FanFic.nl

Zusje van... [AFGEWERKT]

|35|

Lies
(weer een paar maanden verder)
Tom is voor hun optreden veel zenuwachtiger dan anders. Ik snap er niks van, normaal gezien is hij nog vrij normaal maar nu is hij gewoon een stuiterbal en voelt hij de hele tijd in zijn broekzak. Ook staat hij af en toe met Bill te fluisteren, alsof hij onzeker is over iets. Ik heb al aan Gustav gevraagd wat er met Tom is maar die haalt alleen zijn schouders op. Bill lost ook niks. Elke keer ik hem iets vraag over Tom kijkt hij grinnikend de andere kant op. Leuk hoor, zo’n vrienden. Ik zie hen graag maar als ze dingen voor me gaan achterhouden, vind ik het niet leuk meer. Ik laat me met een zucht op mijn rug in de zetel vallen en zie voor de zoveelste keer dat Tom en Bill fluisterend bij elkaar staan en af en toe naar me kijken. “Aaargh, vertel me wat je van plan bent, alsjeblieft!”� roep ik geërgerd maar zeggen wat hij van plan is, doet Tom niet. Er verschijnt alleen een zenuwachtige grijns op zijn gezicht en zijn hand tast voor de zoveelste keer in zijn broekzak. Ik zou zo graag willen weten wat er zo speciaals in die broekzak zit. Ik hoop dat ik het op een bepaald moment te weten zal komen. Iemand van de crew komt de kleedkamer binnen om te zeggen dat de jongens binnen een paar minuten live moeten optreden. Nu is Tom pas echt een stuiterbal. Ik wil hem kalmeren maar hij loopt naar zijn gitaar en hangt ze rond zijn nek. Zuchtend ga ik op een stoeltje zitten en kijk toe hoe de jongens optreden. Eigenlijk is het altijd hetzelfde maar het is gewoon leuk om Tom te zien gitaar spelen. Ik val net bijna in slaap als het liedje gedaan is en de presentator naar de jongens toe loopt. “Zo jongens, dat was lang geleden.”� Wat voor een vraag is dat nu weer? “Stomme presentator.”� mompel ik. “En Tom, ik heb vernomen dat jij iets wilt zeggen.”� Dat doet me opkijken. Tom knikt verlegen en neemt de microfoon van de presentator over. Even kijkt Tom naar Bill die bemoedigend knikt en begint dan te vertellen. “Iedereen weet ondertussen al dat ik een vriendin heb.”� Gegil. “We hebben samen ook een dochter en ook al is het niet echt mijn dochter, voelt het wel zo.”� Veel gegil. “Ik ben verschrikkelijk gelukkig met Lies en dat mag iedereen weten.”� Nog meer gegil. Ik kan niet opmaken of het positief gegil is of niet. “Lies, wil je even naar hier komen?”� Tom steekt zijn hand naar me uit, ook al sta ik ongeveer 10 meter van hem. Als ik niet beweeg komt Bill lachend op me afgelopen. Hij tilt me op en zet me voor Tom terug op mijn voeten. Tom neemt mijn hand vast. Ik voel hoe hard hij trilt. Is het dan zoiets belangrijk dat hij hier wilt vragen of doen of weet-ik-veel-wat-hij-wil-doen. Ik kijk even naar Bill die grijnzend terugkijkt. Gustav haalt zijn schouders onwetend op. “Lies, ik zeg dit zeker niet zomaar. De meeste mensen zullen zeggen dat het nog veel te vroeg is maar ik weet wat ik voor je voel. Ik hoop dat je me serieus neemt en niet begint te lachen.”� Zijn hand verdwijnt in zijn broekzak. Ik probeer te zien wat er in zijn hand zit maar het lukt niet echt. “Ik ga niet op mijn knie vallen.”� mompelt hij zenuwachtig. Hij opent zijn hand en ik zie een doosje liggen. Met trillende vingers opent hij het doosje. “Lies Schäfer, wil je met me trouwen?”� Met tranen in mijn ogen sla ik mijn beide handen voor mijn mond. In het doosje ligt een zilveren ring met een kleine zwarte diamant. Als ik had geweten dat Tom dit ging vragen, was ik nooit zo nieuwsgierig geweest. Het is gewoon…zo mooi…zo prachtig…zo onbeschrijfelijk. “Lies?”� Tom kijkt me onzeker aan. “Ja, natuurlijk, idioot!”� roep ik snikkend. “Natuurlijk wil ik met je trouwen.”� Tom zucht opgelucht als hij de ring rond mijn vinger schuift. De tranen rollen over mijn wangen als Tom me voorzichtig optilt en zachtjes kust. Een luid applaus stijgt op uit het publiek. Het was dus positief gegil. Tom draagt me naar de kleedkamer, legt me op mijn rug in de zetel, gaat op me liggen en drukt zijn lippen weer op de mijne alsof er niks is tussen gekomen. “Tom, Lies, we gaan naar het hotel.”� Ik hoor de deur van de kleedkamer opengaan en duw Tom een stukje van me weg. Hij trekt me recht en slaat zijn arm om me heen. Een gelukzalige glimlach prijkt op zijn gezicht maar de gillende fans die buiten staan doen die glimlach verdwijnen. “Lopen.”� grinnik ik en neem zijn hand steviger vast als we samen naar het zwarte busje lopen. Bill, Gustav en Georg laten Tom en mij op de achterbank zitten en laten ons wijselijk met rust. De hele weg naar het hotel zit ik op Tom z’n schoot en zijn onze lippen met elkaar vergroeid. Aangekomen bij het hotel trek ik Tom zo snel mogelijk mee naar zijn hotelkamer. Nu wil ik alleen bij hem zijn en bij niemand anders. De deur valt in het slot en onze kleren vallen op een hoopje naast het bed. Onze lippen vastgelijmd aan elkaar, armen stevig om elkaar geslagen. Veel sneller dan anders maken we deel uit van de ander z’n lichaam. Kreunen verlaten onze monden en het zweet parelt uit onze poriën. Ik kijk op naar Tom z’n gezicht, en besef dat ik voor de rest van mijn leven aan dit gezicht vastzit en dat ik totaal niet erg vind. Tom z’n ogen zijn gesloten en zijn handen liggen op mijn heupen. Hij laat zijn handen mijn zijden strelen om dan steunend op zijn onderarmen zijn tempo nog meer te verhogen. Ik sluit genietend mijn ogen als onze lippen weer tegen elkaar gedrukt worden en duw mijn heupen een stukje omhoog van de matras. Ik grijp in Tom z’n dreads als hij zijn tempo nog meer opdrijft om daarna kreunend zijn hoofd net naast het mijne te laten vallen. Ik leg mijn wang tegen zijn bezwete schouder en kijk naar de ring rond mijn vinger. Tom gaat hijgend op zijn rug liggen. “Ik hou zoveel van je, weet je dat?”� Hij kijkt me vragend aan. “Dat weet ik, ja. En ik hou ook van jou.”� Ik rol naar hem toe, trek het laken over ons heen en leg mijn hoofd terug op zijn schouder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.