FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Hoe zou U graag heten?

Het voelde alsof ik nauwelijks mijn ogen had gesloten toen dat helse licht weer in mijn ogen viel. De deur was weer open en het kleine meisje stond voor me. Het arme kind, ze zat hier vast ook gevangen. Die opa van haar gunde haar geen leven buiten de muren van dit huis. Ik gluurde om de deur heen en ving beelden op van een gracht. Erop voeren bootjes, erlangs liepen mensen. Waarschijnlijk vrolijk pratend over koetjes en kalfjes. Het was mooi weer en het terras aan de overkant zat vol mensen. Ook zag ik verscheidene tassen voorbij komen, zo vroeg? Het was vast zaterdag. De deur viel weer dicht en ik was mijn blik op de buitenwereld weer kwijt. Het kleine meisje lachte naar me en deed een campinglamp aan. Vlakbij de tafel stond een rood krat, enkele plastic benen staken eruit. Ik stond op en sleepte het richting de lamp. ‘Jij mag die zijn’ zei het meisje en ze wees naar een barbie wier haar er vrijwel geheel af was. Zelf haalde ze een iets nieuwere pop uit het krat. ‘Voor mijn verjaardag mag ik nieuwe’ zei ze, licht verontschuldigend. ‘Hoe oud ben je eigenlijk?’ vroeg ik, terwijl ik de pop in een kapot, roze jurkje propte. ‘Tien jaar oud’ zei ze, al haar vingertjes stak ze trots in de lucht. Ze gedroeg zich veel jonger dan 10, hooguit 6, maar misschien lag het aan mij. Hier zat ik dan, als een tweeëntwintig jarige vent, te spelen met poppen. ‘Hoe heet deze?’ vroeg ik, om toch maar leuk mee te doen. ‘Ze heeft geen naam. Dus hoe zou je graag heten?’ Ik had werkelijk geen idee, dus prevelde ik maar de eerste naam die in mij op kwam, ‘Sarah’. Het meisje knikte en viste een plastic, roze auto uit het krat. ‘Ze gaan nu winkelen’ Ik propte mijn pop er in en keek toe hoe het meisje de auto door de hele kamer liet rijden. Toen ze weer terug bij mij was vroeg ze geheel uit het niets: ‘Waarom ben je hier eigenlijk? Was het thuis niet meer leuk?’ Ik slikte, ik kon dit meisje geen eerlijk antwoord geven. ‘Weet ik eigenlijk niet’ prevelde ik maar. Ik wist heel goed waarom ik hier was, ik was zo blond om stalkers niet op te merken. Ik had me laten meenemen uit mijn eigen huis. In plaats van op het podium te staan speelde ik nu met poppen. Ik miste mijn vrienden, besefte ik nu pas. ‘Niet huilen,’ fluisterde het meisje. Een traan drupte op mijn schoot. ‘Je hoeft niet alles te weten’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.