk de confrontatie met Sofie aan te gaan. Hij houdt een taxi staande en geeft het adres op. De taxi brengt hem naar een armoedige wijk met flatgebouwen. “Is dit zeker het goede adres?”� vraagt hij zekerheidshalve. De taxichauffeur knikt. Seb stapt uit en drukt op de bel van nr 26. De deur springt open en hij loopt de trap op naar de tweede verdieping. Geen wonder dat Sofie hier geen inspiratie kan op doen. Dit is werkelijk geen omgeving voor haar. Zijn plan om haar mee te nemen naar zijn landgoed neemt onbewust nog vastere vormen aan. Hij drukt op de bel en Sofie doet de deur open en blijft vervolgens verschrikt staan.
“Sebastien, wat doe jij hier? Hoe heb je mij kunnen vinden hier?”� Ze weet voor zich zelf het antwoord al. Hij wil als nog aangifte doen van inbraak in zijn huis.
“Kom binnen Seb”� vervolgt ze voor Sebastien iets kan zeggen. Ze gaat hem voor naar een spaarzaam ingerichte woonkamer.
“Wil je iets te drinken?”� vraagt ze beleefd.
“Nee dank je wel Sofie. Ik ben gekomen om met je te praten. Ik heb nagedacht na onze laatste ontmoeting en wil je een voorstel doen. Je zei dat je die tekeningen nodig had omdat je geen inspiratie had. Begrijpelijk in deze omgeving, zul je die ook niet gemakkelijk krijgen.”� Ze kijkt hem boos aan.
“Dit is mijn thuis Seb en ik heb hier tot voor kort redelijk goed kunnen ontwerpen alleen nu gaat het moeizamer.”� Seb staat op en duwt haar in een stoel tegenover haar.
“Sofie, ik bedoel het alleen maar goed. Wat zou je ervan vinden om een tijdje bij mij op het landgoed te komen logeren, zodat je weer op het ontwerpen kunt storten?”� Ze kijkt hem met tranen in haar ogen aan.
“Dat kan niet Seb ik ben gebonden hier.”�
“Hoezo, gebonden hier?”� vraagt Seb verbaast.
“Mama, kan niet slapen”� klinkt er een kinderstemmetje vanuit de deur. Als door een wesp gestoken kijkt Seb naar het kind dat nu naar Sofie komt en bij haar op schoot klautert.
“Kun je niet slapen lieve schat?”� vraagt Sofie zachtjes aan de kleine meid. Ze schudt driftig haar hoofd.
“Is dat?”� vraagt ze op Seb wijzend.
“Dat is een oude vriend van mama”� legt Sofie uit.
“Sorry, Sofie ik wist niet dat je getrouwd was en een kind hebt, anders was ik natuurlijk nooit met het voorstel gekomen.”� Seb strijkt vertwijfelt door zijn haar. Hij kijkt naar de kleine meid die met haar duimpje in haar mond tegen Sofie aanligt.
“Seb, mag ik je voorstellen aan mijn dochter Elisa. Seb geeft de kleine meid een hand.
“Hoi, ik ben Sebastien en een vriend van jouw moeder. “ De kleine meid denkt even na.
“Was jij ook vriend van mijn papa dan?”�
“Elisa, kom het is hoog tijd dat jij weer naar bed gaat”� zegt haar moeder op dat moment beslist. Ze tilt Elisa op en brengt haar terug naar haar kamer. Ondertussen koortsachtig nadenkend, wat ze Seb wel en niet moet vertellen. Elisa is de enige persoon die op dit moment alles voor haar is. Seb zit ondertussen in de woonkamer met duizend en één vragen. Het zinnetje van Elisa dreunt in zijn hoofd.
“Was jij ook vriend van mijn papa?”� Betekende dit dat zij geen vader meer had? Of had haar vader hen verlaten. Hoe oud zou de kleine meid zijn? Zijn hersenen werken op volle toeren. Gespannen wacht hij op Sofies terugkomst.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.