FanFic.nl

Off to Japan

Off to Japan (10)

De kleding hang ik aan hangers in de kast, en mijn laptop leg ik in mijn koffer onder het bed. Ik kijk op de kleine wekker radio die naast het bed staat. 5 uur, nog even snel douchen en aankleden en dan komt Mark. Gek, voor het eerst sinds lange tijd heb ik zin om met een jongen ergens naar toe te gaan, dat heb ik niet meer gehad sinds het uit is met mijn ex-vriendje. Ik pak een simpele witte spijkerbroek en een paars shirtje.
Zodra ik de badkamer uitkom is het half 6. Ik doe mijn make-up op. Doorschijnende oogschaduw, mascara, beetje oogpotlood en foundation.
Ik haal een borstel door mijn haar, spuit er een beetje haarlak in en knik tevreden. Er wordt op mijn deur geklopt. Vrolijk loop ik naar de deur en open ik hem. ‘Ik kom je ophalen maar ben een beetje vroeg’ glimlacht Mark. Ik glimlach en geef hem een knuffel. ‘Mijn familie zal je van alles gaan vragen maar maak je geen zorgen’ zegt Mark. Ik glimlach weer. ‘Ik pak even mijn tas en de sleutel, kom maar even snel binnen’ zeg ik, Mark knikt en komt binnen. Ik pak mijn tas die ik in mijn koffer had gestopt, en de sleutel van mijn hotel kamer. We gaan weer met de lift naar beneden.
Buiten branden allemaal lichten, het ziet er echt heel gezellig uit. ‘Hoe gaan we heen?’ vraag ik ‘lopend, dat zie je ook nog eens wat van Tokio´ glimlacht Mark. Hij slaat een arm om mij heen en we lopen door Tokio op naar zijn familie. Ik kijk mijn ogen uit. Het ziet er allemaal zo geweldig uit. Al die lichtjes overal, het is nu al geweldig, en dan is het nog niet eens donker, hoe moet het er dan wel niet uit zien? ‘Als het donker is; is het mooier’ zegt Mark, ik glimlach en leg mijn hoofd op zijn schouder. Het voelt vertrouwt bij hem, geen idee waarom; maar ik voel me alsof er niks meer mis kan gaan.
Al snel komen we bij een huis aan. Mark opent de deur. “We zijn er’ roept hij en meteen komen er allemaal mensen naar ons toe die in het Japans beginnen te praten. Een beetje hulpeloos kijk ik Mark aan die glimlacht en vrolijk terug praat, ik zucht onhoorbaar. ‘Sorry’ fluisterd hij in mijn oor en hij loopt vooruit, ik loop maar achter hem aan naar een woonkamer die helmaal vol zit met mensen. ‘Dit is Joy! Ze is mee met de band en ik dacht ik neem haar mee hier heen’ roept Mark naar iedereen. ‘Moet ik nu iedereen af?’ fluister ik naar Mark, hij schudt zijn hoofd. ‘Nee hoor, hoeft niet’ glimlacht Mark. ‘Ga maar zitten’ hij pakt een stoel en schuift die voor. Ik glimlach en ga zitten. Het moet vast gezellig zijn zoveel mensen in de familie. Mijn familie is niet echt groot. Mijn ouders, beide enigkind, en mijn opa’s en oma’s zijn overleden. Ik ben ook enigkind. Nee onze familie is echt niet groot.

Een week ging snel voorbij. Elke avond ging ik mee met Mark om bij zijn familie te eten. Een zusje van Mark woont hier ook, dus elke dag ga ik met haar Tokio in, ze verteld me van alles over de stad, maar ook over Mark. Ze heet Kelly. Nee niet echt een typische naam voor iemand die in Tokio woont. Ze spreekt ook vloeiend Japans, net als Mark natuurlijk. Japans hoef ik niet te leren vind ik zelf. De familie van Mark spreekt Duits en als ik wel iets in het Japans moet weten dan zegt Mark of Kelly het wel.
‘Kom dit is een leuke winkel!’ roept Kelly en ze trekt me mee een kleine kleding zaak in. ‘Ze hebben hier echt hele leuke jurkjes’ zegt ze, ze groet de vrouw en trekt me mee naar achteren. Wat nog best ver blijkt te zijn. Ik ben er achter dat deze winkels niet erg breed zijn, maar wel erg lang, tenminste de meeste winkels waar Kelly me naar toe brengt. Ze pakt een jurkje met witte stippen en een grote strik. ‘Trek maar aan, hij is niet zo duur’ glimlacht ze en ze duwt me richting het pashokje. Lachend trek ik het gordijn dicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.