FanFic.nl

Fallen myself

18. het backstage concert

Door de ogen van Tom:
Als we bij Rebecca zijn, belt ze aan. alsof ze geen sleutel bij zich heeft. Als er niemand opendoet, maakt ze zelf de deur open. “Kan er nou niemand de deur opendoen”� moppert ze in het algemeen. Bill volgt haar naar binnen. Ik zie een auto die er vanmorgen nog niet stond. Ik blijf er even naar staan kijken. Zou haar vader al thuis zijn, vraag ik me af. Ik kom al bijna meer als een dag bij haar en heb haar vader nog steeds niet gezien. Dan loop ik naar binnen en sluit de deur achter me. Eerst wou ik gewoon doorlopen naar boven om mijn spullen te pakken, maar ik hoor de stem van Rebecca ik de woonkamer. Ik loop de woonkamer dan maar in. Ik zie een man die ik nog niet ken op de stoel daar zitten. Dat zou haar vader dan moeten zijn. Bill staat naast Rebecca. Ik loop er ook heen. Naast Rebecca blijf ik stilstaan. Ik moet toegeven dat ik best wel zenuwachtig ben. Alleen al om kennis te maken met haar vader. “Hoi”� zeg ik maar. Haar vader kijkt me aan. Zijn ogen lijken me wel te onderzoeken. “Zo, jij moet Tom zijn.”� Ik knik. Hij geeft me een hand. “Aangenaam kennis met je te maken.”� “Hetzelfde”� lach ik. Rebecca blijkt allang door te hebben dat ik bloednerveus was. “Pap, mag ik nou naar dat concert vanavond”� Ik kijk op van de plotselinge omzet van Rebecca, maar ik denk dat ze daar al mee bezig was. “Je hebt toch geen kaartje.”� “Nee klopt, maar we mogen backstage kijken”� “We”� “Ja, Fleur, Claire en ik”� “En hoe kom je thuis?”� “Moest dat dan”� maakt ze als grapje. Het is in het Nederlands dus ik versta er niks van. Haar vader is er alleen niet erg blij mee. “Ik kan mee met de taxi naar huis. Bill zou een chauffeur regelen om Fleur en Claire naar huis te brengen.”� “Oke, je mag gaan.”� “Mag ik ook bij de jongens blijven slapen, mocht het van hun mogen.”� “Waarom wil je nu ook weer bij ze slapen.”� “Nou, ik mis ze en Georg en Gustav heb ik nu nog bijna niet gezien. Morgenvroeg ben ik weer terug”� Haar vader zucht. Rebecca trekt haar liefste gezicht. “Oke, ga maar”� “Danke”� roept ze hard, terwijl ze haar vader om de hals vliegt. “Laat je me wel leven”� probeert die voorzichtig. “Ja hoor”� Ze pakt onze handen en trekt ons mee naar boven. “Jullie hadden ook al jullie koffers kunnen klaarmaken, maar nee, de 2 heren moesten luisteren naar mijn gesprek”� Ik begin te lachen. Bill loopt met ons mee naar Rebecca’s kamer. “Moet jij je spullen niet inpakken”� vraag ik hem. “Heb ik al gedaan”� Ik zucht. Rebecca pakt een tas en gooit er ook een aantal van haar spullen in. Dan pakt ze mijn tas en gooit mijn spullen erin. “Wat ben je van plan met die andere tas?”� vraag ik haar. “Mag ik niet komen logeren bij jullie?”� vraagt ze met een poeslief gezicht. “Vind je vader dat dan goed?”� Ze begint te lachen. “Jullie moeten dringend Nederlands leren”� is haar tegen antwoord. Zingend loopt ze de trap af. “Wat moet dat”� roepen er een paar vanuit haar broer’s kamer. Abby komt naar buiten gelopen. “Ik ga logeren”� “Veel plezier, trek je maar niks van je broer aan. Hij is gewoon een beetje jaloers.’ “Waarop”� “Geen idee”� Ze trekt haar lachend tegen zich aan. “Mogen wij onze vriendin nu meenemen”� vraagt Bill met een lach. Ze laat Rebecca gewoon los. Ze geeft Bill en mij een knuffel en vertrekt dan Maarten’s kamer weer in. “Waar was dat voor nodig”� vraag ik me af. “Nou, maak kennis met een van jullie grootste fan, die een beetje van dat pad is afgezakt. Bijna alle spullen uit mijn kamer, op dit moment, komen van haar”� “Kom we moeten nu echt gaan”� “Hoe gaan Claire en Fleur er eigenlijk heen?”�, vraagt Bill als we in de auto zitten. “Fleur’s moeder brengt ze.”� “Jij weet echt alles”� val ik uit. Rebecca lacht, “Ik zei gisteren toch al dat je daarvoor Rebecca moet heten, of het ligt gewoon eraan dat meisjes vaak alles weten.”� “Jammer Tom, dan kun jij dat nooit leren”� roept mijn broertje uit. Ik geef een duw richting de plaaggeest. “Tom, niet doen”� gilt er naast me een. Bill houdt ons vanuit de spiegel in de gaten en begint te lachen. Rebecca heeft mijn armen vastgepakt zodat ik niet meer kan slaan. “Danke Rebecca”� giert Bill het uit om mijn gezicht. “Houd je ogen nou maar op de weg, ik hoef geen ongelukken”� Nu begin ik te lachen. Even later komen we wonder boven wonder heel aan op het hotel. Ik zie David vanuit mijn ooghoek al heen en weer lopen. Zodra we binnen zijn, krijgen we de wind van voren. “Waar waren jullie, weten jullie wel hoe laat het is, we lopen nu een hele tijd achter op schema.”� “Ook hallo”� zegt Rebecca droog. Nu kijkt David helemaal raar. “Nou David, we hebben net even een nieuwe band gekeurd en ik moet zeggen dat ze goed zijn.”� “Dank je wel Tom”� roept er een naast me. “Net zei je alleen dat ik niet kon zingen.”� David kijkt nu naar Rebecca. “Ik zou gewoon nu vertrekken”� zegt die. Met zijn 6e duiken we een busje in. Ik zet Rebecca op mijn schoot ondanks dat er genoeg plaats is. David kijkt ons raar aan. “Weet hij nog van niks”� fluistert ze in mijn oor. Ik schud mijn hoofd. Mijn handen leg ik om haar heen. Ik zie Georg ook al stil lachen met Gustav. “Oke, is er iets dat ik moet weten”� vraagt David nu boos. Iedereen schud zijn hoofd. Rebecca kan haar lach niet meer houden. Ik voel haar moeite doen om het niet uit te proesten. Ik plant mijn lippen in haar nek. Ik zie David vol ongeloof kijken. “En wanneer zouden jullie dat willen vertellen”� “Wat vertellen?”� vraag ik onschuldig. “Dit is al vanaf dat we met zijn alle zijn gaan zwemmen”� “Ja, en Bill heeft sinds kort ook al een vriendin, maar wie het is weten we niet.”� “Straks wel”� gilt Rebecca het bijna uit als ik haar ook nog begin te kietelen. “Tom kun je ophouden, zo versta ik haar niet”� giert Georg uit. “Moet ik je beschermen tegen je vriendje Rebecca”� “In je dromen”� roept ze terug. “Ik heb toch liever Tom en anders is het wel heel erg voor Daphne”� Georg begint te verkleuren. “En als we toch bezig zijn kunnen we ook wel zeggen dat Gustav ook een vriendin heeft. Genaamd Phoebe.”� zeg ik terwijl ik uitwijk voor een klap van Gustav. Rebecca valt hierdoor bijna van mijn schoot af. David grijpt demonstratief naar zijn hoofd. “Nog meer bekentenissen en hoezo gaan we zo meteen kennis maken met Bill’s vriendin”� “Nou, Bill was zo aardig om ons alledrie uit te nodigen voor het concert backstage te volgen.”� David kijkt nu boos naar Bill. “Jongens, jullie moeten wel een beetje rekening houden met mijn broertje. Hij werd gisteren samen met Fleur onder een koude douche gezet”� “Door wie”� regeert Georg meteen. Die blijkt het nogal grappig te vinden. “Door mij”� zingt Rebecca bijna. “Had hij maar niet zo moeten flippen toen hij Fleur ontmoette. Dus iedereen, zo krijg je zelfs Bill afgekoeld”� Georg ligt nu helemaal dubbel. Rebecca gaat al snel dicht bij mij staan als Bill naar haar uithaalt. Dan maakt het busje een bocht waardoor Rebecca helemaal tegen me aan valt. Ik vang haar nog net op voordat ze verder op de grond rolt. “Nog iets”� vraagt David nu. “Ja, ik blijf vannacht bij jullie in het hotel slapen.”� “Maar ik heb toch geen kamer voor je”� valt David uit tegen Rebecca. “Dat kan geregeld worden”� zeg ik en sla mijn armen verder om haar heen. David zucht. “Ik ben manager van een stel kleuters”� “We horen je hoor”� roept Gustav erachteraan. “Maar wel lieve kleuters”� voeg Rebecca eraantoe. “Fans”� grijnst Georg. “Zeker weten dat je niet nog even wil ruilen”� Beslist schudt ze haar hoofd. Ik buig over haar heen en zoen haar volop haar lippen. “Tom, besef je wel dat de fans dit niet mogen weten, ze zullen uit hun dak gaan”� Ik laat Rebecca met tegenzin los en knik. Ze knijpt in mijn hand. Het busje stopt en wij stappen uit. Snel lopen we via de achteringang naar binnen. Even later krijgt Rebecca een smsje dat Fleur en Claire er ook zijn. Als een gek rent ze terug naar de achteringang. Niet veel later komt ze terug met Fleur en Claire. “Nou dit zijn Fleur en Claire en jullie kennen iedereen al”� stelt ze ons voor. “Bill wat ik me eigenlijk wel afvraag”� begin ik “hoe hebben jullie dat gedaan om met zijn 2e in een badkamer om te kleden.”� Ik voel de duw van Rebecca, zie Fleur rood worden. Ik kijk mijn broertje gewoon aan. Hij blijft ook naar mij kijken. “Gaat dat je iets aan”� fluit Fleur tussen haar tanden door. “Nou, ik kom er toch al achter”� “En ik weet het al”� haakt Rebecca midden in mijn zin in. Ik vang Rebecca met mijn armen en zet haar klem. “Ik hoor het ook graag”� “Dat is dan jammer voor je”� Ik duw een kus op haar lippen. “Kinderen, jullie moeten zo op”� roept David hard. “En jullie zullen wel Fleur en Claire zijn. De meiden knikken. “Spelen jullie echt zo goed als die 2 kinderen hier beweren.”� Bill haalt achter onze manager zijn schouders op. Ik laat Rebecca bijna los. Waar doelt onze manager op. Ik zie een lichte twinkeling in zijn ogen. Ook Georg en Gustav zijn stilgevallen. “Weet ik niet”� stottert Fleur. “Zal wel blijken na onze wedstrijd”� “Dus jullie doen mee aan een wedstrijd. Jullie hebben het nummer dat Rebecca heeft ingezongen toch zelf gemaakt.”� Met zijn 3e knikken ze. “Hebben jullie nog meer zelfgemaakte nummers”� “Ja, nog een.”� Fluistert Claire nu bijna. “Jongens jullie moeten op”� klinkt het achter David. “Misschien kan ik jullie een keer een try-out laten spelen”� eindigt David zijn gesprek met de meiden. Ik val Rebecca om haar hals. “Jongens jullie moeten echt nu op”� roept iemand. Rebecca geeft me nog snel een kus op mijn mond en wenst me succes. Ze gaat met haar vriendinnen net buiten het zicht van het publiek staan. Ik grijp mijn gitaar en loop het podium op. Gevolgd door Georg aan de andere kant. Uit het publiek komt een oorverdovend gegil op. Ik begin te spelen.

Door de ogen van Rebecca:

We zitten nu met zijn alle in de chillroom in het concertgebouw. David zijn grapje was dus ook nog menens geweest. Hij wou ons eerst laten concentreren op de wedstrijd en mij op de single met de jongens. Dan wil hij ons een try-out laten spelen. Tenminste mochte we niet winnen bij de wedstrijd. Toen David dat allemaal nog een keer duidelijk maakte na de show, vloog Tom me om mijn hals. Ik wist me net lang genoeg los te maken om mijn vriendinnen te pletten met een groepsknuffel. Heel Tokio Hotel heeft zich er toen ook bij gevoegd. Nu zit ik weer op de schoot van mijn vriendje. Zijn armen liggen om mij heen, mijn hoofd tegen zijn schouder, zijn hoofd op het mijne. Fleur en Claire zijn al opgehaald door de chauffeur die Bill had beloofd. “Kom wij gaan ook naar het hotel”� zegt de roadie die ons net ook gebracht heeft. Vermoeid sta ik op en probeer aan te lopen. Achter me pakken 2 armen me vast. Voorzichtig tillen ze me op. Ik begin te lachen. “Tom, waarom doe je dit?”� “Waarom doe ik wat?”� “Je tilt me op”� “Moet ik je loslaten dan, dat is zo geregeld.”� Hij laat me een klein stukje los. In een reflex sla ik mijn armen om zijn hals. “Je laat me toch niet vallen”� “Waarom niet dan”� “Dan moet je zeker terug naar de dokter en je vind het niet fijn als ik door jouw schuld meer pijn in mijn arm heb.”� “Of je kijkt door mij heen.”� Ik lach opnieuw. Zonder al te veel te bewegen plant ik een kus in zijn nek. In de bus zet Tom mij weer voorzichtig op zijn schoot. De rit naar huis verloopt redelijk stil, iedereen is uitgeput van het optreden. Ik voel Tom zijn hoofd tegen mijn hoofd aan. Hij ging zich net ook helemaal uitsloven. De eerste rijen gingen helemaal uit hun dak en ik stond grinnikend met mijn hoofd te schudden. “Meine kleine uitslover”� fluister ik in zijn oor. “Dat zet ik je betaalt”� fluistert hij terug. “Dat wil ik wel eens zien”� roep ik uit. Het busje stopt voor het hotel. Ik spring op en ren naar het hotel. Door mijn schreeuw was de rest ook al weer wakker. Met zijn 4e komen ze achter mij aan. Ik ben het eerst bij de lift, dan herinner ik me dat ik niet weet welke kamers ze hebben. Vlak voor de lift laat ik ze me inhalen. “Geef je al zo snel op”� roept Georg luid. “Nee, welke kamers hebben jullie?”� “Kamer 374”� antwoord Tom nuchter. “Danke”� roep ik hem achterna. In plaats van de lift pak ik de trap. Ik zie in een oogwenk welke etage dat het is. De jongens die net dus al een concert hadden gespeeld, wachten op de lift. Zo snel ik kan sprint ik naar Tom’s kamer. Tot mijn verbazing zie ik iemand iets uit Tom’s kamer halen en sprint naar binnen. Ik verstop me in de kamer. “Waar is Rebecca nou weer gebleven?”� hoor ik Tom vragen. Ik zie hem zijn kamer in komen lopen. De man die er net was, is al weer weg. Als Tom in de badkamer staat doe ik zijn kamerdeur op slot. Zachtjes sluip ik naar de badkamer. Achter de deur wacht ik totdat Tom uit de badkamer komt. Het duurt niet lang, op zijn gezicht zie ik dat hij zich zorgen maakt. Nog zachter dan net loop ik hem achterna, hij stopt met lopen, ik blijf net achter hem staan. Ik doe mijn handen voor zijn ogen. Mijn lichaam tegen het zijne. In een schokbeweging draait hij zich om. “REBecca”� verzacht zijn schreeuw. Ik duw mijn lippen tegen de zijne. “Niet iedereen hoeft te weten dat je me hebt gevonden. En ik wil nog steeds weten hoe je me terug gaat pakken.”� In zijn ogen zie ik dat hij het bijna vergeten was. Hij tilt me op en brengt me naar zijn badkamer. Daar zet hij de douche aan en duwt mij eronder. Jammer voor hem heeft Fleur dit ook al eens geprobeerd. Ik houd zijn handen nog steeds vast, voorzichtig trek ik aan zijn armen. Hij had het niet verwacht, Tom valt naar voor en komt tegen mij terecht. Ik kan zo bijna onder de douche uitstappen, toch doe ik het niet. Ik plant mijn lippen op de zijne, mijn lichaam word langzaam koud en rood van het koude water. Ik zie ook Tom’s gezicht rood worden van het water. Ik buig me langs hem heen en zet de kraan uit. “Dat is beter”� mompelt Tom voorzichtig. Daarna gaan onze lippen meteen weer op elkaar. Sommige mensen zouden nog denken dat we zouden vastvriezen aan elkaar. Tom duwt me min of meer met mijn rug tegen de muur achter me. Ik heb mijn handen in zijn nek gelegd. Tom’s ene hand ligt op mijn heup, de andere tegen de muur. Zo blijven we staan. Seconde, minuten lang, zonder een woord te zeggen. Er word ruw op de deur gebonkt. “Tom, Rebecca komen jullie nog wat drinken”� hoor ik Georg’s stem. “Die gaat vanzelf wel weg”� mompelt Tom. “Zullen we toch maar gaan”� fluister ik terug. Ik zie Tom langzaam knikken. Ik geef hem nog snel een kus op zijn mond terwijl ik een handdoek pak. In de kamer haal ik droge kleren. Snel trek ik ze aan over me nog vochtige ondergoed. “Hier had ik dus niet op gerekend”�mopperde ik. “Je mag ook mijn kleren aan”� fluistert de stem die ik al zo goed ken. “Is dat te vertrouwen”� hij slaat zijn armen om me heen. Ik draai me om en ga op mijn tenen staan. Onze lippen raken elkaar alweer. Mijn voeten zet ik voorzichtig op Tom zijn schoenen. Hij loopt met mij op zijn voeten naar het bed. Voorzichtig legt hij me achterover. “Wat als we nou eens besluiten om niks meer te drinken.”� Kijkt hij me ondeugend aan. “Kun je niet maken tegenover je broertje en van mijn vader mocht ik alleen maar blijven slapen met de smoes dat ik ook meer tijd met Gustav en Georg wilde doorbrengen.”� “Goede smoes”� “Eigenlijk niet”� Ik rol me van het bed en trek mijn gympen aan. Tom ligt op zijn bed nog steeds naar me te kijken. Ik klim weer op het bed. “Kom je mee”� fluister ik in zijn oor en pak zijn hand. Terwijl ik op wil staan trekt Tom mij terug. Ik val bovenop hem. Zijn handen gaan meteen weer achter mijn rug. Weer word er hard op de deur gebonkt. “Tom kom er nu uit of ik beuk de deur in.”� “Beuk de deur maar in, dan wil ik wel jouw kamer”� Ik giechel en trek Tom van het bed af. Hand in hand lopen we naar deur. Als ik de deur opendoe zegt Georg “Eindelijk, dat duurde lang”� In de kamer van Georg zit de rest ook al te wachten. “Waarom zijn jullie haren nat”�vraagt Bill bezorgd. Ik begin meteen te lachen. “Hebben jullie samen gedoucht”� zegt Georg en hij haalt zijn wenkbrauwen op. “Nee en ja”� lach ik. “Oke, uit haar krijgen we nog wel eens wat, laten we het aan Rebecca vragen.”� “Dat is mijn geheim met haar”� haalt Tom uit. Maar ik lig al met mijn rug op het bed. De 3 jongens zitten om mij heen, Tom niet in de buurt latend. “Vertel eens tegen ome Gustav wat hij met je uitgehaald heeft”� Ik begin alleen maar harder te lachen. Dit doet me denken dat ik net terug was van Duitsland en dat Lars en Stefan toen ook zo om me heen hebben gezeten. Me kietelend tot ik vertelde wie mijn vriendje was. Georg is ook beginnen te kietelen. Gustav valt bij. Ik krijg steeds minder lucht, “Help”� piep ik bijna. “Jongens, zo vermoorden jullie haar”� Het kost me nu echt moeite om adem te krijgen. Ik begin steeds sneller te ademen, ik krijg nog steeds geen lucht. Ik voel hoe hun handen stoppen. “Rebecca, rustig in en uit”� hoor ik ergens. Ik probeer het, wil ik zeggen, maar er komt geen geluid. “Shit, ze is aan het hyperventileren”� hoor ik weer ergens anders. De stemmen vervagen langzaam. Mijn zicht word langzaam zwart. Ik voel 2 handen voor mijn mond. “Adem door mijn handen”� roept de stem van Gustav me toe. Ik probeer het. Langzaam zie ik de kamer om me heen weer en krijg ik mijn ademhaling onder controle. Ik zie de schrik op alle gezichten. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Tom stort zich met zijn volle gewicht op mij. Slaat beschermend zijn armen om me heen en kijkt de rest van de band vuil aan. “Kunnen jullie niet even voorzichtig met haar doen”� roept hij boos. “Sorry”� Klinkt het uit 3 monden. “Dat was wel bijna te laat ja”� schreeuwt Tom nu bijna. “Er is toch niks gebeurd”� valt Bill nu uit tegen zijn broertje. Ze kijken elkaar aan met haat en nijd in de ogen. “Jongens kappen nu, Jullie hoeven hierover geen ruzie te gaan maken, anders vertrekt ik weer. Ik heb geen zin om een ruzie aan te horen. Het is gebeurd en daar kunnen we niks meer aan doen.”� Er valt een stilte. Ik kijk iedereen een voor een aan. Mijn blik eindigt bij Tom. “Dat geldt ook voor jouw”� zeg ik zacht. “Maar het had je dood kunnen zijn”� “Dat had het al vaker kunnen zijn, en toch leef ik nog”� Ik zie iedereen schrikken. Tom weet als enigste wat er gebeurd is. Mijn ogen doorboren de zijne. Dan wend zijn blik af. “Sorry”� stottert hij bijna onhoorbaar. De gezichten van zijn bandleden verzachten al weer wat. Ze gooien zich alledrie op mij en Tom. Tom zorgt dat hij de klappen van de lichamen voor mij opvangt. Wat zou ik moeten zonder mijn vriendje.

Reacties: