FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Werkt u niet snel maar wel, volgens de regels?

Na een klein uurtje rijden draaide de man de auto de snelweg af, een dijk op. We waren eindelijk de steden voorbij. Rechts van mij was weiland, af en toe een dorpje. Links een zee, of meer. Windmolens stonden als wachters opgesteld in het land. Groot, wit, dreigend kwamen ze op me over. Ergens was ik blij dat we die monsters in Berlijn niet hadden. Rechts van mij doemden bosjes op. Wild uitziende paarden stonden rustig achter een hekje te grazen. Dit landschap paste hier niet en dat meldde ik ook aan de man. ‘Het is ook aangelegd, maar dat is alles hier’ zei hij. Ik knikte en staarde verder over het vlakke land. Waar the hell was ik toch? De man parkeerde zijn auto langs de weg en sommeerde mij uit te stappen en vooral niet weg te lopen. Ik deed wat mij gevraagd was en keek nu een beetje om me heen. ‘We gaan.’ Ik liep achter de man en zijn kleindochter aan het natuurgebied in. Al gauw rende het meisje ver voor ons en raakte ik en hij aan de praat. ‘De fans moeten nu wel lang wachten op jullie nieuwe album. Door mijn toedoen’ zei hij. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ze moeten maar wachten. Wij, als band, hebben toch ook wat pauzes nodig? We doen het lekker rustig aan.’ ‘De fans kunnen je dus eigenlijk niet zo veel schelen?’ Ik schrok van die uitspraak. De fans waren namelijk iets waar ik veel van hield. Ze waren druk, verslaafd aan ons en stalkend, maar wel lief. ‘Ik vind de fans ontzettend belangrijk’ redde ik mezelf eruit, ‘Maar mijn gezondheid enzo gaat voor.’ ‘Je antwoordt wel heel mooi volgens de regels. Heb je er ooit over gedacht de politiek in te gaan?’ vroeg de man. Ik schudde mijn hoofd. Het was even wennen dat er nu geen bruin haar voor mijn gezicht vloog. We liepen verder. Ook werd het steeds dichter bebost. Nu werd ik wel bang. In mijn gedachten zag ik de man me aanvliegen en me mee het struikgewas inslepen. Daar zou hij me verkrachten, een kind verwekken en me tenslotte doden. Maar dat gebeurde niet. Gelukkig. Wat er wel gebeurde was heel wat minder opwindend. Al snel waren we terug bij de auto, het meisje stond al een tijdje op ons te wachten. Blijkbaar kende ze de route goed. ‘Dan gaan we nu terug naar A…’ Bijna had hij zich versproken. Bijna, bijna was ik thuis geweest. We stapten in en reden ontzettend snel terug. De man zweeg, maar vloekte af en toe hard in zichzelf. Hopelijk had zijn actie geen gevolgen voor mij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.