FanFic.nl

6th sense

5. Friendship or love?

´BROERTJE!´ schreeuw ik terwijl ik half struikelend het pad afren en in zijn armen vlieg. ´wat ben ik blij jou weer te zien mira´ zegt hij lachend terwijl hij zijn stevige armen rond me slaat. ´ik jou ook Laurent´ zeg ik waarna ik me zachtjes weer uit zijn stevige greep los duw. Ook mijn moeder omhelst haar zoon uitbundig. Ja de familie was weer bijmekaar. Naja in mijn opzicht want mijn vader stond naast me, maar hij zij niks hij keek alleen vrolijk.

Ik help Laurent met zijn spullen naar de logeerkamer te begeven. Teminste zijn oude slaapkamer. Het leek al helemaal niet meer op Laurents kamer. Nadat me moeder opgepiept werd voor haar werk wat voor mij heel normaal was zat ik uiteindelijk alleen met me broer op te bank wat te kletsen. ´En hoe is het nou op school?´ vraagt hij geintreseert terwijl hij zijn benen de bank op trekt. ´Ik ben zowat niet op school, te zaai en zeker nit als er een zaak loopt.´ meld ik uitbundig naar hem. Hij wist van mijn gave maar geloofde er zelf niet in. ´Ah zo. 1 wijze raad van je broer, volg een goede opleiding, ik wil niet dat jij later in de put zit.´ zegt hij met een kleine glimlach maar hij was toch serieus. ´Ik weet het, ik zoek wel een rijke man!´ merk ik droog en sacarstisch op. ´Vertel eens hoe zit het in de liefde?´ zegt hij grijnzend ´Heb je al wat met die James? want die pretoogjes die je bij hem hebt veraden alles.´ lacht mijn broer terwijl hij wat ruig zijn hand door mijn haar haald.

Snel doe ik mijn haar weer goed. ´Begin jij nou ook al?´ zeg ik al lachend. ´nee ik heb niks met James en vindt het niet leuk, we zijn gewoon collega´s´ zeg ik nu kalmer terwijl ik ook mijn benen de bank op trek. ´wie pest je er nog meer mee dan?´ vraagt laurent nieuwschierig. ´Pap´ meld ik droog. Ik zie hoe zijn gezicht verstrakt. Shit, dat was het verkeerde andwoord. En een gevoelige snaar bij mijn broer. ´sorry´ stotter ik snel terwijl ik hem verontschuldigend aankijk.

Hij had ook gewoon een tijdje na de dood van onze vader bij ons moeten blijven. Maar hij wou persee naar zijn eigen huis. Ik wist dat hij sterk was maar hij wist ook dat ik geen moeite zou hebben met het te verwerken, want voor mij was hij er nog gewoon. Dat was misschien nog het raarste. En op het moment voelde ik me ook direct schuldig over mijn gave. ´Ik ben op mijn kamer´ meld Laurent terwijl hij naar boven loopt, harder als normaal.

Een zucht verlaat mijn keel, een goed gesprek eindigt door mijn stomiteit in een hel. Begreep niemand me dan? Nee dit keer was het mijn fout, ik had niet over pap moeten beginnen, maar wat had ik dan moeten zeggen? Had ik tegen hem moeten liegen? nee zo was ik niet, ik had een hekel aan liegen.

Zachtjes loop ik naar boven en klop 3 keer zacht maar hoorbaar op de deur van laurent. Als ik bevestiging heb dat ik binnen mag komen open ik de deur zachtjes waarna ik hem ook weer sluit. Laurent ligt op zijn rug op het bed, naar het plafon starend en zijn handen gesloten op zijn buik. Ik ga op de rand van het bed zitten en kijk verontschuldigend naar Laurent. ´sorry, stomme gave..´ mompel ik zacht waarna ik even wegkijk. ´Nee het is niet jou schuld Mira, jij kan er niks aan doen dat jij hem kan zien. Ik heb het gewoon nog niet goed verwerkt.´ mompeld hij afwezig.

Ik ga met een kleine glimlach boven op hem liggen en kijk hem aan. ´Maar goed, waar waren we?´ stel ik voor omdat ik niet echt zin had in het getreur en gehuil. Ik wou dat het weekend dat mijn broer er was feest en lol hebben en niet huilende tranen. Daar ging de tijd te snel voor.

Mijn broer glimlacht direct waarna hij me vastpakt en boven op me gaat zitten terwijl hij me de kieteldood begint te geven. ´geef toe je vindt hem leuk´ zegt hij door zijn gelach en die van mij heen. Hevig schud ik mijn hoofd. ´Nee ik vindt hem niet leuk!! alleen aardig.´ zeg ik waarna Laurent direct stopt. ´Ik zie het aan je zusje, ik heb ook een gave hoor´ lacht hij en drukt zijn vinger op mijn neus. Een zucht verlaat mijn keel. ´oke ik geef toe´ mompel ik terwijl ik blosjes op mijn wangen krijgt. ´í�AAHHH!!!´ roept laurent en staat op en begint gek te dansen. ´Me zusje is verlieft, me zusje is verlieft´ begint hij vervelend te doen. 25 en toch nog zo kinderlijk ik glimlach en geef hem een pesterige duw. ´verman jezelf joh je bent 25, klein kind´ lach ik. Me broer stopt gelukkig en we lachen nog even veder.

´s avonds lig ik in mijn bed, maar slapen kan ik niet. Ik denk over deze hele dag. Voelde ik inderdaad wel van voor James? Ik vondt hem altijd aardig en hij leek me altijd zo goed te begrijpen, daarbij paste onze karakters ook wel bij mekaar. Maar ik had er nooit serieus over nagedacht of ik hem wel echt leuk vondt of hij mij. En wat er zou gebeuren als we ooit wat konden krijgen.
Na lang nagedacht te hebben, en eigenlijk nog niet uitgedacht te zijn val ik dan toch in slaap. Op naar de volgende droom, nachtmerrie, toekomstbeeld of zaak.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.