Een pijn golf gaat door mij heen, overal liggen mensen. Ik wil wat zeggen maar er komt geen geluid uit mijn keel.
Voorzichtig kom ik overeind, pijn gaat door mij heen, ik kruip voorzichtig over het gras.
Ineens voel ik twee sterke armen om mij heen, ik wil wild gaan spartelen met mij benen. Ik moet Faye en Bill zoeken, het moet, het moet, het moet.
Het komt goed hoor ik een stem zeggen. Ik kan niks anders doen dan mij laten meevoeren.
Tranen rollen over mijn wangen.
Ik zie ergens een zwarte pluk haar, ineens heb ik de kracht om me los te maken en erheen te gaan, ineens heb ik de kracht om te gaan rennen.
Ik ren naar het zwarte pluk haar.
Ik gooi alles aan de kant, en barst in huilen uit als ik Bill zie liggen, ik klam mij aan zijn lijf vast, hij mag niet dood zijn, hij moet leven, het mag niet.
Naast hem zie ik ineens het lichaampje van Faye. Nee!! schreeuw ik en ik pak Faye op.
Ik begin heel hard te huilen als ik zie dat haar borstje langzaam op en neer gaat. Ik druk haar tegen mij aan.
Bill begint te hoesten. Ik weet niet wat ik doen moet.
De mannen komen naar mij toe gerent, ik laat mij over Bill heen vallen, ik hou van hem, hij moet blijven leven.
Mevrouw, luister, u moet nu naar het ziekenhuis zegt een man, ik schud wild mijn hoofd. Ik voel mij prima roep ik en ik klam mij weer tegen Bill aan.
Ze maken mij los van hem. Het komt goed zegt de man en ik word de ambulance in gezet, zonder Faye, zonder Bill.
Langzaam word alles zwart.
Ja ze heeft het er het best af gebracht, eigenlijk mankeert ze bijna niks, het is een wonder, iemand moet haar lichaam beschermt hebben klinkt het in de verte. Langzaam open in mijn ogen, mensen met lange witte jassen staan om mijn bed.
Ik denk dat ze haar bed wel even uit kan, kijken bij die jongen en dat meisje wordt er gezegd. Meteen zit ik rechtover eind.
Ik moet naar Faye en Bill zeg ik en er wordt geknikt. Een rolstoel staat in de kamer, ik word er in gelopen en daarna weg gereden, een of ander apparaat rijdt mee.
We gaan een kamer in.
Daar ligt Faye, het liefst wil ik uit de rolstoel klimmen naar haar toe rennen, maar ik hou me zit.
Hoe is ze? vraag ik zacht zodra we naast het bed staan. Het gaat goed, haar toestand is stabiel, de jongen bij wie ze lag heeft haar beschermd zegt de verpleegster en ze bekijkt de standen op de monitoren.
Waar is Bill vraag ik, een angstig gevoel bekruipt me. Niemand zegt wat, ze kijken me niet eens aan!
Ik kijk naar Faye, ze ligt zo vredig.
Waar is Bill vraag ik nog een keer. De verpleegster draait zich naar mij om.
Zijn toestand is kritiek, hij doet zijn best om in leven te blijven zegt ze, tranen beginnen over mijn wangen te stromen, hij moet blijven leven, ik kan niet zonder hem, wat moet ik zonder hem doen?