FanFic.nl

You and me

deel 24

[i]Woensdag, de dag van het eerste examen, wiskunde:[/i]
Door de ogen van Nora: Samen met Joe stond ik voor de schoolpoort. Ik herhaalde nog snel even de belangrijkste dingen en kon alleen maar hopen dat het straks dan goed zou gaan. Lies en Kevin kwamen nu ook aangewandeld. Ze waren beiden aan het lachen, waardoor ik ervan uitging dat Kevin een mopje had gemaakt. “Goeiemorgen.”� Zeiden ze toen ze bij ons stopten. “Nog alles onder controle?”� ik knikte, ik was niet echt zo’n streskonijn. Even later kwam Jana, meer gestrest, aanlopen. Ze was nog volop aan het herhalen en bleef maar herhalen dat ze het niet zou kunnen, hoewel we allemaal wisten dat ze het wel ging kunnen. “Je gaat het wel kunnen, leg die papieren nu eens weg.”� Zei Lies een beetje geërgerd. Jana zat wel een jaar lager, maar begon ook met wiskunde, ze luisterde niet naar Lies en las geconcentreerd haar formules nog eens. Anke, Daphne en Tristan voegden zich 5 minuutjes later ook bij ons. Ik had gisterenavond laat nog een berichtje gekregen van Daphne met een wel héél beknopte samenvatting over het feit dat Tristan gisteren voor haar deur stond, maar het was al te laat om nog uren aan de telefoon te hangen om dit deftig te bespreken. Ze liepen hand in hand en straalden beiden geluk en blijdschap uit. Lies en Jana keken me vragend aan toen ze hen zagen. “Straks.”� Lipte ik. Anke zat hier ook op school, maar deed een andere richting. “Hej.”� Zei ik tegen hen. Ze zeiden dag terug. De eerste bel ging (we hebben 2 bellen), het was dus tijd om naar binnen te gaan. Joe gaf me een knuffel en fluisterde “Je gaat het goed doen.”� in mijn oor. Ook Lies en Daphne waren uitgebreid afscheid aan het nemen van hun vriendjes. “Succes iedereen!”� riepen de jongens nog voordat wij de schoolpoort binnen stapten.
Na het examen: Tegen 12 uur was iedereen klaar met haar examen en stonden we weer voor de schoolpoort net zoals deze morgen. Het was bij iedereen goed gegaan en ook ik was er vrij zeker van dat ik erdoor was. We namen allemaal weer afscheid van elkaar en gingen onze eigen weg op. Ik nam Daphnes hand “Jij gaat eerst met mij mee.”� Tristan kon al rijden dus mochten Joe en ik meerijden. Ik zat met Daphne achterin, de jongens konden ons toch niet verstaan dus konden we makkelijk praten. “Oké, vertel me alles! Elke detail, elk futiliteitje, elke gezichtsuitdrukking, aanraking, wathever! Maar vertel me alles!!”� zei ik hysterisch. Daphne lachte even en begon te vertellen. Ze vertelde me alles van A tot Z met volgens mij wel alle details. Het was zo romantisch hoe Tristan speciaal voor haar naar België was gevlogen om haar zijn liefde te verklaren. Daphne had inderdaad dus schrik gehad van de afstand, maar Tristan had zich een weg weten te vinden tot in haar hart en ik wist nu hij daar eenmaal zat zou hij daar niet zo snel weggaan. “Ik ben echt zo blij voor je!”� ze ik. “We zijn er, Nora.”� Zei Joe. Hij stapte uit de auto en opende hoffelijk te deur voor mij terwijl Daphne langs binnen naar passagierszetel kroop. “Bedankt om ons tot hier te brengen! En Daphne nog goed leren, daag!”� Eenmaal binnen kwamen mijn zusjes op me afgestormd. Het was woensdag dus hadden zij ook maar een half dagje school gehad. Ik ving Lena op in mijn armen terwijl Joe al molentje speelde met Lore. Ze kenden hem nu echt goed en konden het ook goed met hem vinden, zelfs toen hij weer naar Amerika was, bleven ze achter hem vragen. Ik weet niet hoe vaak ik het heb moeten uitleggen dat Joe in Amerika woont en niet altijd hier bij hen (bij mij) kan zijn, maar uiteindelijk hadden ze het toch ‘aanvaard’. “En hoe ging je examen?”� vroeg mama. “Goed, dus hopelijk zijn mijn punten dat dan ook.”� “Dat zal wel, komen jullie iets eten?”� we knikten en schoven bij aan tafel.
De volgende dag had ik examen Engels, daar kon Joe me dus goed bij helpen al dacht ik niet dat dat nodig was. Doordat ik nu al een paar maand zoveel met de jongens omging had ik nog nooit zoveel Engels in mijn leven gesproken en had ik ook helemaal geen probleem mee met Engels, ik kon deze middag dus op mijn gemakje leren. Joe nam zijn plaatsje op mijn bed weer en ik ging weer aan mijn bureau zitten. Ik schreef mijn Engels woordjes, maar zat met mijn gedachten ergens anders. Ik keek naar de ring rond mijn rechter ringvinger, mijn geloftering. Ik was zo blij dat ik die beslissing had genomen, het gaf echt een leuk gevoel en zeker omdat Joe er ook een had. Morgen waren we 6 maand samen en het was vrijdag dus ik was van plan om mijn schat goed te verwennen.
De volgende morgen stond ik op met een super goed humeur, dat even later verspest werd door Joe. “Goedemorgen schatje!”� zei ik voordat ik een kusje op zijn mond drukte dat iets later veranderde in een passionele tongzoen. “Amai, jij hebt goed geslapen zeker?”� vroeg Joe. “Ja natuurlijk!”� “Goed voor jou, ik ga me douchen.”� Wat was dat nu weer? Was hij onze 6 maand samen vergeten?! Ik had hier zo lang naar uitgekeken, had voor deze avond een verrassing klaar én bovendien had ik ervoor gezorgd dat we alleen thuis waren en nu was hij het vergeten. Al mopperend kleedde ik me ook om en ging naar beneden om mijn ontbijt te eten. Tegen de tijd dat we op school aankwamen had Joe nog steeds niets gezegd of gedaan en was de sfeer tussen ons onder 0 gezakt“Wat is er?”� had hij gevraagd “Niks.”� Had ik koppig gezegd. Als hij de moeite niet deed om dit te onthouden zou ik ook geen moeite doen om hem er doen aan te denken. Al weken was ik er tegen mijn vriendinnen over bezig geweest en zelfs zij wisten het nog. Toen ze me wouden feliciteren trok ik een boos gezicht, zonder verder iets te zeggen begrepen ze wat er scheelde. “Misschien denkt hij er straks nog aan.”� Probeerde Anke me te troosten, maar het hielp niet. Mijn examen ging ook niet zo goed, de vragen die je kon beantwoorden met algemene kennis gingen nog, maar de andere waren een heel pak moeilijker. Maandag moest Joe weer vertrekken naar Amerika en als hij niet snel in actie zou komen, dan gingen de 3 resterende dagen niet zo gezellig worden als ik gehoopt had. “Hoe kon hij het nu vergeten? Dit was zo spe…”� mijn mond viel open toen ik op straat een witte limousine zag staan. Ervoor stond Joe, in een kostuum. Ik was op slag niet meer boos en liep naar hem toe. “Dacht je nu echt dat ik deze dag vergeten zou zijn?”� vroeg hij. “ Ik weet het, stom van mij om dat te denken! Je ziet er sexy uit in dit pak.”� Zei ik voordat ik grijnzend mijn lippen tegen de zijne liet komen. Weer maakte ik er een tongzoen van. “Deze is nog beter als die van vanmorgen.”� Lachte Joe. “En zou de dame nu willen instappen?”� “1 momentje.”� Ik liep terug naar mijn 4 vriendinnen en Kevin en Tristan knuffelde hen allemaal van geluk en stapte terug naar de limo. Ik stapte in, maar zat niet lang op de zetel, Joe’s schoot zat zoveel beter. “En waar breng je me naartoe?”� vroeg ik benieuwd. “Zal je wel zien…”� “En waarom draag je dat pak, moet ik me niet gaan omkleden?”� “Zal je wel zien.”� zij hij voor de 2de keer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.