FanFic.nl

Sex and the City in dé chinees

Sex and the City in dé chinees (53)

Lieve Bill
Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen dat ik met je mee leef, en eigenlijk weet wat je doormaakt…
Het is moeilijk om te zeggen maar zelf heb ik ook een vliegtuig ongeluk gehad, mijn ouders zijn daarbij overleden…
Maar zorg dat je beter wordt, zorg dat alles goed gaat komen, en jij en de hele band moeten weten dat jullie mij door die tijd hebben geholpen, alleen al door gewoon de muziek te blijven maken
Xx Anoniem
Ik sla mijn arm om Bill heen en geef hem een zoen op zijn wang. Geen van beiden heeft nog iets gezegd.
Bill slaat ook een arm om mij heen.
‘Ik mag snel terug’ zegt hij zacht’, een traan rolt over mijn wang.
‘Maar dat is toch goed’ zeg ik en Bill knikt een beetje. ‘Ja dat wel, maar dan moet ik met het vliegtuig’ zegt hij en hij kijkt mij aan.
‘Dat snap ik, denk je dat ik dat wel ooit weer durf?’ vraag ik en Bill haalt zijn schouders op.
Ik geef hem een zoen. ‘Denk je nou echt dat we hier ooit over heen komen?’ vraag ik.
‘Ik moet wel’ zegt Bill zacht, hij heeft gelijk, ik knik zachtjes.
Ik leg mijn hoofd op Bill’s schouder. ‘Schat het komt allemaal goed’ zeg ik en Bill knikt. ‘Weet ik’ zegt hij en hij legt zijn hoofd op de mijne.
Ik sluit mijn ogen en denk aan niks.
Ineens valt Bill tegen mij in slaap, ik glimlach.
Voorzichtig leg ik hem terug in het bed en doe ik het bed naar beneden. Voorzichtig haal ik de brieven en kaartjes van het bed en leg ik ze op de tafel.
Ik druk een kus op Bill’s voorhoofd voor de kamer weer uit loop

Tsuki pov;
Ik loop door het ziekenhuis, ik wil gewoon even Tom bezoeken, ook al is het maar voor even. Ik weet wel dat ik niet samen met hem ben, maar toch wil ik graag even bij hem langs.
Overal zijn nog mensen die ook in het vliegtuig zaten, ik noem het maar een groot wonder dat er een paar mensen zijn overleden, maar dat is beter dan iedereen. Iedereen, ik moet er niet aan denken, dan zou ik hier ook niet meer lopen.
Snel schud ik die gedachte van mij af en loop ik verder door het ziekenhuis.
Als ik de kamer van Tom in loop zie ik dat hij samen met DeeDee ligt te slapen, ik glimlach en besluit om ergens anders heen te gaan.
Ik loop een beetje door het ziekenhuis.
‘Tsuki’ hoor ik Sabine zeggen, ik draai me om en kijk recht in Sabine’s ogen. ‘Hee’ zeg ik, ze glimlacht zwak.
‘Zullen we samen iets gaan drinken?’ vraagt ze, ik knik.
Zwijgend lopen we naast elkaar naar beneden, waar het cafeetje zit.
We gaan tegen over elkaar zitten. We bestellen wat drinken, maar zeggen verder niks.
‘Ehm..hoe is het met Bill’ vraag ik zacht. Sabine kijkt op. ‘Goed, hij zegt dat hij bijna weer naar huis mag’ een traan rolt over haar wang.
‘Weetje wat het is, ik…ik ben gewoon bang, ik bedoel wat moeten we hierna? En wat als alles anders was gegaan, dan..dan hadden wij hier niet gezeten’ nog meer tranen beginnen over haar wangen te rollen. Wat moet ik doen?
Ik sta voorzichtig ik en ga naast haar staan. ik probeer haar te troosten.
‘Ehm…ja dat weet ik wel, maar daar moeten we nu niet over na denken’ zeg ik zacht, ook al weet ik dat ik daar net zelf ook over na dacht.
Sabine knikt ‘Je hebt gelijk’ zegt ze, ik loop weer naar mijn stoel en ga weer zitten.
‘Wat ga jij nu doen? Ik neem aan dat we niet eerst weer naar Amerika gaan’ zegt Sabine, ik haal mijn schouders op, wat moet ik haar zeggen, dat ik terug ga naar wat ik deed, dat ik blij mocht zijn als ik eten had.
Ik haal mijn schouders voorzichtig op. ‘Ik weet het niet’ zeg ik zacht en ik staar naar het glas voor me.
‘Je zoekt werk he’ zegt Sabine, verschrikt kijk ik haar aan, hoe kan zij dat nou weer weten, maar laat ik maar eerlijk zijn.
Ik knik. ‘Maar ik ga je nu echt niet mijn hele levensverhaal vertellen, maar het klopt wel, ik heb echt hoognodig werk nodig’ zeg ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.