FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Zijn de zaken geregeld?

Uren later staarde ik weer naar de deur, hopend, biddend dat hij niet zou openen. Ik wilde die man niet meer zien, ik wilde niet meer met hem praten. Hoe kon ik ooit zo blind zijn geweest? Waarom was deze man mij nog nooit opgevallen? Ik was toch niet achterlijk? Ik had te veel vragen aan mezelf en probeerde er niet meer aan te denken, hopend op wat rust in mijn hoofd. Het mocht niet baten. Vele stemmen hadden er ruzie, sommige verdedigden mij, andere vonden mij het meest blonde wezen ooit. Ook nieuwe problemen kaartten ze bij mij aan. ‘Heb je alles thuis wel geregeld Georg? Zijn er sporen die erop kunnen wijzen dat je ontvoerd bent. Heb je je telefoon nog weggegrist, uit de kast, in de haast? Heb je het gas uitgezet en de lichten gedoofd?’ Ze maakten me gek, in gedachten. Hoe kwam ik er ooit achter? Hoe kwam ik aan antwoord op, voor mij, nu brandende vragen. Ik beukte met mijn hoofd tegen de achtermuur en liet me op het dunne matrasje glijden. Op zich had ik een luxe cel, ik had een bed, tafel, stoel en een badkamer. Maar het was koud, vochtig en eenzaam, ik zat in een cel. Mijn hele leven had ik in de beste bedden geslapen en altijd iemand om me heen gehad. Niks daarvan had ik nu nog. Ik moest eindelijk maar eens volwassen worden, ik moest op mijn eigen benen gaan staan. In mijn hoofd juichten een paar stemmen, blijkbaar had ik de goede keuze gemaakt. Een straal maanlicht kroop via mijn voeten omhoog. De deur was geopend, het was nacht. Ver weg kraste een uil zacht, waarschijnlijk zoekend naar een prooi. ‘Ik heb iets te eten voor je’ fluisterde de man. Ik pakte het bord van hem aan en liep naar de tafel. ‘Mag ik kijken hoe je eet?’ vroeg hij, hoewel het meer een retorische vraag was. Ik knikte en hij kwam tegenover mij zitten. Er werd vrijwel niks gezegd, het botte mes schraapte meerdere malen luidruchtig over het bord, de man trommelde met zijn vingers op tafel en ik at. Het was slechts brood met was kaas, maar goed ik had eten. Plots stond de man op. ‘Tot morgen’ waren de laatste woorden en hij verdween weer. Ik legde me neer op het bed en probeerde in te slapen. Ik had rust nodig, veel rust.

Reacties: