FanFic.nl

My white prince (schrijfwedstrijd)

waiting for him

[Ylena pov]

Ik zet het schuifraam naar het balkon open en ga geduldig op mijn bed zitten, wachten op hem. Het is al van vorige vrijdag geleden dat ik hem nog gezien heb, mijn witte prins. Wat we hebben is zo mooi, het is raar dat het allemaal begonnen is met armband in het bos. Ik weet het nog als gisteren.....

Kwaad vlam ik de voordeur dicht. Ik haat mijn ouders!! Ze vinden ineens dat ik verkeerde vrienden heb, omdat mijn ex hen dat gezecht heeft. Ik moet van hen dus op zoek gaan naar een nieuwe vriendengroep en ze gaan me daarop controleren. GRR, ik haat hen, en met hen boedoel ik dus mijn ouders en Werner, mijn ex. Ik loop naar het bos, daar ga ik altijd naartoe als ik alleen wil zijn. Het is wel raar om hier 's nachts te zijn, het is de eerste keer. Op mijn hoede ga ik naar de open plek. Ik ga zitten en ineens zie ik iets liggen op ongeveer 7 meter van mij vandaan. Ik sta recht en raap het op. Het is een leren armband met de letter 'B' erop. Ik bekijk hem aandachtig, maar nergens staan een naam ofzo. "Hij is van mij." Vliegensvlug draai ik me om. Er staat een jongen achter me. Hij heeft zwart haar en zwarte kleren aan. Hij heeft ook zwarte make-up op. "Het is mijn armband, ik was hem verloren." Ik kijk hem aan. "Krijg ik hem terug?" Ik kijk naar de armband. "Euh, ja tuurlijk." Ik zet een stap naar voren en geef hem zijn armband terug. Nu zie ik ook dat hij een bleke huid heeft. "Mijn naam is Bill." zegt hij. "Ylena." "Wat doe je hier zo laat nog?" "Ruzie met mijn ouders." zegt ik zuchtend. "Jij?" "Ik, euh, ik woon hier." Ik kijk hem raar aan. "In het huis in het midden van het bos." "ah, hoe komt het dat ik je nooit eerder gezien heb dan?" "Ik kom overdag nooit buiten. Dat mag ik niet." Ik knik. "Vanwege je huid." "Euh, ja." zegt hij twijfelend. "Weet je, ik heb het nog nooit iemand verteld, maar jou vertrouw ik wel. Kan je zwijgen?" "Tuurlijk." "Er is een reden voor mij huid. Ik, euh, ik, ik ben een vampier." Geschrokken en van angst zet ik meteen een stap achteruit. "Je moet niet bang zijn, ik lust geen bloed." Ik ben al wat meer op mijn gemak, het is iets in zijn ogen wat ervoor zorgt dat ik hem geloof, en wat me rustig maakt.

We hebben, die nacht nog gepraat en afgesproken om elkaar vaker te zien. Het duurde niet lang voor ik aan mezelf toegaf dat ik verliefd op hem was, en dat hij me kuste, .... We zijn nu al een half jaar samen, maar ik moet hem verborgen houden voor mijn ouders. Zij zouden nooit een vampier aanvaarden.

Waar blijft hij nu toch?

Reacties: