‘Hé je huilt’ zegt Amy en ze veegt mijn traan weg. Ze gaat in de kleermakerszit voor mij zitten. Ik zucht zachtjes. ‘Tom zette me een soort van het huis uit, hij had een mega kater. Ik ben toen bij de bushalte gaan zitten, maar moest een uur wachten op de bus. Alsof het niet erger kon kwam Bill bij mij zitten, op zich niet erg, maar terwijl hij met Faye aan het spelen was noemde Faye hem ineens papa’ zeg ik, ik merk dat Amy ook schrikt.
‘Ja heftig he’ zeg ik en ik kijk naar Faye die nog steeds rustig aan het spelen is. ‘Zullen we het zwembad opzetten?’ vraag ik om van onderwerp te veranderen. Amy knikt.
Ze staat op en loopt naar de schuur om de doos te pakken waar het zwembad in zit. Ik loop naar Faye en haal haar van het gras. Met mijn voet sleep ik het kleed en de spullen die er op liggen naar het terras. ‘Even hier spelen oke’ zeg ik en ik zet Faye op het terras.
Samen met Amy zet ik het zwembad op, met z’n blaasding word het opgeblazen. Moe van het opzetten - hij is heel erg zwaar - laten Amy en ik ons op een stoel vallen.
Pas nu merk ik dat Amy nog steeds haar vest aan heeft. Zelf merkt ze het ook en snel doet ze hem uit. ‘Dat is beter’ lacht ze en ik glimlach
Bill pov :
Nog steeds zit ik bij de bushalte. Het voelt zo raar, ik voel me gedumpt terwijl ik niet eens wat met haar had. Ik staar voor me uit. Ik zie Faye voor me, haar schattige dochter. Dat ene woordje wat ze zei, papa, het spookt door mijn hoofd. Zou het wat betekenen? Hoe kan z’n woordje mij zo van slag maken?
Dan verschijnt het gezicht van Sabine voor me, haar ogen glinsteren. Ook al ken ik haar nog maar één dag, ik weet zeker dat ik haar nog een keer zien moet. Straks komt er weer een bus, zal ik met die bus naar haar toe gaan? Nee dat is geen goed idee, ze heeft net gezegd dat het niet werkt. Dat het te verwarrend voor haar is.
De bus komt er aan gereden, het is nu of nooit. Ik zucht en stap toch de bus in. Als ik daar niet meer durf kan ik altijd nog terug.
De buschauffeur, het is de zelfde als net. Hij glimlacht. ‘Ga je haar toch maar achterna?’ vraagt hij en voorzichtig knik ik. ‘Goed zo, zou ik ook doen als ik jou was’ zegt hij en ik betaal hem. Helemaal achterin de bus ga ik zitten.
Ik staar uit het raam, ik zie alleen maar het gezicht van Sabine voor me, haar glinsterende ogen, haar glimlachende mond, haar mooie lippen waar ik hopelijk ooit de mijne op drukken kan.
Wat denk ik nou weer..ik mag niet verliefd op haar worden, ik ken haar nog maar net een dag!
Ik zucht en blijf uit het raam staren
Als de bus er eindelijk is stap ik uit. ‘Succes!’ roept de buschauffeur me na en ik glimlach.
Ik bedenk me nu pas, dat ik eigenlijk niet eens weet waar ze woont.