FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 12

Seb kan niet slapen. Hij blijft piekeren over Sofie en Elisa. Heeft hij sinds drie en een half jaar een dochter en dat krijgt hij nu pas te horen. Aan de ene kant wil hij deze twee meiden dolgraag in zijn armen sluiten en hen mee naar Rome nemen. Maar lost dat iets op? Hij weet het niet. Aan de andere kant weet hij niet of hij Sofie kan vergeven dat ze zijn dochter van hem vandaan heeft gehouden. Verdorie, hij is vader en wel van een lieve schattige kleine meid. Zo blijft hij de hele nacht piekeren en valt pas tegen de morgen in een onrustige slaap. Hij schrikt wakker van een bons op de deur.
“Mr. Izambard, het is acht uur en u wenste gewekt te worden”� zegt de waard.
“Oké, en bedankt”� gromt Seb terug. Hij dwingt zichzelf uit zijn bed te komen en te douchen. Als hij een half uurtje later aan ontbijt zit, is hij weer aan het overdenken wat hij met Sofie aan moet. Hij besluit naar haar toe te gaan en een goed gesprek met haar te hebben. Hij wil niet dat zij in moeilijkheden komt met haar werk en daardoor niet voor Elisa kan zorgen. Of hij wil of niet hij moet haar helpen. Als ze even later de deur voor hem open doet kijkt hij in een betraand gezicht.
“Mag ik binnenkomen?”� vraagt hij beleeft. Ze knikt en laat hem binnen en gaat hem voor naar de keuken. Daar zit Elisa in een hoge stoel aan tafel. Ze is een bordje pap aan het eten. En zoals het eruit ziet, krijgt ze niet zoveel binnen want er ligt overal pap rond haar heen. Seb moet onwillekeurig lachen.
“Volgens mij heb jij geen honger jongedame”� zegt hij. Het kind kijkt hem ondeugend aan.
“Uit”� roept ze enthousiast haar armpjes in de lucht stekend.
“O, nee jongedame geen denken aan. Jij eet eerst je bordje leeg”� zegt Sofie beslist.
“Mama, uit”� zegt de kleine meid nu boos. Seb gaat zitten en kijkt naar zijn dochter die duidelijk geen zin in eten heeft en uit haar stoeltje wil.
“Wil je koffie Seb”� vraagt Sofie.
“Is goed en geef mij die lepel maar eens dan probeer ik het eens”� zegt Seb naar de lepel reikend. Sofie kijkt hem verbaast aan.
“Eens kijken wat hij ervan brouwt”� denkt ze. Elisa kijkt Seb met grote ogen aan als hij met een lepel pap naar haar toe komt. Hij maakt het geluid van een auto. Als hij bij haar mondje is aangekomen, schatert de kleine meid en Seb schuift het eerste lepeltje pap in haar mondje.
“Daar komt nog een auto voor in de garage”� zegt Seb en gaat met een brommend geluid weer richting zijn dochter. Die vindt het wel leuk een spelletje te spelen. Als Sofie even later een kop koffie voor hem neerzet is ze heel verbaast dat de kleine meid haar bordje leeg heeft.
“Seb, je bent een natuurtalent met kinderen”�zegt ze ademloos. Seb grijnst verlegen.
“Sofie ik wil met je praten over Elisa en over jou. Ik kwam eigenlijk om jou aan te bieden dat je een tijdje op mijn landgoed kwam wonen om daar inspiratie voor je werk op te doen”� begint hij.
“Maar nu ik ook nog een kind blijk te hebben, zie jij er liever van af. Ik begrijp het Seb en dat is ook geen probleem. Ik red me wel. Dank je wel dat je dat wilde doen.”� De deurbel gaat en Sofie staat op en vraagt: “Let jij heel even op Elisa?”�
“Natuurlijk geen probleem. Seb staat op en haalt Elisa uit haar stoeltje. Met het kind op de arm wil hij naar de woonkamer lopen als hij in de gang stemmen hoort. Hij loopt naar de gang en mengt zich in het gesprek.
“Sofie, wat is hier aan de hand?”� De man aan de deur geeft antwoord.
“Als zij niet vandaag nog, de huur betaalt zet ik haar het huis uit. Je hebt tot acht uur vanavond.”� Seb kijkt verbaast van de ene naar de andere. De man draait zich om en zegt: “Tot vanavond.”�
Seb trekt Sofie weg van de deur en sluit die. “
Kom Sofie, we vinden wel een oplossing.”� Seb neemt haar mee naar de woonkamer. Sofie is ten einde raad.
“Wat moet ik nu? Ik kan geen voorschot vragen op die bruidsontwerpen en ik heb zo één twee drie niets anders wat ik kan ruilen voor geld.”�
“Ik ga je een voorstel doen Sofie. Ik weet niet of het nog ooit goed komt tussen ons twee, want je hebt me veel verdriet gedaan door te zwijgen dat Elisa mijn dochter is, maar ik wil jou wel helpen met een oplossing. Zoals ik al eerder zei, wilde ik je voorstellen op mijn landgoed te komen wonen zodat je inspiratie kunt opdoen voor nieuwe ontwerpen. Verder is het voor Elisa beter om in een buitengebied te wonen dan hier in de drukke stad. Ze kan daar lekker naar buiten en jullie krijgen een eigen onderkomen op het landgoed.”� Sofie kijkt hem met tranen in haar ogen aan. Deze man die zij zoveel verdriet heeft gedaan, wil dit nu allemaal voor haar doen?
“Seb weet je dan niet dat ik nog steeds van je houd?”�
“Daar wil ik het nu nog niet over hebben Sofie. De tijd zal het leren, ik weet niet of ik jou dit zo snel kan vergeven.”� Sofie knikt schuldbewust.
“Zijn dit jouw meubelen?”� vraagt hij dan.
“Nee, alleen de kindermeubelen zijn van mij de rest stond er al in, ik heb gemeubileerd gehuurd.”�
“Dat is gemakkelijk dan. Ik betaal jouw achterstallige huur, dan kunnen jullie morgen met me mee.”� Seb kijkt haar aan en zegt: “Einde discussie.”� Sofie wil niet afhankelijk zijn maar ziet nu even geen andere uitweg. Ze knikt.
“Dank je wel Seb, dat je dit voor ons wilt doen.”� Elisa, die nog steeds op Sebs arm zit roept enthousiast uit.
“Lief.”� Seb kijkt naar zijn dochter en er glijdt een glimlach over zijn gezicht.
“Jij bent ook een lieverd.”� Hij geeft de kleine meid een kus op haar wangetje.


De man die Urs en David hebben gearresteerd wordt afgevoerd naar het politiebureau. De vrouw heeft inmiddels een verklaring afgelegd en is ook mee naar het bureau genomen. Urs zit nog steeds bij het kleine meisje dat Gina blijkt te heten. Eerst was ze heel zwijgzaam maar nu kletst ze honderduit. Ze wacht op haar ouders die haar zo komen ophalen. David komt binnen en kijkt naar Urs. Als die vragend opkijkt, zegt hij.
“Bedankt hé jochie. Ik weet niet of het gelukt was zonder jou.”�
“Is toch vanzelfsprekend chef, jij had hetzelfde gedaan.”� David lacht.
“Misschien wel Urs maar voor een stagiair is dit een opmerkelijke prestatie. Ik zal het inspecteur Izambard ook vertellen.
“Dank u”� mompelt Urs verlegen. Als even later de ouders van Gina binnen komen, zijn de heren getuigen van een emotioneel tafereel. Haar moeder huilt en sluit haar in kind in de armen. Fernando Gianni is vol lof over de politie, die zich uitstekend heeft gekweten van hun taak. Hij blijft hen bedanken.
“Mogen wij haar meenemen?”� vraagt Fernando aan David.
“Natuurlijk Mr. Gianni. Ze lijkt oké maar u kunt haar natuurlijk voor de zekerheid door u eigen arts laten nakijken.”� Fernando knikt ten afscheid en geleid zijn vrouw en dochter naar buiten.
Urs is blij dat de kleine meid weer herenigd is met haar ouders.
“Urs, ik beloof jou, dat je wat meer betrokken wordt bij de lopende zaken”� zegt David hem doordringend aankijkend. Urs glundert.
“Ik zal mijn uiterste best doen”� zegt Urs snel.
“Dat weet ik ook wel”� lacht David. “Wat zal Seb ogen op zetten als hij hoort dat de ontvoering al is afgelopen met goed gevolg?”� gaat David verder. “Dit is wel geluk hebben Urs, want als wij dat kibbelende stel op het balkon niet als alarmerende hadden gezien, waren we hier nog in de buurt rond aan het rijden. “ Urs knikt.
“Eerlijk gezegd dacht ik, dat we gingen bemiddelen in een familieruzie”� zegt Urs.
“Ik ook Urs, maar ik ben toch blij dat het zo is gelopen. Ga je mee naar het bureau, we moeten nog wat verhoren doen.”� Urs kijkt blij.
“Betekent dat ik er dan bij mag zijn?”� David schiet in de lach.
“Dat is misschien wel handig als jij gaat verhoren, om er dan bij te zijn.”�
“Moet ik de verhoring doen? Maar hoe dan?”� Urs snapt het niet helemaal.
“Jij krijgt een oortje in en mag het verhoor doen. Ik kijk vanachter de spiegel en volg het verhoor. Mocht je belangrijke dingen vergeten dan fluister ik je die wel in.”� Urs is inmiddels opgesprongen en begint op en neer te lopen.
“Kom laten we gaan, je hebt er volgens mij zin in”� lacht David.
Eenmaal op het bureau neemt David de vragen met Urs door en laat hem voorzien van een oortje. Als hij binnenkomt, begint Urs eenvoudig en vraagt naar zijn naam.
“Clyde Barrow.”� Urs schrijft de naam op en vraagt.
“De dame in uw flat was dat uw vrouw?”� Hij knikt.
“Haar naam is Bonnie Parker.”� Urs schrijft ook die naam op en vraagt de man te vertellen waarom ze Gina hebben ontvoerd. De man begint te vertellen en Urs luistert aandachtig, als hij ineens David in zijn rechter oor hoort zeggen.
“De namen die hij gaf zijn niet echt. Ga verder vragen en probeer erachter te komen of hij iets weet van de bankoverval op de volksbank. Urs knikt en zijn hersens werken op volle toeren hoe hij het gesprek kan keren om naar de overval te vissen. Uren later zegt David door het oortje:
“Het is genoeg Urs kom maar naar buiten dan laat ik hem in de cel gooien.”� Urs wacht tot de agent binnen is om de verdachte naar zijn cel te brengen en gaat dan naar David.
“Moe?”� vraagt die. Hij knikt.
“Nog al ja.”�
“Ga maar naar huis Urs, je hebt het geweldig gedaan.”�
“Echt waar chef?”� David knikt lachend. Urs heeft een goed gevoel over de hele zaak hij is al een stuk wijzer geworden. Hij neemt afscheid en gaat naar huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.