FanFic.nl

Off to Japan

Off to Japan (2)

Na een korte douche stap ik tevreden uit de douche cabine. Ik droog mij af, trek mijn pyjama en mijn badjas aan, draai een handdoek om mijn hoofd en loop terug naar de woonkamer waar Hope aan het werk is. Ik laat mij weer op de bank vallen. Ik heb ook werk hoor, maar daar hoef ik thuis niks aan te doen, Hope wel die werkt in het gemeente huis. Ik niet, ik werk in een muziek winkel. De enige keer dat ik iets naast mijn vaste werk tijden moet doen is als ik naar kleine festivals moet gaan, om te ijken of er nog leuke nieuwe inspirerende bands zijn, verder niet. Ik zucht en pak mijn laptop toch maar weer. Ik kan toch weinig andere dingen doen. Ja natuurlijk kan ik wel bezig in het appartement, maar daar heb ik geen zin in. Ik ga maar weer wat informatie over Tokio opzoeken. Eigenlijk heb ik altijd al een keer naar Tokio gewild. Voor ik daar überhaupt heen zou kunnen gaan moet ik eerst een concert zien te regelen.
Via een andere site kom ik op een site van een soort café. Ik vertaal de pagina in het engels en lees alles rustig door. Vol geboekt tot volgend jaar Juni. Vooral kleine bands. Ze zijn daar nog klein. Zal ik meteen een mailtje sturen? Het gaat wel in het engels natuurlijk

Hello,
My name is Joy, and to make a long story short, i have to make sure that a band - from Germany - has a concert in Tokio. I know you’re booked until June next year. But if it’s possible, I want to book a concert for this band called “Tokio Hotel”�. I hope to hear from you soon.

Yours faithfully,
Joy


Nog één keer lees ik de brief over en knik dan tevreden. Ik druk op verzenden en hoop maar dat ik snel een reactie terug krijg. ‘Joy wil je even helpen?’ vraagt Hope ‘is goed’ zeg ik en ik klap mijn laptop dicht. Ik loop naar Hope en buig mij over haar heen. ‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik ‘nou kijk ik moet het papier van de bruidengom zien te vinden in al deze papier maar ik kan het niet vinden’ zegt ze, ik glimlach. ‘Ik help wel, wat is zijn naam?’ vraag ik ‘Abdul’ zegt Hope, mijn glimlach word breder. ‘lach niet’ grijnst Hope. ‘Sorry’ glimlach ik. Ik bekijk elk papier, elk boekje dat hier ligt. ‘Hope, ik denk dat je het in het gemeente huis hebt laten liggen’ zeg ik voorzichtig. Hope schudt haar hoofd. ‘Nee hoor, want ik had het net nog in mijn handen’ zegt ze vast beraden. Ik kijk naar haar handen. Onder haar handen ligt een papier met grote letter Abdul, en een achternaam die ik niet uitspreken kan. ‘Hope, onder je handen’ zeg ik. Hope zucht. ‘Natuurlijk, ik had het kunnen weten, thanks’ glimlacht ze. Ik glimlach en sta op.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.