FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|31|

Tom
Ik rek me slaperig uit en kijk verliefd naar Lies die nog rustig ligt te slapen. Haar topje is een beetje naar boven gekropen waardoor er een stukje van haar perfect bruine huid te zien is. Ik hou mezelf in om haar te kussen en plof mijn hoofd terug in mijn kussen. Vandaag verjaart Zelia. Ik hoop dat ze blij is met de cadeaus die Lies en ik voor haar gekocht hebben. Eigenlijk ben ik daar zeker van. Zelia is met alles blij. Ze is eigenlijk een makkelijk iemand. Zelfs met een knuffel kun je haar gelukkig maken.
Ik schrik even als er een paar handen over mijn borst glijden maar al snel ligt Lies gillend onder me. Ze probeert los te komen maar ik hou haar grijnzend tegen de matras geklemd en kietel zachtjes in haar zij. Ik weet dat ze niet goed kan tegen kietelen en haar zij is dan ook haar zwakke plek. Het speels kietelen gaat over in teder strelen en niet veel later duw ik Lies haar lippen zachtjes uit elkaar met mijn tong. Weer schrik ik even als Lies haar vingers in de rand van mijn boxer haakt. In 1 beweging lig ik met mijn rug op de matras en ligt Lies grijnzend op me. Haar zwarte haren vallen als een gordijn langs mijn gezicht als ze langzaam naar me toebuigt maar net niet mijn lippen raakt. “Ik ben wakkeeeeer!!!!!”� klinkt het ineens door het hele gebouw. Lachend kijken Lies en ik elkaar aan. Zelia is dus wakker.
Lies
Samen met Tom loop ik naar de kamer van Zelia. Ze zit rechtop in haar bed en kijkt ons afwachtend aan. “Cadeautjes!”� roept ze blij en klapt in haar handen. “Straks pas, liefje.”� Ik til haar op mijn arm en met z’n drieën lopen we naar de keuken. Ik zet Zelia in haar stoel en ga dan zelf op Tom z’n schoot zitten omdat er maar 1 stoel meer over is. Weer kijkt Georg ons jaloers aan. Wilt hij nu echt niet geloven dat ik de rest van mijn leven met Tom wil doorbrengen? Of moet ik het hem nog eens duidelijk maken? Dat wil ik liever niet doen want Georg is veel sterker dan mij en hij zal me wel kunnen tegenhouden als ik hem iets wil aandoen. Tom kijkt nadenkend voor zich uit. Ik zwaai lachend voor zijn gezicht met mijn hand. “Huh wat?”� Hij knippert geschrokken met zijn ogen. “Waar denk je aan?”� vraag ik nieuwsgierig en neem een beet van mijn broodje. “Niks belangrijks.”� antwoordt Tom mompelend. Hij neemt het broodje uit mijn handen en bijt er zelf in. Pruilend smeek ik om mijn broodje tot Tom lachend het broodje in mijn mond propt. Lachend slik ik het broodje door en loop met een tas koffie in mijn hand naar de voordeur als de bel gaat. Zelia komt me gillend achterna gelopen en slaat haar armpjes rond mijn been als ik de deur opentrek. Ik laat bijna mijn tas koffie op de grond vallen als ik zie wie er voor me staat. Felix. “Zelia, ga naar papa.”� Ik zet mijn tas koffie op een tafeltje dat een meter van me staat en zorg ervoor dat Zelia naar Tom gaat. Ik wil niet dat ze Felix ooit ziet of zelfs maar hoort. “Pappieeee!”� Zelia loopt lachend terug naar de keuken. Kwaad kijk ik Felix aan, hij kijkt geschrokken terug. “Is dat…?”� “Zelia, ja.”� antwoord ik nog altijd kwaad. Hoe komt hij op het idee om naar hier te komen. Hij heeft me laten zitten voor mijn beste vriendin en dan komt hij me even lekker gezellig opzoeken zeker? “Wat kom je doen?”� vraag ik sissend. “Ik wou gewoon weten hoe het met je gaat.”� antwoordt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Dat meen je niet.”� Ongelovig kijk ik hem aan maar hij knikt. “Jawel. Ik wou weten of je me miste.”� “Wil je dat weten? Ik zal het je zeggen: ik mis je niet en ik wil je zeker niet terug.”� antwoord ik met de nadruk op niet. “Lies, meen je dat je Zelia bij Marie hebt weggehaald?”� “Zie je dat niet?”� “En je doet haar geloven dat iemand anders haar vader is?”� “Denk je nu echt dat ik haar ga vertellen dat jij haar vader bent? Je hebt me laten zitten voor mijn beste vriendin en je was er ook nooit voor me na de geboorte van Zelia! Elke dag zat je op café en weet ik veel wat je daar deed! Waarschijnlijk bedroog je me toen al met Sofie!”� Ik zwaai kwaad met mijn armen en ik roep zo luid dat waarschijnlijk iedereen het kan horen. “Het is gedaan met Sofie. Ik wil je terug, Lies. We kunnen samen voor Zelia zorgen.”� Felix doet een stap in mijn richting en streelt met de rug van zijn hand over mijn wang. “We kunnen opnieuw beginnen. Jij, Zelia en ik. Een gelukkig gezinnetje.”� Kwaad sla ik zijn hand weg. “Ik wil jou niet terug! Ik heb de liefde van mijn leven gevonden en die ga ik niet laten vallen omdat mijn ex toevallig de vader is van mijn dochter!”� Door al mijn geroep zijn Tom en Bill naar me toe gekomen. “Lies, gaat het?”� Tom slaat zijn armen om me heen. “Tom, wil je ons even alleen laten?”� vraag ik zonder mijn ogen van Felix af te wenden. “Het duurt niet lang meer.”� Tom knikt, drukt een kus op mijn wang en loop samen met Bill terug weg. “Is dat de liefde van je leven? Die gast met zijn dreadlocks?”� Felix kijkt afwijzend naar de deur waar Tom in verdwenen is. “Toevallig wel, ja. En ik hou meer van hem dan dat ik ooit van jou gehouden heb. Hij is een fantastische vader voor Zelia en dat zal jij nooit kunnen zijn. Je weet niet eens dat het vandaag haar verjaardag is.”� Daar heb ik wel gelijk in. Felix slaat geschrokken zijn hand voor zijn mond. “Meen je dat?”� “Zie je wel. Ze is het niet waard dat je haar vader bent. En nu ga je ons voor de rest van je leven met rust laten.”� Ik sla de deur met een klap toe en zak tegen de achterkant naar beneden. Nu pas komen al de emoties boven. Ik heb me zo kwaad gemaakt dat ik er niet aan gedacht heb om in tranen uit te barsten, dat doe ik nu. Ik voel een paar armen om me heen. Iemand tilt me op en draagt me naar boven. Even later zit ik op iemand z’n schoot. Nu pas open ik mijn ogen. Ik zit op Tom zijn schoot. Hij heeft zijn armen stevig om me heen geslagen en wiegt me zachtjes heen en weer. Snikkend kijk ik hem aan. “Je moet niks zeggen.”� stelt hij me gerust. “Ik weet wie het was.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.