FanFic.nl

Highway to Hell

Six.

Zodra we weer goed en wel op de snelweg rijden, ren ik zo snel mogelijk naar achter.
‘Meekomen,’ sis ik Nadezh in het voorbijgaan toe. Ze giechelt alleen maar en laat zich als een klein kind achterover vallen, rolt door de muur en verdwijnt. Ik slik een vloek in en been tot aan het slaapcompartiment, trap de tussendeur achter me dicht, duik op mijn bed en sla met mijn vuist op de wand achter mijn hoofd tot mijn knokkels pijn doen.
‘Nadezh! Kom er nu meteen uit! Ik zweer het je, dit is niet meer grappig! Nadezh! Waar zit je?’ Gegniffel onder me. Ik laat me op mijn buik vallen, graai blindelings in de kleine ruimte onder het bed en krijg iets te pakken wat aanvoelt als een koude, dode arm.
‘Ik weet dat je daar bent, Nadezh, kom eruit!’
‘Ik ben er niet.’
‘Nadezh, ik raak je arm aan.’
‘Hoe weet je zo zeker dat die van mij is?’ Bijna trap ik erin, maar ik blijf vasthouden en geef een nijdige ruk.
‘Dat werkt niet meer op mij. Kom je nog of hoe zit het?’ Met een gelaten zucht voel ik dat ze begint mee te geven en ze glijdt soepel uit de veel te smalle gleuf naar buiten, slaat het stof van een oude jeans van mij en een zwart shirt dat er niet bij past.
‘Is er wat?’ vraagt ze liefjes. Als ze lacht zie ik dat haar tanden en tong nog steeds gevlekt zijn met iets dat ik nu met 99% zekerheid kan bestempelen als Toms bloed.
‘Is er iets? Oh, ik zou het niet weten. Misschien wil ik wel even vragen waarom je mijn broer hebt gebeten?’
‘Slimme jongen, je hebt het gesnapt,’ giechelt ze.
‘Nee, ik snap het niet! Waarom deed je dat? Je bent toch geen vampier?’ Nadezh zucht diep, haalt haar handen door haar webharen en doet eindelijk haar best om een beetje schuldig te kijken. Wat niet zo simpel is, er zit een vreemd euforisch trekje in haar gezicht dat ik nog niet eerder gezien heb en dat ze niet lijkt te kunnen verbergen.
‘Ik zal dit zo simpel stellen als ik kan. Klopgeesten moeten ook eten. Niet zoveel als mensen of dieren, maar toch. Ik kan overleven op spinnen, insecten of etensrestjes, maar één keer in een bepaalde tijd moet ik iets anders hebben. In de meeste gevallen, zoals de mijne, is dat zo simpel als één keer per maand een mondvol bloed. Wees blij dat ik maar een gewone klopgeest ben, er bestaan soorten die om de zoveel tijd iemand moeten leegzuigen, of zelfs teren op de ziel van een slachtoffer. Dus wat maak jij je druk om die paar druppels bloed?’
‘Druk? Ik maak me druk? Wat had je gedacht van mij af en toe op de hoogte te houden van dingen zoals dit?’ schreeuw ik. ‘Godverdomme, Nadezh! Je hebt mijn broer gebeten!’ Ze haalt haar schouders op.
‘Niet voor het eerst.’
‘Excuseer?’
‘Normaal drink ik van mensen die slapen. Ik woon al een paar maand in deze bus, en dat broertje van jou slaapt zo vast dat ik van hem kan drinken zonder dat hij zelfs maar piept. Het is mijn manier van overleven, wat is daar mis mee?’
‘Jij... Ik...’
‘Oh, wat ga je nu zeggen? Dat het fout is? Wat is het verschil tussen mensenbloed drinken en hamburgers eten? Want vanuit mijn oogpunt is dat hetzelfde, jij behoort evenmin tot mijn soort als de koeien die ze in dat gehakt draaien. En daarbij, ik dood niemand. Ik neem alleen wat ik nodig heb en laat mijn slachtoffer daarna met rust.’ Ze gaat wat meer onderuit zitten, trekt haar gezicht in wat ik heb leren kennen als haar je-weet-dat-je-niet-boos-op-me-kan-zijn-snoetje en zegt met schorre stem ‘They never know what hit them.’ Daar moet ik dan weer om lachen.
‘Oké, sorry... Maar even ernstig, grijns niet meer zo als je net gedronken hebt. Je ziet er griezelig uit, ik schrik me dood.’
‘Misschien ben jij gewoon nog steeds een beetje schrikachtig,’ plaagt ze en laat haar tanden zien.
‘Ja, dat werkt dus ook niet meer. Hou maar op.’
‘Jammer,’ pruilt ze. ‘Je bent schattig als je schrikt.’
‘Zal ik jou eens laten schrikken, met je grote klep?’
‘Doe je best maar.’ Ik staar haar heel lang en hard aan, alsof ik me intens concentreer. Nadezh staart terug, doet haar best om niet te lachen.
‘Wauw, ik ben bang!’
‘Kijk daar eens?’
‘Waar?’ Niet te geloven, ze kijkt nog ook. Ik bedenk me niet en duw haar met beide handen het bed af. Ze gilt als ze haar evenwicht verliest en rolt op de grond.
‘Zo oud, zo droog, maar hij blijft geweldig,’ grinnik ik en kijk omlaag naar het hoopje klopgeest dat verward overeind gaat zitten.
‘Erg grappig,’ blaast ze en wrijft haar haren uit haar gezicht. ‘Als je wilt dat ik je vannacht een oor afbijt, doe zo verder.’
‘Je zou me niks doen, je bent te aardig.’
‘Stop ermee.’
‘Lieve kleine klopgeest.’
‘Stop het!’
‘Kleine schattige Nadezh, kijk hoe lief.’ Ik schater van het lachen en laat me gewillig achterover gooien wanneer ze op het bed springt en zich bovenop me worstelt.
‘Noem me niet schattig,’ gromt ze kwaadaardig, maar haar mondhoeken trillen.
‘Dan moet je stoppen met zo te kijken, want ik krijg steeds meer de neiging om in je wangen te knijpen en staartjes in je haar te maken,’ giechel ik.
‘Laat het,’ proest ze en prikt haar nagels in mijn borst, maar zacht. Dan staart ze plots dromerig voor zich uit.
‘Waar denk je aan?’ vraag ik.
‘Of ik zou staan met staartjes.’
‘Echt?’
‘Oh, doe normaal. Nee, ik eh... heb niet mijn volledige rantsoen gehad daarnet, als je begrijpt wat ik bedoel... Ik heb nog een klein beetje bloed nodig. Dus... zou jij het heel erg vinden als ik je broer... Je snapt het wel.’ Ik twijfel. Het is niet eerlijk, Tom heeft hier niets mee te maken. Ik snap wel dat het voor Nadezh niet speciaal is om mensenbloed te drinken, maar het voelt niet juist om haar mijn broer op een presenteerblaadje aan te bieden.
‘He.’ Ik grijp haar pols wanneer ze van me af kruipt.
‘Bill, heb je wel geluisterd? Ik moet eens per maand dat rantsoen hebben.’
‘Ik weet het, maar... Misschien moet je niet van Tom drinken.’ Ze fronst, maar niet voor lang. Ik trek mijn trui uit en bied haar mijn arm aan.
‘Zeker?’
‘Doe nou voor ik me bedenkt. Er zit iets fouts aan drinken van mensen die het niet weten, dan heb ik liever dat je het bij mij doet.’ Een brede grijns breekt door op haar gezicht.
‘Emotioneel mensenkind.’ Dat betekent bedankt.
‘Halfgaar insect.’ En dat is graag gedaan.
Ze plaatst de nagel van haar duim in de holte van mijn arm en prikt. Het doet even pijn, een beetje zoals een spuitje bij de dokter maar toch anders. Een donkerrode druppel welt op en ze sluit haar lippen er omheen. Het voelt koud op mijn arm, de beweging van haar mond is bijna niet te voelen. Ik zie haar drie keer slikken, dan laat ze me los en veegt haar lippen af met de rug van haar hand. Ik druk de wijsvinger van mijn andere hand op het wondje om het te stelpen, maar kan toch mijn lach niet binnenhouden.
‘Smakelijk.’

Reacties: