FanFic.nl

You and me

Deel 23

“Hej.”� Zei Tristan. Ik kon het niet geloven, hij stond hier gewoon voor mijn neus. Niets kon me nog schelen, dat ik examens had, dat mijn ouders nooit tijd voor me hadden, dat ik hier in mijn pyjama stond en bijna doodvroor, niets maakte nog uit. Ik zette een stapje vooruit, keek weer in die blauwe ogen en voelde iets later Tristans armen om me heen. Ik drukte me stevig tegen hem aan terwijl tranen over mijn wangen begonnen te rollen. Tristan hoorde me snikken. “Wat scheelt er?”� vroeg hij voor de 2de keer op nog geen 24 uur. “Alles.”� zei ik alleen. Ik loste me uit zijn armen, nam zijn hand en leidde hem naar binnen. Ik wist dat we niet gestoord gingen worden, dus konden we gewoon makkelijk praten hier in de living. We gingen alle2 in de zetel zitten, ik draaide me naar de jongen die voor me zat en ademde diep in. Ik wou hem vertellen wat er in me omging, maar had eerst zelf een paar vraagjes. “Niet dat ik niet blij ben dat je hier bent, maar waarom ben je helemaal naar België afgereisd?”� “Voor jou. Daphne ik weet dat we misschien nog niet zoveel contact hebben gehad face to face maar ik heb je leren kennen door al onze telefoontjes en berichtjes. Het toppunt van mijn dag is wanneer ik je stem hoor, je hoor lachen,… Ik kan alles tegen je vertellen, we kunnen serieus praten, maar ook zoveel plezier hebben, ook al is het maar aan de telefoon. Ik zou niet meer zonder je kunnen. Daphne, ik hou van je.”� Ik voelde weer een warme traan over mijn wang rollen. “Alsjeblief vertel me wat er in je omgaat, vertel me waarom je weent, ik kan je niet zo droevig zien.”� “Oké, maar laat me alsjeblief mijn uitleg doen.”� hij knikte. “In de grote vakantie van vorig jaar heb ik een jongen leren van op een kamp, Brecht, we waren allebei meteen verliefd op elkaar en die week kamp was de tijd van ons leven. Ook na het kamp bleven we contact houden. Hij woonde in Oost-Vlaanderen dus konden we alleen in de vakanties afspreken en bij elkaar zijn, maar dat maakte ons niet uit. Ik dacht dat we echt een speciale band hadden en dat de kilometers tussen ons, ons niet uit elkaar konden drijven, ik dacht dat onze liefde sterk genoeg was. Maar ik dacht fout. Na een tijdje deed Brecht geen moeite meer, ik wou afspreken maar hij had nooit tijd voor me, hij had altijd al andere plannen. We praatten nog wel op msn en ik stuurde regelmatig mailtjes, maar het was niet hetzelfde. De keren dat ik belde was hij er altijd juist niet of stond hij onder de douche, er waren altijd wel excuses. Ik wist dat er iets mis was, maar hield teveel van hem om er een eind aan te maken. Hij was mijn eerste echte lief, dat geef je niet zomaar op. Na dat het 3 maand zo door ging ben ik hem toch nog eens gaan opzoeken, ik wou praten op de man af, maar toen ik bij zijn huis aankwam zag ik hem kussend staan voor zijn voordeur met een ander meisje. Mijn hart brak. Ik wist niet hoe lang hij me al bedroog, maar dat deed er niet toe. Ik heb het uitgemaakt en heb daarna nooit meer contact met hem gehad, hij heeft zelfs geen moeite gedaan om het te ontkennen of uit te leggen. De weken die volgden waren een hel, ik miste hem en wou hem terug, maar niet de Brecht van de laatste 3 maanden, maar de Brecht van op kamp. Nora heeft me door deze moeilijke tijd doorgehaald. Jij doet me al deze dingen vergeten, bij jou voel ik me weer geliefd -en verliefd- maar langs de andere kant ben ik bang dat mijn hart weer gebroken gaat worden.”� Weer stroomden de tranen over mijn wangen, Tristan nam mijn hand. “Tristan, ik hou van je, maar ik ben bang van de afstand die tussen ons in ligt.”� Alles was eruit, alles wat ik wou zeggen had ik gezegd. Een traan glinsterde in Tristans ooghoek en rolde iets later ook over zijn wang. “Ik vind het verschrikkelijk wat die Brecht je heeft aangedaan, maar Daphne geloof me ik zou je nooit bedriegen. Ik wil je tot niets forceren, maar je moet me geloven als ik zeg dat die afstand tussen ons niets voor me uitmaakt. Je ziet het, na een paar uur op het vliegtuig dan nog de trein en de bus en ik sta hier voor je neus. Al die uren reizen heb ik graag voor je over, en ik weet, ik voel gewoon dat wij wel sterk genoeg zijn om een relatie op te kunnen bouwen ook al woon ik in een ander continent.”� Hij zei dit allemaal zo eerlijk en gemeend dat hij me begon te overtuigen, de barrière die ik onbewust rond mijn hart had opgebouwd verdween stilletjes. “Maar dan moet je het wel een kans geven.”� ik knikte, ik hield van Tristan en we zouden misschien wel aan onze relatie moeten werken, maar ik wist dat het ons uiteindelijk alleen maar sterker zou maken. Hij nam me weer in zijn armen waar ik me geborgen en veilig voelde. Toen hij me weer losliet keek ik in zijn blauwe ogen, diep als de zee en helder als kristal en aan de rand een klein gouden lijntje, de liefde die hij voelde voor mij kon ik gewoon lezen in die prachtige ogen, wat hield ik van die jongen. Ik voelde hoe hij met zijn warme hand mijn hoofd zacht vast nam en iets later hoe ik zijn zijdezachte lippen op de mijne voelde. Een gevoel waarvan ik wou dat het nooit zou verdwijnen verspreidde zich over mijn lichaam.

Door de ogen van Lies: Ik keek naar Kevin die diep slapend naast me in bed lag. Ik was zo blij om hem hier bij me te hebben. We konden dan wel niet zoveel samen doen omdat ik moest leren, maar gewoon het feit dat hij dicht bij me was en af en toe een kusje op mijn lippen drukte deed al goed. Ik kroop stilletjes uit bed, opende mijn raam en ging in de opening er van zitten. Kevin was een vaste slaper en had hier dus niks van gehoord. Met mijn knieën tegen mijn lichaam getrokken keek ik naar de donkere hemel waar duizenden sterretjes in schitterden. Ik dacht terug aan alles wat de laatste tijd was gebeurd. Mijn leven was op een paar weken enorm veranderd, maar in de goeie zin. Ik was bijna dood geweest en respecteerde het leven nu meer, ik probeerde van elke dag te genieten en minder te piekeren. En ik had nu natuurlijk Kevin. Hij was alles wat ik in een jongen zocht; lief, grappig, mooi, eerlijk,… en zo kon ik nog een tijdje doorgaan. Ik had het gevoel dat we zo goed bij elkaar pasten, we voelden elkaar perfect aan, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik niet bang was van de concurrentie. Er waren een heleboel andere meisjes die Kevin graag zouden hebben als vriendje en die hem mooi vonden. Die meisjes waren dan misschien mooier als mij, hadden meer capaciteiten en konden Kevin misschien rond hun vinger winden. Ja, van hen was ik bang, maar langs de andere kant kenden zij Kevin niet zoals ik hem ken. Niet als ‘Kevin van The Jonas Brothers’ maar als Kevin de jongen. Dat belangrijke detail misten zij en dat stelde me toch wat meer gerust. Ik keek naar Kevin die zijn hoofd recht zette en ook uit bed kroop. Hij vroeg niet waarom ik hier zat, maar kwam naast me staan en legde zijn handen op mijn schouders. “Het is een prachtige nacht.”� “Uhu.”� Zei ik alleen maar terwijl de koude nachtwind langs mijn haar streek en zachte drupjes uit de lucht kwamen vallen. Ik keek gefascineerd toe hoe de druppels zich een weg door de lucht vonden en op de grond opensprongen. Kevin wreef met zijn handen over mijn armen en fluisterde “Ik hou van je.”� In mijn oor. Als hij dat zei wist ik dat hij het meende en verdween mijn angst voor die duizenden fans zoals de sterren die verdwenen waren achter te wolken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.