FanFic.nl

Bianca & Melanie (temporarily)

[Seven]

Door de ogen van Melanie

‘Het feit dat ze bestí¡í¡n is al erg genoeg,’ zegt Bianca koeltjes. Dan draait ze me demonstratief de rug toe en schudt haar haren naar achteren, alsof ze denkt: Dat zal haar leren. Vervolgens loopt ze weg, neus hoog in de lucht. Niet wetend wat ik moet doen blijf ik achter op het tafeltje.
‘Ehm.’ Martijn staat achter me. ‘Wat, eh, is er aan de hand?’ vraagt hij, terwijl hij verbluft naar Bianca’s verdwijnende rug en wapperende haren kijkt.
Ik haal mijn schouders op en veeg een lok van mijn eigen donkerblonde haren naar achteren. ‘Ze mag de nieuwelingen niet en ik zei dat ze zich niet zo moest aanstellen. Toen werd ze kwaad, tja.’
‘Vind jij hen dan wel aardig?’ vraagt Martijn en fronst. ‘Ik ben het eigenlijk met Bianca eens. Het zijn echt vreemde figuren.’
Nee hè, ook Martijn al! Ik zucht. Waarom heeft iedereen iets tegen Tom en Bill? Tijdens aardrijkskunde waren ze heel aardig, open en vrolijk. Zelfs Bill valt reuze mee, als je verder kijkt dan de make-up en nagellak. En Tom blijft gewoon een hottie!
‘Ach, nou ja, ik zit niet bij hen in de klas natuurlijk. En van hotties heb ik geen verstand. Misschien heb je gelijk, het kan altijd.’ Martijn zit in de parallelklas, we hebben maar af en toe samen met hem les.
Hij laat zich naast me ploffen. Ook hij pakt een pakje Sultana’s uit zijn tas en begint die in alle rust op te eten. We zijn allebei gek op die koekjes.

De volgende les is - gadverdamme - economie en Bianca is nog steeds boos op me. Dat merk ik meteen als ik mijn naast haar op tafel plof. Ze kijkt strak voor zich uit.
‘Hoi Bianca,’ zeg ik zachtjes. Ze beweegt zich niet, kijkt zelfs niet om.
‘Het spijt me,’ ga ik verder. ‘Ik wil je niet kwijt hierom. Je bent mijn beste vriendin en zij zijn maar gewoon jongens. Sinds wanneer laten wij ons door jongens uiteen drijven?’
Dan pas draait Bianca haar gezicht naar me toe. Ze glimlacht. ‘Ik jou eigenlijk ook niet. Het zijn maar twee lelijke jongens.’
‘Die met die dreadlocks is niet lelijk,’ zeg ik zachtjes voor me uit. Net ietsjes te hard alleen: Bianca ontploft alweer en ik krijg een stortvloed van boze scheldwoorden over me uitgegooid. Oeps, denk ik, foutje. En meteen er achteraan: ja hoor, ik heb ruzie met mijn beste vriendin en het enige wat ik denk is “foutje”�.
Dan is er een lichtpuntje: de leraar. Voor het eerst in mijn leven ben ik blij meneer Solberg te zien, onze saaie economiedocent. Ik kijk een beetje angstig en hulpzoekend zijn kant uit.
‘Ehm...’ Hij kijkt ons een beetje verbouwereerd aan. ‘Is er een probleem?’
‘Ja, er is een probleem!’ gilt Bianca compleet over haar toeren. ‘Zij - ’, ze wijst naar mij, ‘ - is het probleem!’
‘Bianca,’ probeer ik haar te kalmeren. ‘Bianca, alsjeblieft, ik bedoel het niet zo! Ik zei net toch dat ik je niet kwijt wil!’
Ze kijkt me even aan en zucht dan. ‘Oké, Mel. Ik wil jou ook niet kwijt, maar ik kan écht niet tegen die mislukkelingen.’
‘Ik zal niet meer over ze praten,’ beloof ik. ‘Jij bent toch mijn beste vriendin!’ En dat meen ik. Bianca en ik, wij zijn gewoon een team. Ook al zijn die dreadlocks nog steeds superhot, Bianca is veel belangrijker. Vriendinnen gaan vóór het vriendje. Bovendien: hij is niet eens mijn vriendje.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.