FanFic.nl

6th sense

2. Youre Differend.

Ik haal even diep adem terwijl ik op een bankje van de schoolbus neerplof.
terwijl ik naar buiten staar schieten de beelden weer door mijn hoofd, elke keer geven ze mij telkens meer informatie, telkens meer, beetje bij beetje. elke detail schrijf ik gewoon klakeloos op een papiertje die ik in mijn handen geklemt heb.

Als de bus stop ontwaak ik uit mijn daggedroom. Ik stop het papiertje snel weg in mijn jaszak waarna ik de bus uitstap en het schoolplein opwandel. ´There we have the ghost wisper!!!´ roepen enkele mensen. Een zucht verlaat mijn keel. Nee niemand nam me bepaald serieus, behalve de politie en enkele familieleden.

De dagen op school waren eenzaam en alleen. Teminste voor het zicht van
anderen. Maar ik had vrienden, naja geen echte maar geesten. Het was normaal voor mij.

´Miraaa..´ hoor ik een zuivere kinderstem zeggen. Ik trek het kluisdeurtje open terwijl ik in mijn ooghoeken naar een klein, jong meisje kijk. ´hey lisa´ mompel ik alleen voor haar hoorbaar. Als ik uit het niets tegen haar zou gaan praten zou iedereen me voor gek verklaren. Want ja, hun zagen niemand..

Met een klap gaat het kluisdeurtje weer dicht waarna de bel gaat en ik snelgepas naar de les loopt. De hele dag liep saai voorbij. In de middagpauze zocht ik een rustig, eenzaam plekje op. Zoals ik gewoonlijk deed. ´Mira?´ het zuivere kinderstemmetje laat me wat opkijken uit mijn sombere blik. ´ben je blij?´ vraagt lisa terwijl ze op haar voor me op de grond gaat zitten. ´Tuurlijk´
probeer ik haar wijs te maken. ´je bent niet blij mira.´ zegt ze zacht. ´je bent altijd somber op school, waarom?´ Ik glimlach lichtjes. Lisa wou alles weten, omdat ze wist dat ik de enigste was die haar zag, die haar hoorde, die haar voelde. Ze was altijd vrolijk, en dat vrolijkte mij ook altijd op. En zoals de kinderen van haar leeftijd had ze veel vragen.

´Het is niks lisa, niks om je zorgen over te maken´ zeg ik met een lieve glimlach. Ondangs dat Lisa me altijd vrolijk maakte, en ze zelf altijd vrolijk was. Had ik een schuldgevoel, gewoon. Ik mocht nog leven en zij... Zij is al vroeg dood gegaan. Dood aan een ernstige, pijnlijke ziekte. Toch was ze altijd vrolijk, alsof ze er gewoon nog was, nog kon leven, spelen en lol kon maken.

´Mirabella Apple!´ een zware stem galmt ineens door mijn hoofd en direct sta ik recht overeind. ´James?´ wat verbaast kijk ik hem aan. ´Wat doe je hier?´ sis ik wat boos. Ik had niet graag dat mensen van de politie me op school benaderde, ik vondt het al erg genoeg.

´Mag ik er u op wijzen dat er een nieuwe zaak geopend is?´ James zet zijn handen in zijn zij. Daardoor word zijn jasje wat naar achteren geplaatst en komt zijn pistool en badge tevoorschijn. Ik knik om vervolgens met hem mee te lopen. Zo ging het toch altijd. ´Ja, ik heb een droom gehad, maar ik had nog niet genoeg informatie, ik had nog niet genoeg gezien.´ begin ik terwijl ik naar de parkeerplaats toeloop en in de zwarte landrover stap.

´We gaan naar plaats delict, Jonge vrouw, blond haar, helderblauwe ogen. Is vanacht rond 4 uur met een slagersmes vermoord. Ik hoop dat jij ons kunt helpen, zoals je altijd doet.´ James start de auto en we rijden direct weg.´
´Ja ik kan helpen. Houd je oren open...´ ik grijns even uitdagend. Somds vondt ik deze taak ook wel leuk. ´Donker haar, bruine ogen, handschoenen, slagersmes, zwart/bruin lederen jack, oude spijkerbroek. Rond de 1.90 en tussten de 35 en 42 jaar.´ ratel ik aan 1 stuk door om een deel van de dader te indentiviceren.

´mooi, kun je het ook straks doorgeven aan spokesman?´ ´natuurlijk geen probleem´ De landrover stopt voor een verlaten en wat vervallen huisje. Plaats delict. Direct herken ik enkele dingen als we naar binnen worden gelijd. ´precies wat ik gezien heb.´ mompel ik wat terwijl ik rondkijk.

´Zie mij nou... Zie mij nou....´ ik draai rond om de stem te traceren, want ik kende hem niet. Het was een jammerende, verdrietige maar heldere stem. James en de rest kijkt me even vragend aan als ik de kamer verlaat en naar de trap loopt waar de jonge vrouw zit. De vrouw die vermoord was. ´gaat het?´ vraag ik alsof ik tegen een echt persoon praat. ´Ik ben... ik ben...´ herhaald ze haar woorden. ´Vermoord. Ik weet het. Je bent een geest nu.´ vertel ik haar alsof het dagelijkse routine was. ´waarom..?´ een angstige blik was in haar ogen zichtbaar.

´Dat weten we nog niet. We zullen hem vinden, en jij kan mij en de rest daar goed bij helpen. Wil je dat alsjeblieft?´ de jonge vrouw knikt hevig. ´Dankje, pak hem alstublieft op, hij is gevaarlijker dan hij lijkt.´ mompeld ze terwijl ze voor zich uit staart. ´dat doen we, dat beloof ik´ zeg ik terwijl ik even mijn hand rond haar schouder klem. Het zou voor de anderen een vaag gezicht zijn geweest...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.