FanFic.nl

Off to Japan

Off to Japan (9)

Na twee lange uren met nog een aantal snauwen kunnen we eindelijk het vliegtuig in. Gelukkig zit ik bij het raam naast Gustav, naast Gustav zit Georg maar die valt al snel in slaap. Ik maak mijn gordel los en leun met de zijkant van mijn hoofd tegen het vliegtuigraampje aan. Ik ga een lang reis tegen moet, moe sluit ik even mijn ogen.
‘En hoe vindt je het tot nu toe?’ vraagt Gustav plotseling. Moe kijk ik naast mij. ‘Ach gaat wel, zijn ze altijd zo?’ vraag ik, Gustav zegt niks en kijkt een beetje naar de rugleuning van de stoel van Tom. ‘Bijna’ zegt Gustav, ik zucht zachtjes. ‘Dat wordt nog een lange twee weken’ zeg ik, Gustav glimlacht en tikt met zijn vingertoppen tegen de rugleuning. ‘Je overleeft het wel’ grijnst hij, ik glimlach weer. ‘Zolang jij niet zo doet’ lach ik. ‘Ach man hou je mond’ snauwt Bill van voren en hij draait zich om. Kwaad kijkt hij naar ons. ‘Mogen we niet eens meer praten?’ vraag ik aan Bill ‘nou nee, aangezien ik wil slapen’ zegt hij boos ‘dan doe je dat toch’ zeg ik, ik kijk hem net zo kwaad aan. Verontwaardigd kijkt hij mij aan en hij draait zich weer om. Ik had nooit verwacht dat ik ooit zo tegen hem zou doen, echt nooit. Ik zag hem altijd als iemand die zichzelf was gebleven door de bekendheid die hij heeft gekregen, maar niet dus. Ik zucht. ‘Ik ga ook maar slapen’ zeg ik tegen Gustav, hij knikt. ‘Goed idee’ zegt hij. Ik leg mijn hoofd tegen de hoofdleuning en sluit mijn ogen.

Ik voel twee vingers in mijn zijn prikken. ‘Hope kappen, ik slaap’ zeg ik, ik hoor iemand zacht in zichzelf lachen. Moe open ik mijn ogen en kijk ik naast me. Gustav kijkt me grijnzend aan. Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘We gaan zo landen’ glimlacht hij. Ik knik en doe mijn gordel vast. Al snel zijn we geland.
Moe loop ik door de gate achter de jongens aan. Totaal niet zoals ik me had voorgesteld. ‘Moeten we de koffers niet ophalen?’ vraag ik, de jongens halen hun schouders op. ‘Nee die halen anders mensen op’ zegt Tom luchtig, ik kijk een beetje raar maar loop dan toch achter hun aan naar een geblindeerde auto. Als eerste lopen Tom en Bill de auto in, dan Georg en Gustav, en als laatste kan ik de auto in. Ik zit een beetje krap tegen de deur aan. ‘Was er geen grotere auto’ hoor ik Tom zeuren. Met mijn elleboog steun ik op de deur, mijn hoofd leg ik weer in mijn hand. Heel fijn, en ik maar denken dat ik twee leuke weken zou krijgen. Het lijkt er nog niet echt op.
Al snel komen we bij een hotel. Ik klim de auto uit en loop naar binnen, achter mij volgen de jongens. ‘Nou ga vragen voor de kamer dan’ zegt Bill ‘wie ik?’ vraag ik ‘nee de kerstman, natuurlijk jij’ zegt hij kortaf, ik haal mijn schouders op en loopt naar de balie. ‘I’m here with Tokio Hotel, we would like the keys of our rooms’ zeg ik op mijn beste Engels. De vrouw achter de balie knikt en geeft mij 5 sleutels. ‘Here you go, you have 1,2,3,4 and 5, have a nice day’ zegt de vrouw, ik knik en loop terug naar de jongens. ‘1,2,3 en 4’ zeg ik en ik geef de jongens elk een sleutel. Zelf hou ik nummer 5. ‘4 kamers? Betekend dat jij bij één van ons moet?’ vraagt Georg met een beetje afschuw, ik schud mijn hoofd. ‘Nee ik zelf heb 5’ zeg ik, verder zeggen ze niks meer, ze lopen weg. Ook Gustav met zijn hoofd geheven. Ik zucht en laat mij in een stoel vallen, dan wacht ik maar op de koffers. Die komen gelukkig al snel. ‘Waar zijn de jongens?’ vraagt een man in het Duits. ‘Op hun kamer’ zeg ik, ‘ow nou dan brengen we de koffers’ zegt hij, samen met de man loop ik naar de lift. ‘Ik ben Mark’ zegt hij, ik glimlach. ‘Ik Joy’ zeg ik. ‘Hoe vindt je het tot nu toe met de jongens?’ vraagt Mark. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik had het anders verwacht’ zeg ik, de deur van de lift gaat open. De lift was niet groot, maar groot genoeg voor de koffers en ons als we op de koffers zaten. We rijden de koffers de lift uit op een karretje. ‘Ja, logisch, komt door de bekendheid’ zegt Mark, ik knik. ‘Hier eerst nummer 1’ zeg ik, Mark klopt aan en Bill doet open. ‘Hè hè eindelijk mijn koffers’ zegt hij, Mark pakt de koffers met het label Bill en zit de koffer in de kamer. Bill sluit de deur en we gaan naar de volgende deur tot dat we ze alle 4 hebben gehad. Slecht één koffer blijft over. ‘Die is zeker van jou’ glimlacht Mark duidend op de laatste overgebleven koffer. Ik glimlach en knik. ‘Zeker weten’ lach ik en ik pak mijn koffer van de kar. ‘Ik heb wat familie hier in Tokio wonen, zin om mee te gaan en daar te eten vanavond, geen zorgen hoor ze spreken gewoon Duits’ glimlacht Mark, ik knik. ‘Lijkt me leuk’ zeg ik met een glimlachje. ‘Mooi, zal ik je om, ehm 6 uur hier bij je kamer ophalen?’ vraagt hij en ik knik weer. ‘Is goed, zie ik je 6 uur’ zeg ik. Mark wuift nog even met zijn arm voor hij en het kofferkarretje verdwijnen in de lift. Waar zou Mark eigenlijk slapen? Bij zijn familie misschien? Ik vraag mezelf maar niks meer en loop mijn kamer in. Mijn koffer leg ik op de grond en ik laat mij op mijn bed vallen. Een heerlijk zacht bed. Ik wil gaan slapen, nee ik mag niet gaan slapen. Als ik ga slapen word ik niet meer wakker voor 6 uur. Ik ga weer rechtop zitten en kijk de kamer rond. Hij is wit geschilderd met een enkele muur rood. Verder staan er rozen in de kamer. Ik glimlach ik hou van rozen. Gelukkig is de kamer vrij groot, heerlijk kan ik lekker rotzooi maken in me eigen kamer. Ik sta op van het bed en gooi mijn koffer er op. Op de prachtige witte lakens.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.