FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Waar bent u tegen?

Het had dus wel gevolgen voor mij. Tijdens de rit terug werd ik afgestraft voor elk kuchje en als ik dan eindelijk stil was, was de spanning om te snijden. Het meisje had ook door dat er iets mis was en zak ineen gedoken in een klein hoekje op de achterbank. Zo reden we honderd kilometers achtereen. Bij de rand van de stad hoefde ik mijn ogen niet meer te bedekken, blijkbaar dacht hij dat hij zichzelf had verraden. De naam van de stad glinsterde wit in mijn ogen. Ik wist waar ik was! Ik kon de anderen gaan zeggen wat ik deed en hoe het met me ging! Slechts een probleem, ik sprak de taal niet. Zelfs niet maar een klein beetje, hoewel het veel op Duits scheen te lijken. Ik moest me eigenlijk schamen, 22 jaar en ik sprak alleen maar Duits en een heel klein beetje Engels. De man achter het stuur mopperde veel op alles, merkte ik op. Alles scheen slecht te zijn in het land: politie, politiek, het weer. Dat laatste begreep ik, het regende namelijk. ‘Waar ben jij eigenlijk tegen? Wat mag jij nu echt niet?’ vroeg hij na een lange tirade over het parlement aan mij. ‘Tegen dingen die de vrijheid van anderen beperken’ zei ik scherp. Even keek hij schuldig. ‘En iets politieks?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik houd me niet zo bezig met dat soort dingen’ zei ik. ‘Dat is namelijk te hoog gegrepen voor je meisjes, die zichzelf fans noemen’ zei hij sarcastisch. ‘Nee’ zei ik scherp, ‘Het interesseert me gewoon niet.’ ‘Oh’ zei hij, duidelijk van zijn í  propos gebracht. Ik kwam erachter dat hij niet tegen tegenspraak kon. Eenmaal in de binnenstad ging alles veel minder snel. Het was druk en iedereen moest naar huis. De man dropte de auto op een parkeerplaats en we gingen lopend verder. We liepen vele straten door en kwamen uiteindelijk langs een of ander fabriekje. Ik keek de man vragend aan. ‘Dat is een muziekzaal’ zei hij. Ik keek op de gevel en zag dat… Nee dat kon niet waar zijn! Tokio Hotel speelde vanavond. Voor de deur stonden ook al de fans te gillen. Gingen ze door zonder mij? Was mijn deelname hen niks waard? Misten ze me niet? De deuren gingen open en de meisjes renden naar binnen. ‘Ze kunnen dus best zonder je’ zei de man en hij wees naar de gevel. Ik knikte. De tranen stonden in mijn ogen, het huilen nader dan het lachen. Toen kwam er iemand naar buiten lopen door een zijingang. Een peuk stak uit zijn mond en in zijn haar zaten wit-zwarte dreads. ‘Bill?’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.