FanFic.nl

Fallen myself

17. de repetitie 2

Ik word wakker van iemand die naast me beweegt. Ik kijk in het gezicht van Tom. “Goede morgen”� zegt die. “Heb je nog een beetje kunnen slapen.”� Ik knik. “En jij?”� hij haalt zijn schouders op. “Tom, hoelang ben je al wakker?”� “Niet zo heel erg lang, ik heb proberen te verwerken wat je me allemaal verteld hebt, daar kwam uit dat ik die gast helemaal niet mag. En het jammer vind dat ik hem gisteren niet in elkaar geslagen heb.”� Ik schrik. “Dat ga je ook niet doen, nog een ding, zou je niks tegen iemand willen zeggen. Als ze iets horen dan moeten ze dat van mij horen. Niet van jou. Dat geld dus ook voor Bill. Je mag best laten weten dat je het weet. Maar niet wat je weet. Probeer dat tenminste.”� “Maar Bill kijkt meestal dwars door me heen.”� “Tom”� zeg ik nu strenger. “Oke, ik vertel ook niks tegen Bill.”� Ik geef hem tevreden een kus op zijn mond. “Kom we gaan eten”� zeg ik terwijl ik op de klok kijk. Ik trek een trainingsbroek aan. Tom trekt ook een broek en shirt aan. samen lopen we naar beneden. Bill zit al aan de keukentafel. “Lekker geslapen”� zegt die vrolijk. “Gaat wel. Ik had vannacht een persoonlijke wekker.”� Zegt Tom. Bill kijkt hem raar aan. Ik waarschuwend. “Wat”� roept hij uit. “Mag ik weten waarom?”� vraagt zijn broer rustig. Tom kijkt me aan. Ik schud mijn hoofd. “Ehh, ehh,…”� valt Tom stil. “Nee”� red ik hem. Nu kijkt Bill mij verbaasd aan. “Je krijgt het nog wel een keer te horen.”� Bill knikt langzaam. Hij kijkt me recht in mijn ogen. Alsof hij iets wil zoeken. Ik kijk even strak terug. Dan wijkt zijn blik af. “Wat willen jullie eten?”� vraag ik terwijl ik naar het aanrecht loop. “Heb je cornflakes”� vraagt Bill. ‘Ja”� zeg ik. “Dan doe dat maar”� zeggen ze tegelijk. Ik begin te lachen. Net alsof ze dat hebben geoefend. Ik pak 3 bakken en cornflakes, zet alles op tafel. Tom schept meteen op en begint gulzig te eten. Bill schudt zijn hoofd. “Lukt het”� vraag ik hem bescheiden. Hij kijkt me aan. “mhawjha”� zegt hij met volle mond. “Tom, wijze les, eet eerst je mond leeg, praat dan. Dan ben je te verstaan.”� Snel slikt hij door. “Ik zei, ja het lukt me wel”� snel stopt hij weer een lepel vol cornflakes in zijn mond. Zelf begin ik ook te eten. Als we allemaal klaar zijn, ruim ik de tafel weer op. Tom staart me aan. “Is het interessant wat ik doe”� “Ja, eigenlijk wel”� “Wat gaan we doen?”� vraag ik de jongens. “I don’t know it”� is Bill’s antwoord. dan gaat mijn mobiel af. “Met Rebecca”� neem ik op. “Met Claire, ik weet dat Tom en Bill nog bij je zijn, maar ik heb een wedstrijd op internet gevonden. Die is bij ons in de buurt. Nu dacht ik dat we daar misschien wel aan zouden kunnen meedoen.”� “Misschien weet ik nu wel wat ik vandaag ga doen. zou ik vragen of we anders kunnen gaan repeteren. Kunnen Bill en Tom meteen horen hoe dat wij spelen.”� “Ja”� klinkt het opgewonden aan de andere kant. “Ik zal het ze even vragen”� zeg ik. “Bill, Tom zouden jullie eens willen horen hoe wij spelen”� “Ja”� klinkt het uit beide monden. “Kan Fleur ook komen”� vraag ik weer aan Claire. “Ja, zie ik jullie dan straks.”� “Ja, tot straks”� de hoorn word aan de andere kant neergelegd. “Dan hebben we dus nu iets te doen”� zeg ik vrolijk. Ik loop al naar de gang om mijn jas te pakken. Bill loopt me achterna. Tom blijft echter weer zitten. “Wat is er Tom?”� vraagt Bill rustig. “Nou, is het wel veilig om jullie te zien repeteren. Niet dat dadelijk Fleur en Bill elkaar niet meer los laten.”� Ik begin te lachen. Bill geeft zijn broer een duw. “Nee, we laten ze gewoon repeteren.”� “Oke.”� Ik gooi Tom zijn jas naar hem toe. Die vangt hij netjes. Terwijl hij die aantrekt lopen we naar buiten. Met de auto gaan we naar Claire. Ik wijs de weg. Nog voordat we de auto uitzijn, opent Claire de deur al. “Fleur is al in de garage. Ze heeft zelfs je microfoon al aangesloten.”� “Toch niet weer verkeerd, een vorige keer dat ze dat deed kwam er alleen nog maar een piep uit. Ik had bijna een nieuwe microfoon nodig.”� Bill begint te lachen. ik loop langs Claire heen naar de garage. Daar zie ik op de tafel al een aantal glazen, 2 zakken chips en flessen drinken. “Rebecca, kijk eens of je microfoon zo goed is”� schreeuwt Fleur. Ik loop naar de versterker. Meteen haal ik er weer stekkers uit en steek ze er anders in. “Zo zou het wel beter moeten gaan”� Ze kijkt me nors aan. “Je leert het wel ooit eens een keer meid, kijk eens wie ik heb meegebracht.”� “Wist ik al”� “Is je humeur nou verpest, dan ga ik weer weg.”� “Ja, en nee je gaat niet weg.”� Bill en Tom waren me gevolgd naar de garage. “Ziet er leuk uit hier?”� zegt Tom rondkijkend. “Zelf ontworpen.”� Zegt Claire trots. “Jongens ga zitten, of blijf staan. Dan zullen wij eens gaan oefenen.”� Het werd wel lachen met de jongens. Ze wisten ons steeds aan het lachen te brengen. “En nu ff serieus”� roept Claire gefrustreerd. “Welk nummer zingen we eigenlijk met de wedstrijd”� vraagt Fleur. “Het moet een eigen nummer zijn. Dus ik weet niet”�beantwoord Claire de vraag. “Weinig keus, dan word het dus hou van je. Of je moet elfjes zijn leuk willen doen.”�zeg ik. “Nee, bedankt”� antwoord Fleur meteen. “Laat maar horen, wij keuren jullie wel”� beëindigt Bill onze discussie. “Oke”� roept Fleur. Claire begint met aftellen. Fleur zet in. Dan begin ik te zingen.
Refrein:
Ik zie je
Ik zag je
Ik hou van je
Ik hield van je

Waarom doe je dit me aan
Waarom laat je me voor deze vuren staan
Ik heb je wel gezien
Nooit gedacht dat je het ooit zou doen
Maar dat was maar schijn
Je hebt het toch gedaan

Refrein

Is er een reden voor dit alles
Is er iets dat ik fout heb gedaan
Waarom laat je me dit voelen
Waarom laat je mij gaan
Je houd me niet tegen
Je wil me niet terug
Ik was je alles
Maar dat is al lang geleden

Refrein

Brug

Je ging nu echt te ver
Ik kon het niet meer aan
Ik moet je laten gaan

2x refrein
Ik laat je gaan.

“Goede brug”� complimenteert Claire Fleur. “Maar wil je hem niet telkens veranderen”� Fleur glimlacht “Nee, dit word de goede versie, als ik die onthoud”� “Schrijf hem op”� adviseer ik haar. Ze knikt. “En wat vonden onze heren er van.”� Vraagt Claire nonchalant. “Welke heren, ik zie geen heren, alleen 2 jongens”� kets ik terug. “Mooi, Rebecca je zong goed en die solo van Fleur was ook heel mooi.”� Zegt Bill. Fleur word rood. “Maar dat Rebecca zo zingt weten we ondertussen al. En al kan het beter, we kunnen er niks aan doen”� kets Tom nu in mijn gezicht. Die is dus boos om wat ik net over hun heb gezegd. Al benadrukken ze als ik daar ben wel dat ze dat niet zijn. Bill kijkt gespannen naar mijn gezicht. Ik draai een keer met mijn ogen en ga dan met Fleur en Claire in discussie wat we nou echt met het nummer moeten doen. “We kunnen het wel gebruiken, of we moeten een nieuw nummer schrijven.”� Begin ik. “We gebruiken dit nummer wel, hebben we trouwens een inschrijfformulier”� vraagt Fleur. Claire haalt ergens een inschrijfformulier vandaan. We vullen het helemaal in. “Rebecca, jij word denk ik ons contactpersoon.”� Vraagt Fleur. “Nee, doe maar niet, dadelijk zit ik in Duitsland als ze reageren. Daar heb ik weinig zin in.”� “Oke, ik ben de bedenker, dus ik wil het contactpersoon ook wel zijn. Krijg ik tenminste nog een keer van iemand anders mail.”� “Oke, wie stuurt het op”� “Zal ik ook wel doen.”� Claire trekt alles op haar. Misschien zit haar iets dwars. “Claire is er iets”� fluister ik in haar oor als we op de bank gaan zitten. Ze kijkt me aan. dan haalt ze haar schouders op. “Nee, niet echt.”� “Niet echt betekent dat er wel iets is.”� “Dat vertel ik je nog wel een keer.”� “Oke dan, als jij dat wilt”� Tom kijkt me aan. Zijn hand maakt een soort gebaar van kom naast me zitten. Ik schud bijna onzichtbaar mijn hoofd. Ik hoef niet naast hem te gaan zitten als ik nu net hier zit. Op mijn klok zie ik dat we hier al 2 uur zijn. Bill volgt mijn blik. “Shit, we moeten al lang terug naar het hotel. Vanavond hebben we nog een optreden en dan reizen we morgenvroeg al weer verder.”� “We vinden het niet erg om te komen, maar we hebben geen kaartjes”� zegt Fleur nonchalant. Bill lacht. “Kunnen we wel wat aan doen. Ik denk dat Rebecca wel binnen komt. En we halen jullie ook gewoon binnen. Dan volgen jullie het concert maar backstage.”� “GAAF”� roept Fleur. “We bellen wel even onze ouders of het mag.”� Zegt Claire rustig. Ze heeft geleerd niet meteen overal op te hopen. Als je dat te erg doet dan kan het vet tegenvallen. Fleur hangt meteen aan de lijn met haar moeder. Na een hele discussie wordt het uiteindelijk een ja. Claire heeft het ondertussen al aan haar moeder gevraagd. “Mag het”� hoor ik Bill vragen. Ze knikt. “Ja, maar ze wil weten hoe we vanavond dan weer terug komen.”� “Ik zorg dat een chauffeur jullie terugbrengt.”� “Oke, kom jongens we gaan. Kunnen we het ook aan mijn ouders vragen.”� Ze knikken. We lopen naar de auto en rijden naar huis.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.