Gone, maar dan anders.

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Overige » Gone, maar dan anders. » Hoofdstuk 4: Het bewind

Gone, maar dan anders.

Geschreven door:

Phae

Onderdeel van:

Gone, maar dan anders.

Laatst bijgewerkt:

24 juni 2009 - 8:03

Aantal woorden:

385

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

224

Hoofdstuk 4: Het bewind

Bibberend begon Dali aan haar speech, die ze snel op een kladblaadje had gekrabbeld: 'Beste kinderen. Er is vandaag iets heel vreemds gebeurd. De Strijders zijn verdwenen, evenals de Bende. Het enige wat over is gebleven zijn hun wapens. Omdat er nu geen leidinggevenden zijn, waren we genoodzaakt om een leider te kiezen, volledig democratisch,'(het woord 'democratisch' was haast onhoorbaar)'en iedereen van 8 jaar of ouder heeft een stem uit kunnen brengen. En er is een leider gekomen, gekozen door de kinderen van de Strijders, strijders van het recht! Kom naar voren, Sergio!' En voor de tweede keer die dag was de stilte bijna tastbaar.

Drie uur later

Isis stapte het gemeentehuis uit, blij dat ze na een paar uur afspraken maken en regels opstellen weer frisse buitenlucht in kon ademen.
Nadat Sergio de verkiezingen had gewonnen, had Isis zich teruggetrokken. Toen ze een half uur later naar buiten had gekeken, was het plein op een enkeling na leeg geweest. Ze moest maar eens naar de vergaderzaal gaan, kijken hoe de zaken er daar voor stonden. Vast niet al te best. Ze stapte de vergaderzaal binnen. De raadsleden zaten er allemaal nog, weliswaar enigszins verkreukeld. Met een nauwelijks verborgen grijns stond Sergio op.
'Jij bent mijn linkerhand in deze periode. Je hebt geen vaste positie, en ik kan je in neerzetten waar je wil. Ik heb trouwens besloten dat je nu voor onbepaalde tijd op de kleinere kinderen past. Je vriendje Wolf werkt bij de vuilnisophaaldienst.'
Isis slikte en ging aan tafel zitten, uiteraard naast Wolf. Hij keek werkelijk woedend.
Alle 'goede vrienden' van Sergio kregen de leukste baantjes, bijvoorbeeld bij de rijschool, de supermarkt (je kon zoveel eten stelen als je wou), in het theater of bij de 'politie'. De politie bestond uit allemaal Sergio-achtige types, die ieder uur van de dag door de straten patrouilleerden.
De eerste dag moest Isis meteen aan de slag in het kinderdagverblijf. Ze moest samen met één ander meisje, Kim, op alle vijftig kleintjes passen, wat een haast onmogelijke taak leek. Er was constant ergens wel een vieze luier, zo niet, dan had een baby honger of had een kleine peuter zich aan iets gestoten. Daarom had ze ook het oudste meisje, Macy, gevraagd of ze misschien wilde helpen met kleintjes naar bed brengen, of met ze te spelen als dat nodig was. In het begin wilde dat nog wel eens misgaan, omdat ze een kind waarschijnlijk voor pop aanzag, maar ze maakte vorderingen. Na een tijdje waren alle kindertjes stil als zij een verhaaltje begon te vertellen. Al na één week zag het dorpje eruit alsof er een bom was ontploft. Iedereen gooide zijn troep op straat, ongeacht Wolf, die je een douche van vervloekingen gaf. Iedereen kocht zoveel eten als hij maar op kon, door de gierigaards in de supermarkt wat extra geld te bieden. Alle ouders hadden toch meer geld dan de kinderen hadden verwacht. De misère begon pas écht op vrijdag.