FanFic.nl

Mijn rol

Onbegrip

Ik kijk haar na.
Ze is sneller uit het zicht verdwenen dan ik dacht.
Ze rent echt snel.
Ze is echt bang voor mij.
Wat er daarnet is gebeurt, het was zo veel tegelijker tijd.
Ik dacht dat ik haar had. Dan ze niet kon ontsnappen. Maar ik had het mis.
Ik ben niet kwaad, alleen teleurgesteld.
Ik voel mij heel licht van binnen.
Ze wilde mij helpen al was dat de gevaarlijkste en domste wat ze kon doen.
Haar hand, die ze aanreikte heb ik aangepakt. Maar ik misbruikte het om haar mee te nemen.
Ik heb haar pijn gedaan. En het voel niet goed.
Zo’n gevoel als nu heb ik nog nooit gehad. En zeker niet voor zo’n vreselijk mens.
Het maakt me niet uit wat er met mij gebeurt. Als ik maar komt te weten wie zij is.

Ik zit in kleermakerszit op het gras.
De wint speel wat met mijn haar, en ik met mijn gedachten.
Er komen zo veel vragen bij mij op. Maar op geen van alleen lijk ik het antwoord te weten.
Het enige wat ik zeker van haar weet is hoe ze eruit ziet, dat ze een meisje is, dat ze mij probeerde te helpen en dat ze één van deze mensen is.
En zelfs daar ben ik niet echt zeker van.
Want als ze één van deze mens is, waarom kreeg ik dan een herinnering van één van mijn mensen in mijn hoofd?
Ik weet nog goed wat er gebeurde op die dag.
We waren op onze thuisplaneet toen er een meisje ons kwam waarschuwen dat we gevaar liepen en dat onze planeet niet lang meer bewoonbaar zou zijn.
Ik was met mijn moeder. Ze had haar minderwaardig aangekeken en mij ver weg van haar geduwd.
Mensen hadden stenen naar het meisje gegooid en haar uitgelachen.
Ik was toen niet ouder dan zeven jaar. Maar toch kan ik het me nog steeds herinneren.
Ze had geroepen, met mensen gediscuteerd, ze had alles dat ze wist over wat er komen zou verteld aan de mensen die wouden luisteren. Maar niemand geloofde haar.
En ze leek precies op het meisje van daarnet. Ze was even oude en zag er op de kleren en puntige oren na het zelfde uit. Maar ze was een van mijn mensen.
Ik weet nog dat ik naar haar heb gezocht.
Ik was weggelopen van huis om haar te zoeken. Mijn moeder had zich nog nooit zo ongerust gevoeld.
Ik had haar gezocht en gezocht maar kon haar niet vinden.
Ik begon te huilen op het grote legen centrumplein. Ik had spijt van dat ik was weggelopen.
En toen, zag ze mijn.
Te kwam op mijn af zakte door haar knieën en begon met mij te praten.
Ze troostte mij, en ik werd steeds rustiger.
Toen ik eindelijk was gestopt met huilen en alleen nog snikte gaf ze mijn een warme glimlach.
Ze drukte mijn tegen zich aan en zei dat ze zeker wist dat ik later een hele lieve, sterke jongen zou worden.
Ze stopte ze met mij te knuffelen toen we in de verte mijn moeder hoorde roepen. Ze riep mijn naam.
Het meisje gaf mijn nog één glimlach, toen werd de plaats waar ze stond helemaal licht.
Toen het licht gedoofd was stond ze er niet meer.
Vlak daarna kwam mijn moeder hysterisch aanrennen. Ze had mijn met een betraand gezicht mee naar huis gesleurd.
Het meisje had twee dingen gelijk.
Mijn planeet werd inderdaad een paar maanden later onbewoonbaar en ik ben nu inderdaad sterk. Maar niet lief? Dat nooit.

“Kissku!”� zegt Pai boos.
Ik kijk op naar Pai die voor me is geteleporteerd.
“Wat?”� zeg ik.
Tart is nu ook voor mij geteleporteerd.
Hij lacht mij uit.
“Je gezicht! Je had je gezicht moeten zien!”� zegt hij en hij schiet weer in lachen uit.
“Wat?”� zeg ik nog eens.
“Je gezicht! Je gezicht!”� Tart moet zou hard lachen dat hij niet meer dan deze twee worden uit kan brengen.
Pai kijkt mij nog steeds woeden aan.
“Is dit weer een van je stomme spelletjes?!”�
Ik besluit deze keer meer dan één woord te gebruiken.
“Wat nou weer?”�
Tart lacht mij nog steeds uit.
“Je teleporteerde naar ons hoofdkwartier en zei dat je iets interessants bij je had. Wij lieten ons volgende plan even voor jou rusten en dan ben je plotseling weer weg!”� zeg Pai razend.
Nu snap ik wel wat hij bedoelt. Maar wat kan ik eraan doen dat het niet helemaal zo liep als geplant.
“Je gezicht! Je gezicht!”� Tart rolt nu over de grond van het lachen.
Ik moet er inderdaad komisch uit hebben gezien. Ik had niet verwacht dat ik plotseling naar achter zou worden getrokken.
“O, dat. Niets bijzonders.”�
Pai word nog bozer.
“Niets bijzonders?! Kissku jij gaat ons NU vertellen waarom je ons heb gestoord in het bedenken van een nieuw plan!”�
Als ik niet wist dat Deep-Bleu-sama het Pai verboden had om met mij te vechten was ik waarschijnlijk een stuk banger voor Pai geweest. Maar aangezien dat niet het geval is besluit ik ook Pai af te kraken.
“Jullie nieuwe plan? Dus jullie plan is weer in het water gevallen!”�
Tart houd op met lachen.
Pai wordt helemaal rood.
“Jij hebt anders wel helemaal NIETS uitgevoerd!”�
Daar zit wat in, maar een mislukt plan heeft het zelfde effect als geen plan.
Het werkt niet.
Ik haal mijn schouders op.
Pai geeft mijn nog één woedende blik en teleporteerd weg.
Tart lijkt een beetje in de war. Hij staat op en kijkt mij bedachtzaam aan.
Ik weet zeker dat hij zit te twijfelen of hij achter Pai aan moet gaan of bij mij moet blijven.
Het gaat altijd zo.
Als ik en Pai ruzie hebben zit Tart er altijd tussen. Hij kies meestal voor wat hem het beste uitkomt.
Ik sterk mijn benen en ga languit op het zachter gras liggen.
Mijn hoofd trust op mijn handpalmen.
Nu is het wachten tot Tart beslist.
Het blijft een tijdje stil.
Tart denkt diep na.
“En?”� vraag ik.
Tart schrik op uit zijn gedachte.
“Ehh, wat?”�
Dit zou toch duidelijk moeten zijn.
“Of je al besloten heb of je naar Pai gaat of niet.”�
Hij denkt weer even na.
“Als jij mij verteld wat er gebeurt is blijf ik wel hier.”�
Nu denk ik ook even na.
“Nee, je hoor het nog wel van mij.”�
Ik draai me op mijn zei, weg van Tart.
“Dan niet”� zegt Tart boos.
Ik zie hem dan wel niet maar weet wel dat hij geteleporteerd is naar Pai.
Ik zucht en sta op.
Ik zal dit met Deep-Bleu-sama moeten bespreken.
Maar eerst ga ik eens kijken of ik dat meisje hier nog ergens kan vinden.
Ik moet en zal alles van haar te weten komen.

Reacties: