FanFic.nl

6th sense

1. It is a gift with a meaning.

Bezweet schiet ik wakker, mijn handen in mijn haren klemmend. ´Mirabella?´ mijn moeder had een gil gehoord, afkomstig van mij toen ik uit mijn slaap wakker werd. ´niks, het was niks.´ mompel ik terwijl ik nog wat verschrikt
in mijn bed rechtop zit. Alsof ik zelf het slachtoffer in de situatie was. Maar de droom wat nog te onduidelijk, nog te onduidelijk om te zeggen dat er een nieuwe zaak was geopend.

Het was 4 uur in de ochtend, gelukkig nog de moeite om veder te slapen. Ik ga weer liggen terwijl ik mijn ogen sluit. Hopend dat de droom weer terugkwam
maar tegelijkertijd ook niet. Het was gewoon raar om elke keer deze dingen
te zien. Maar ik had het mijn hele leven al, ik heb het geaccepteerd en help er anderen mee, misschien kan ik ooit wel iemand zijn leven ermee in veiligheid brengen. Met een kleine tevreden glimlach val ik weer in slaap.

Met een klap land mijn hand op de piepende wekker waarna ik langzaam op
de rand van mijn bed ga zitten, iets naar voren buigend. Terwijl ik mijn handen even door mijn haren haal die alle kanten opstaat denk ik terug wat eerder deze nacht was gebeurd, alsof het allemaal een droom was geweest, maar ik wist dat dit niet zo was.

Nadat ik al aangekleed beneden de keuken inkom zet mijn moeder net hete
thee voor mij klaar. Met een kleine vriendelijke bedankende glimlach ga ik aan tafel zitten. ´goedenmorgen mirabella´ klinkt haar lieve stem terwijl ze voor mij plaatsneemt. ´goedenmorgen mam, goedemorgen pap´ zeg ik met op het laast een kleine glimlach als ik mijn vader ineens zie verschijnen achter mijn moeder.

Het was best raar, om je vader na zijn dood nog steeds te kunnen zien, nog steeds ermee te kunnen praten terwijl anderen dat niet konden. Nadat mijn vader een jaar geleden bij een vliegtuigongeluk is overleden was het een schok. Maar mijn moeder wist dat al haar vragen via mij beandwoord kondon
woorden. Dit hebben we ook gedaan en we hebben rust net zoals mijn vader die nog steeds op bezoek komt op de raarste momenten. Okal ziet me moeder hem niet, ze weet dat hij er is. Dat komt door mij, want als ik thuis ben kan ik hele verhalen vertellen. Tegen geesten, andere mensen kijken mij daarom soms raar aan. Maar dat ben ik gewend en heb me daar van af gesloten.

Terwijl ik mijn broodje voor mij besmeer en naar mijn moeders gemompel luister en tegelijkertijd, sommige andwoorden van mijn vader terug mompel naar haar, neem ik een hap van mijn brood. Enkele beelden beginnen weer door mijn hoofd te schieten..

Gillend rent ze achteruit, tot dat ze niet veder kan. Tegen de muur in mekaar gedoken, angstige helderblauwe ogen. Blonde haren die bebloed waren. Een man komt met een slagersmes aangelopen. Donker haar, donkere ogen, handschoenen, lederen jack, oude spijkerbroek...

Ik schiet weer uit de gedachten vandaan waarna ik direct opsta. Opzoek naar pen en papier. Iedereen wist dat als ik iets zag wat belangrijk kon zijn dat ik dat direct tot in de details opschreef, okal kon de zaak nog niet geopend woorden dat kwam wel. Direct begin ik op het keukenblad de details op te schrijven, snel en slordig. Maar ik kon het lezen en dat was het belangrijkste.
vrouw; helderblauwe ogen, blonde haren. Man; donker haar, bruine ogen, handschoenen, lederen bruin/zwart jack, oude spijkerbroek. Wapen; slagersmes.

Nadat ik het in de volgorde heb opgeschreven leg ik het weg op de plek waar ik het terug kon vinden. Ik schrik even van de tijd die de klok aanduid. Ik moest naar school! ´doei mam!, doei pap!´ mompel ik snel terwijl ik het laaste stuk
brood in mijn mond prop. Mijn tas pak en naar buiten ren om nog net op tijd bij de bushalte aan te komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.