FanFic.nl

Vele gebeurtenissen maar wie ben ik?

Hoofdstuk 8 Ziek zijn en het einde?

Laura liep naar beneden om daar op de bank te gaan hangen. Ze was ziek geworden. Ze was vrijdag naar de dokter geweest en ze had een keelontsteking opgelopen. Dus ze zat nu verplicht aan de rot medicatie antibiotica. Echt iets waar ze van walgde. En ze was nog maar 3 dagen naar school geweest eigenlijk.
Maandag dan de eerste echte schooldag, dinsdag dan. Woensdag was ze dan vrij en donderdag was ze naar school en dan vrijdag was ze dan naar de doktor geweest. Toen ze thuis was, was ze eigenlijk al uit. Dus hoefde ze niet meer naar school toe. Ze vond het wel heel leuk dat de eerste schoolweek alle docenten leerde ze kennen en ze hadden allemaal leuke spelletjes gedaan en ze hadden geen een huiswerk opgekregen. Maar nu zat ze zich thuis te vervelen. Ze mocht niet naar buiten en nergens naar toe of terwijl THE HELL!
Ze zat af en toe benden dan weer boven en er was letterlijk niets op tv. Weer eventjes op de pc maar dat kon ze helaas niet te lang haar ogen deden er zeer van. Dus weer in bed liggen en weer doen als of ze zich vermaakt. weer naar beneden toe. En weer op de pc. Zo ging het 5 lange lange lange hele lange dagen. Maar het ergste was het ging helemaal niet beter. Haar ouders hadden haar weer naar de dokter gesleept. En dit keer kwam het schokkende nieuws er uit dat ze misschien de ziekte van pfeiffer had. Dus een heel zieke huis avontuur en uitslag toch de ziekte van pfeiffer. Van haar ouders moest ze nog een week thuis blijven om te zorgen dat ze uitgeziekt was. Laura had er werkelijk geen zin meer in.
De zoveelste dag van haar hel thuis had ze haar pc aangezet. Ze was eventjes op bed gaan liggen om te gaan rusten ze was toch wel weer wat moe geworden. Ze begon zich te pletter te vervelen en ging maar weer eventjes op msn kijken.

' Maikel -zegt: Oii sjat
' Maikel -zegt: Ben je daar?
' Maikel -zegt: Ik wil eventjes wat tegen je zeggen.
' Maikel -zegt: Ik maak het uit.
' Maikel -zegt: Het is niet omdat ik je niet meer mag of zo of dat ik niet meer op je verlieft ben of zo iets het is gewoon dat ik er niet meer tegen kan tegen het commentaar dat Tobias, Stefan, Mark en Max hebben op ons. Tenmiste meer op mij. Ze zeggen heel veel dingen over jouw en daarmee wil ik je niet kwetsen.

Laura keek op. 'WAT!' Gilde ze uit. "Hoe durft die slome slappe sukkel het zo uit te maken. En nog wel via msn." Ze las het over wat hij had getypte. "het is gewoon dat ik er niet meer tegen kan tegen het commentaar dat Tobias, Stefan, Mark en Max hebben op ons. Ze zeggen heel veel dingen over jouw en daarmee wil ik je niet kwetsen." "Wat voor commentaar?" Vroeg ze zich af "En wat voor dingen zeggen ze dan over mij?"

Laura - Ziek: Of hier op msn, of beneden, of op bed zegt: Wat bedoel je precies.

Na 5 minuten nog geen antwoord. Ze dacht na. Zal ze naar hem toe gaan? Ze kan het nog altijd proberen hij is vast nog thuis.

Ze deed haar haar eventjes goed en liep het huis uit en pakte haar fiets en fietste naar hem toe. Gelukkig hoefde ze niet al te ver te fietsen en was er eigenlijk al best snel.
Ze zag Maikel buiten staan en fietste naar hem toe. Ze zag dat Maikel naar haar keek en een beetje benauwt naar haar staarde. Ze wist dat ze dit moest doen. Hoe kon ze anders als hij haar liefde van haar leven was? Als hij alles voor haar betekende al hadden ze maar 10 weken verkering gehad. Ze kon niet op haar ouders rekenen, alleen op haar beste vriendin dan Sarah. Maikel wenkte haar en ze liepen samen naar binnen. Ze stonden allemaal voor zijn huis te wachten om een of andere manier.
Maikel loodste haar naar de woonkamer en deed de deur achter zich dicht. "lauw, je bent hier zeker omdat je wilt weten waarom het precies uit is." Laura keek hem strak aan. "Ja." Zei ze zachtjes maar toch duidelijk verstaanbaar. "Okay lauw, zoals je weet hou ik toch nog van je maar Mark en Stefan zeggen zoveel dingen tegen mij over jou dat ik dat gewoon niet meer aan kan." Laura keek hem met grote ogen aan. "Hoe bedoel je?" Stamelde ze. "Ja, ik weet eigenlijk niet hoe ik het beste kan uitleggen maar het is wel zo." Laura ging zitten op de bank ze keek hem aan. "Sorry, ik snap je echt niet, maar het komt dus door Mark en Stefan dat het uit is tussen ons?"
"Ja en nee."Antwoordde hij. "Ja, doordat ze dus al die dingen zeggen zoals dat we meer tijd moeten besteden aan elkaar en nee, omdat andere dus ook dingen vroegen over ons en ja." Laura keek hem aan. "Nee. Dit is niet zo" zei ze op onhoorbare toon. Eigenlijk wist ze wel dat het zo was ja maar op een of andere manier wou ze het niet inzien, eerder omdat ze het ook niet snapte.

Maikel keek naar de klok. Het was ondertussen kwart voor 1 geworden en Maikel wilde graag weg. Dus hij zei Laura verwel en vertrok met het groepje richting zwembad. Laura die achterbleef met Rosanne en Juliette nog eventjes napraten over wat Maikel had gedaan. Ze waren het er allemaal eens dat het onduidelijk was en best raar. Maar veel konden ze er niet aan doen. Juliette zag Rosanne naar de band kijken van Maikel’s auto. “Rosanne, wat ben jij van plan?”� Vroeg Juliette. “Zie je die band daar?”� en ze wees naar de band die ze bedoelde. “Wat dachten jullie er van om die leeg te laten lopen als wraak plan?”� Laura keek haar met grote ogen aan. “Als jullie mij er maar buiten houden vind ik het best.”� “Tuurlijk lauw,”� zei Rosanne haar gerust stellend “We spreken met elkaar af dat nooit iemand hier wat over te weten komt.”� “Okay.”� zeiden Juliette en Laura in koor. Rosanne liep naar de band toe en boog zich voor over. “Zorg er voor dat niemand het ziet het ziet.”� Zei Juliette voorzichtig. “Ja, wees maar gerust.”� Antwoordde Rosanne zacht. Ze draaide en dopje los en drukte een pinnetje in. “Juul, heb je een sleutel voor mij?”� Vroeg Rosanne. “Het gaat niet zo makkelijk met mijn vingers.”� Juliette was druk bezig om een sleutel te zoeken en gaf die aan Rosanne. Laura stond van een afstand te kijken naar wat ze aan het doen waren. Eigenlijk vond ze het niet zo erg. Zijn verdiende loon. “Roos?”� Vroeg Laura. “Is dat niet al genoeg?”� “Nee.”� Antwoordde ze. “Nog eventjes.”� Langzaam liep de band leeg maar er was nog niet te zien of de band al leeg liep. “Zo.”� Zei Rosanne en zuchten diep. “Ik denk dat dit wel genoeg is? Jullie?”�. “Vast wel.”� Zeiden Laura en Juliette. Ze zeiden elkaar gedag en gingen ieder hun eigen kant op.

Laura kwam moe weer thuis. Ze gooide haar fiets in de tuin en liep het huis binnen.
Ze ging naar boven een dook haar bed. Eventjes weer uitrusten dat was toch net te veel van haar gevraagd. Maar ze heeft het wel goed gedaan. Zo voelde het. Nu nog zien of het zijn vruchten heeft afgeworpen.

Dankjewel Juliette, voor je verrassing en advies om toch een stukje er in te verwerken. En omdat ik weet dat je er weer bovenop komt. Ook al zal het lang duren <3

Reacties: