FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|24|

Lies
Gustav heeft veel kunnen tegenhouden maar dat ik hier nu sta, voor de luchthaven, met Zelia, kon hij niet tegenhouden. Hij heeft me genoeg gecommandeerd, gezegd wat ik wel en niet moest doen, daar is nu een einde aan gekomen. Ik ben veranderd, innerlijk en uiterlijk. Ik heb geen aanvallen meer gehad, heb Zelia weggehaald bij Marie en zorg nu voor haar. Ze weet dat ik haar mama ben, ook al is ze nog maar 1 jaar. Ook uiterlijk ben ik veranderd. Ik heb mijn haar helemaal zwart laten verven, alle mechen weg. Ik heb ook een derde piercing laten steken, in mijn linkeroorschelp blinkt nu ook een staafje, wel iets korter dan het staafje in mijn rechteroorschelp. Zelia speelt er soms mee, grappig maar soms ook wel pijnlijk. Ik schrik als ik Tom de luchthaven zie uitlopen. Zijn hoofd hangt slap naar beneden, zijn dreads flut over zijn schouders, geen pet op zijn hoofd, enkel een haarband. Hij blijft maar lopen, heeft niet eens door dat ik recht voor zijn neus sta. Plots stopt hij en heft met een verbaasde blik zijn hoofd op. Zijn mond zakt open en als hij Zelia ziet zakt zijn mond nog verder open. “Lies?”� piept hij ongelovig en zet zijn koptelefoon af. Een glimlach verschijnt op mijn lippen. “Ja, Tom?”� vraag ik lachend en zet een stapje in zijn richting zodat we echt bijna tegen elkaar komen te staan. De tranen rollen over zijn wangen als hij zijn armen om me heen slaat en een tedere zoen op mijn lippen drukt. Zelia hou ik de hele tijd vast, ze snap er niet veel van maar toch maakt ze afwijzende geluidjes. Lachend kijk ik haar aan en aai over haar wangetje. “Ooit zul je dit wel snappen.”� Weer maakt ze afwijzende geluidjes en zwaait wild met haar armen. Tom kijkt haar ongelovig aan. “Is dat…”� “Zelia.”� vul ik hem aan en knik. “LIES!!!!!”� Bill komt de luchthaven uitgestormd, recht naar me toe. Hij stopt als hij ziet dat ik Zelia vast heb. Ook hij kijkt haar ongelovig aan. “Ben jij…”� “Zelia!”� roept Zelia fier en graait met haar armpjes naar Bill. Ik druk lachend een zoen op Bill z’n wang en laat hem Zelia even vasthouden. Hierdoor kan ik me op Tom focussen. Ik loop halfgrijnzend op hem af en sla mijn armen rond zijn nek. “Ik heb je gemist,”� fluister ik, “zo gemist.”� Hij zegt niks, hij kijkt me alleen ongelovig aan en drukt na een paar seconden verlangend zijn lippen op de mijne. Genietend druk ik me tegen hem aan. Ik heb hem echt zo verschrikkelijk gemist. Ik heb hem vandaag expres niet gebeld omdat ik van Bill wist dat ze vandaag terug zouden komen. Waarschijnlijk zag Tom er daarom zo moe uit. “Kijk, mama heeft Tom gemist.”� hoor ik Bill met een kinderachtig stemmetje zeggen. “En Tom heeft mama ook heel erg gemist.”� gaat hij verder. “Hij heeft naar geen enkel ander meisje gekeken. Is dat niet lief van hem?”� Verbaasd kijk ik Tom aan. “Ik had het je toch beloofd.”� fluistert hij glimlachend. “Ikke nie kijke!”� roept Zelia en slaat haar handjes voor haar ogen als ik Tom voor de zoveelste keer zoen. “Ik kan je echt niet tegenhouden hé?”� zucht Gustav die nu ook de luchthaven uit komt gelopen. Tom slaat beschermend zijn armen rond mijn middel ten teken dat hij me niet nog eens wilt verliezen maar hij moet me niet zo goed vasthouden, ik ga niet meer bij hem weg. “Nee, ik hou van Tom en ik zal nooit zoveel van iemand houden als van hem.”� antwoord ik Gustav. Hij moet echt niet denken dat ik Tom nog 1 keer achterlaat.
De jongens gaan, nadat ze me allemaal begroet hebben, met het busje naar de studio. Natuurlijk ga ik met hen mee, ik kan Tom op dit moment niet missen en ik denk dat dat wederzijds is. Hij kan zijn ogen niet van me afhouden en zijn arm ligt al de hele weg naar de studio rond mijn middel, half onder mijn topje. Zelia zit op mijn schoot en wilt altijd naar Bill toekruipen, ofwel naar Tom maar die heeft alleen maar aandacht voor mij. Uiteindelijk laat ik Zelia dan toch naar Bill toekruipen. Ze heeft haar maatje al gevonden, denk ik. Lachend kijk ik naar Bill en Zelia. Ik denk dat Bill later een goede vader zal zijn als hij zelf kinderen heeft en ik hoop dat ook Tom op dit gebied hetzelfde is als zijn broer. Ik heb besloten om Zelia nooit iets over Felix te vertellen, ze zal nooit weten wie haar biologische vader is. Trouwens, Felix weet volgens mij niet eens dat ik Zelia bij Marie heb weggehaald. Dat ik iets met Tom heb, zal hem ook ontgaan zijn. “Lies, we zijn er.”� Tom zwaait met zijn hand voor mijn ogen. Ik knipper even met mijn ogen en stap dan uit. Zelia laat ik zelf lopen, dat doet ze toch zo graag maar lang staat ze niet met haar voetjes op de grond. Bill neemt haar vast onder haar oksels en zet haar in zijn nek. Zelia gilt geschrokken maar heeft al snel ontdekt dat Bill ook lang haar heeft waar je aan kunt trekken. Lachend kijk ik naar het tweetal en schrik als ik opeens een arm rond mijn middel voel. “Ik ben het maar.”� lacht de stem van Tom. Giechelend draai ik me naar hem om. “Ze is schattig.”� fluistert hij en wijst met zijn hoofd naar Zelia die nog steeds in Bill zijn nek zit. “Net als jij.”� Zijn hand streelt over mijn kaaklijn en komt steeds een beetje dichter totdat onze lippen langs elkaar kunnen strelen. Ik kijk geschrokken op als ik een fototoestel hoor klikken. “Nu zijn we hier wel weg.”� Tom trekt me aan mijn arm de studio in maar hij is niet van plan me los te laten. Ik loop naar de leefruimte, met Tom zijn arm rond mijn middel, en plof in de zetel, met Tom naast me. Grinnikend ga ik op zijn schoot zitten. Hij gaat me vandaag echt niet meer los laten, volgens mij. “Ik laat je niet meer gaan.”� fluistert hij alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik antwoord niet maar sla wel mijn armen om hem heen als teken dat ik niet weg wil. Zelia komt naar ons toegewaggeld en klimt op mijn schoot. “Tom?”� vraagt ze wijzend naar Tom. Ik knik lachend en trek Zelia tegen me aan.

Reacties: