FanFic.nl

StandAloneS

It's Over

Het is Kerst, je zou denken een blije periode zonder verdriet. Dan heb je het mis…
Voor mij niet.
Deze Kerst is anders dan alle voorgaande. Het is helemaal geen periode vol met blijheid. Alleen maar met verdriet. Ik liet het dan wel niet merken maar het was er toch, die van binnen. Een pijn in mijn hart, een pijn die nooit meer over zal gaan. Nooit.

Ik zal je mijn verhaal vertellen…

Het begon een aantal maanden geleden.
Ik en mijn vriend hadden een goede relatie en alles gong goed. We hielden van elkaar en we zouden voor altijd bij elkaar blijven. Dat hadden we elkaar beloofd. Maar na een paar gelukkige dagen. Kreeg hij een bericht, een vreselijk bericht. Het was van het ziekenhuis.
Hij had kanker en zou dood gaan, wanneer dat konden ze niet zeggen. Maar hij had niet zo heel lang meer te leven. Mijn hele leven stond in één keer op de kop en stortte kort daarna helemaal in. Mijn vriend zou dood gaan en we zouden gescheiden worden. We konden helemaal niet voor altijd bij elkaar blijven. We zouden al heel snel, te snel, gescheiden worden.
Toen hij het bericht kreeg, hebben we samen heel veel gehuild en er over gepraat. Hij vertelde me dat het wel goed zou komen, maar daar was ik niet van overtuigd.
Toch hebben we in die tijd die toen kwam zoveel mogelijk samen gedaan. Maar het verdriet was er toch de hele tijd.
Een paar weken na het bericht, kwam hij om het leven. We hadden elkaar een paar dagen niet en gezien, we waren druk met de voorbereidingen van Kerstmis. Toen ik hoorde dat hij dood was brak mijn hart in honderden kleine stukjes en wist ik dat het nooit meer gerepareerd zou kunnen worden. Alleen maar door hem.
Ik geef me zelf vaak de schuld, omdat ik hem niet meer heb gezien. En dat terwijl ik dat wel heel graag had geilt.

Zo ging Kerst aan me voor bij, ik had geen Kerstgevoel. Alleen maar een gevoel van leegte en verdriet. Ik wilde alleen maar bij mijn vriend zijn en niet hier.

En toen kwam oudennieuw.
Het was bijna het nieuwe jaar en ik was buiten. Alleen. Ik stond in het parkje, waar er vaak samen kwamen. Ik huilde. Eigenlijk deed ik de afgelopen tijd niks anders.
En opeens was er een heel fel wit licht. Het verblinde me. Uit het licht kwam een gedaante te voor schijn. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven. Want daar stond mijn eigen vriend. Als een soort angel, maar dan zonder vleugels. Het was het enige geschenk waar mee ik echt blij en gelukkig mee kon zijn. Ik was heel verbaasd en begon me af te vragen of het wel echt was. En dat ik het me niet verbeelde.
Maar toen begon hij naar me toe te lopen. Hij stopte vlak voor mijn neus en begon te praten. Hij vertelde waarom hij hier was, hij was hier voor mij. Hij kwam me ophalen, als ik dat tenminste wilde. Natuurlijk wilde ik dat, niks liever. Als ik weer bij hem was, was ik pas weer gelukkig.
Hij pakte mijn hand en trok me mee het witte licht in. We gingen naar een plek waar we samen gelukkig konden leven, alleen hij en ik. Nu bleven we toch voor eeuwig bij elkaar. <3

Reacties: