FanFic.nl

Angels

8.

Een kriebelend gevoel in zijn nek maakte Bill langzaam aan wakker uit z’n vredige slaap. De oorzaak van het kietelen op de gevoeligste plek op z’n lichaam kende hij echter niet. Het zachte parfum dat in zijn neus kriebelde, had hij ooit ergens al een keertje geroken maar ook dit kon hij niet correct benoemen. Het veel te zachte kussen en het lichte donsdeken was ook niet van hem. Het kwam hem allemaal zo onbekend voor, alsof hij helemaal niet thuis was maar ergens op een hemelse plek.
“Bill?”� Een zachte, bijna zingende stem klonk hem als het paradijs op aarde in de oren. Een zucht verliet z’n droge lippen en alsof hij het zelf besefte liet hij z’n tong over hen glijden. Op hetzelfde moment draaide hij zich op z’n rug en gooide zijn linkerarm over z’n gezicht. Hij morde, mompelde en smakte even alvorens terug doodstil te blijven liggen. Hij had het zichzelf vast ingebeeld dat hij de meest mooie stem aller tijden had gehoord. Of misschien was het wel een droom geweest. Dit kon natuurlijk ook één van de opties zijn. Of misschien was het gewoon één en al verbeelding. Zijn voorkeur ging naar het laatste.
“Bill, word je wakker?”� Daar was die stem alweer. Optie 1: Bill werd gek. Optie 2: Bill had hallucinaties en was langzaam aan het sterven. Optie 3: Bill hoorde effectief wel stemmen.
Hij snoof even door z’n neus, probeerde één oog open te krijgen en kreunde zachtjes bij de zonnestralen op z’n gezicht. Best gek dat hij nu pas voelde hoe warm het eigenlijk in deze kamer was. Hij liet z’n vingers even over z’n gesloten oogleden glijden, verwijderde op die manier de restjes van zijn slaap en knipperde dan verwoed met z’n ogen om gewend te raken aan het felle licht. Zijn handen vonden het hout van het bedmeubel en met een glimlach op z’n gezicht begon hij zichzelf uit te rekken. Hij voelde hoe z’n shirt omhoog glipte en hoe de zon brandde op de huid van z’n heupen en onderbuik. Hij friemelde met z’n tenen en slaakte een gelukzalig zuchtje. En toen pas zag hij haar. Twee adembenemend mooie ogen keken hem geruststellend aan. Ze blonken in het zonlicht en kleurden nu nog feller goud dan de keren ervoor. Het leek net alsof ze diamanten in haar lichaam had en dat ze er echt uitwilden. Zo mooi was ze.
“F..Fay?”� zei hij aarzelend terwijl hij beschaamd z’n shirtje naar beneden trok en toen nogal verward door z’n haar krabde. Waar the hell was hij nu toch?
“Goedemorgen Bill, of moet ik zeggen goedemiddag?”� Een glimlach kwam tevoorschijn op haar beeldige gezichtje, haar witte tanden kwamen ook heel even piepen. Ze droeg een lichtpaars topje en een beide broek, net tot aan haar kuiten. Haar golvende haren zaten in een fleurige paardenstaart, met hier en daar een lokje eruit. Ze zag er nog steeds prachtig uit, bijna te prachtig om waar te kunnen zijn.
“Ik moet zeggen dat het niet leuk is om jou wakker te maken. Je zag er zo lief en schattig uit. Het leek wel alsof je een heel leuke droom aan het beleven was. Zonde om je daaruit te halen. Dus sorry, maar ik heb ontbijt klaar gemaakt voor je om het goed te maken.”� ratelde ze aan een hoog tempo. Bill haalde z’n arm van zich af en legde zijn wijsvinger op haar lippen.
“Nog heel eventjes…”� zijn stem klonk schor en ruw van het slapen. Fay lachte stilletjes en kroop behendig over z’n lichaam om ook nog eventjes te kunnen gaan liggen. Het praten bleef even uit en de stilte die nu heerste, was de meest kalmerende dat Bill ooit al had meegemaakt. Hoewel hij nog steeds nerveus was in haar buurt, kreeg hij nu niet meer het gevoel dat hij het zou kunnen verpesten. Hij luisterde naar de rustige ademhaling van het meisje naast zich en sloot voor even terug z’n ogen. Al was het maar om zichzelf ervan te overtuigen dat Fay er nog steeds was.
“Leuke tattoo. Ik durf er op te wedden dat je moeder niet blij was toen ze die voor het eerst zag.”� grinnikte z’n engel nu heel even en Bill opende een oog om te zien hoe haar gezicht stond. Hij keek toe hoe het meisje zich op haar zij draaide en met glunderende ogen naar het punt staren waar de tattoo zich bevond. Ook al hing z’n shirt er nu terug voor.
“Daar heb je absoluut gelijk in.”� antwoordde hij waarheidsgetrouw. “Ik dacht dat ze mij iets zou aandoen, dat ze mij onder het water zou stoppen en zou blijven wrijven op die plek tot de inkt eruit zou spoelen.”� Het was waar, Simone kon er heus niet mee lachen toen. Maar zoals het altijd gaat met moeders, kwam er een tijd dat ze er niet meer op reageerde. Nu leek het zelfs al doodnormaal dat Bill die stertattoo had. Z’n lieve moedertje had alleen een beetje tijd nodig om er aan te wennen. En ook aan het feit dat haar brave zoon zoiets in z’n hoofd kon halen.
“Heb je de mijne al gezien?”� vroeg ze zachtjes terwijl haar vingertoppen heel onschuldig over Bill z’n onderarm trippelden. Bill vroeg zich af of ze zich wel bewust was van haar aanrakingen. Hij betwijfelde het, haar gezicht stond dromerig.
“Neen, ik wist niet eens dat je er ook eentje had. Maar ehm, dan moet ik ook toegeven dat ik eigenlijk niet zo heel veel van je weet.”� fluisterde Bill stilletjes, bang om iets verkeerd te zeggen. Zijn ogen speurden haar gezicht af en bleven hangen in haar hartverwarmende blik. Fay was weer bij westen, wellicht al de hele tijd zo geweest.
“Klopt. Wil je m’n tattoo even zien?”� giechelde ze en zonder antwoord af te wachten, tilde ze haar topje omhoog. Bill keek z’n ogen uit toen de mooi gebruinde huid tevoorschijn kwam. Hij moest even z’n handen tot vuisten knijpen om haar niet zomaar aan te raken, in een impuls. Ergens wilde hij weten hoe haar huid aanvoelde, hoe ze zou reageren als hij haar navel aanraakte. Zou ze dan beginnen giechelen omdat ze daar veel kriebels had, of zou ze hem raar aankijken omdat hij het tenminste wel verwachtte.
“Wat is er?”� vroeg haar zachte stem toen hij niet meteen reageerde op haar tekening. Pas bij die woorden zochten z’n donkere ogen naar enig spoor van zwarte inkt in haar prachtige huid. En toen vond hij ze: drie kleine vlindertjes, geweven om een prachtige bloemstengel. Het leek wel alsof ze hun vleugeltjes bewogen.
“M..m..mooi.”� stamelde hij terwijl hij verlegen z’n blik afscheurde van haar lichaam. Ze was te veel, te mooi, te lief voor hem. Ze was als een geboren droom, als iets wat helemaal niet echt kon zijn, als een eeuwenoude mythe die opeens tot leven kwam. Ze was één en al mysterie terwijl hij alleen maar een jongen van zeventien was. Bill kon zich niet inbeelden dat zij hier lag, naast hem, alsof het allemaal voorbestemd was.
“Waarom heb je me gekust gisteravond?”� vroeg hij opeens alsof het nu pas terug in z’n gedachten kwam. Hij kon het niet vatten dat een meisje als Fay, uitgerekend hem zou kussen, hem zou overspoelen met liefde. Was hij echt niet aan het dromen?
Hij keek terug op bij het horen van een vertederd zuchtje. De ogen van het meisje leken te gloeien en ook haar fantastische glimlach benam hem even z’n ademhaling. Z’n hart sloeg een tel over en bonsde dan aan een onmenselijk tempo tegen z’n ribben. Hij kreeg het ontzettend warm, alsof z’n lichaam in een sauna was terecht gekomen. Zijn handen werden klam door de overgeslagen hitte en ook z’n tenen begonnen te tintelen. Om dan nog maar te zwijgen van de inwendige kriebels en vlinders in z’n onderbuik.
Hij keek met open mond toe hoe Fay over haar lippen likte en ze opende om te kunnen praten. Oh, wat wilde hij haar gewoon zo graag terug zoenen.
“Omdat ik dacht dat ik anders nooit meer de kans zou krijgen.”� mompelde ze zachtjes terwijl haar vingers speelden met de rand van haar shirt. Ze zag er ineens heel minder zelfzekerder uit, veel minder onoverwinnelijk. Ze zag eruit als iemand menselijk.
“Hoe bedoel je? Je kunt me toch altijd kussen? Nu ook, bijvoorbeeld?”� Wanhopig legde Bill z’n arm om haar heen en boog z’n hoofd naar haar toe. Hij was echter niet snel genoeg en voelde haar hand tegen z’n borst duwen.
“Zo gemakkelijk is het niet Bill. Je hebt gelijk, je weet niets van me.”� fluisterde het meisje heel stil, terwijl ze Bill z’n ogen gevangen hield in haar warme blik.
“Vertel het me dan, alsjeblieft.”� Hij merkte hoe smekend z’n stem klonk en sloot krampachtig z’n ogen. Wat zou ze nu wel niet van hem moeten denken? Dat hij stapelverliefd was op een meisje dat hij nog maar enkele dagen geleden had ontmoet, terwijl hij niet eens iets van haar wist, behalve haar naam? Want eerlijk gezegd, dat was hij wel. Verliefd op haar, alsof dit gewoon zo hoorde te zijn. Hoe raar het ook mocht klinken, hoe verbaasd iedereen mocht opkijken, Bill had z’n hart verloren aan haar.
“Ik kan het niet Bill… Althans nu nog niet. Je bent er nog niet klaar voor. Ooit zal ik je tonen wie ik ben, waar ik vandaan kom. Dan pas zul je begrijpen waarom ik je het nu niet kan vertellen.”� Haar ogen werden een beetje troebel en Bill hield z’n duimen al klaar, alvorens de zilveren tranen van het meisje besloten om hun uitweg te zoeken. Hij hoorde haar zuchten en trok haar lichaampje tegen zich aan. Ze hoefde het nu nog niet te vertellen, hij kon wel wachten.
“Beloof je me dat je het vertelt als je denkt dat de tijd er is?”� fluisterde hij zacht in haar oor terwijl z’n hand heel kalmerend over haar rug streelde. Z’n vingertoppen raakten soms de huid van haar onderrug aan waardoor kleine schokjes over z’n ruggenmerg scheerden. Het meisje knikte in z’n hals en drukte een klein kusje op z’n huid.
“Ik beloof het, Bill. Echt waar.”� Hij geloofde het, hij geloofde alles wat ze zei. Hij kon zich nooit inbeelden dat een meisje zoals zij zou gaan liegen. Dat kan gewoon niet.
“Gaan we ontbijten?”� vroeg hij met een grijnsje op z’n gezicht terwijl hij Fay een klein duwtje gaf in haar buik. Ze giechelde en haalde haar gezicht terug uit z’n hals. Het kleine, onoplettende momentje was spoorloos verdwenen. Haar gezicht straalde opnieuw, haar ogen blonken als nooit tevoren en haar glimlach stond als vertrouwd terug waar het hoorde.
“Ja, laten we gaan.”� glimlachte ze terwijl ze het bed afsprong en al huppelend de kamer uitliep. Bill zuchtte, kroop uit bed en liep haar achterna. Interessant, dat was ze zeker wel.


Thx voor de lieve reacties! ^^

Reacties: