FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Komt u vaak te laat?

Na ons avontuur met Billchen waren we ook zo weer bij het huis aangekomen. In het licht van de straallantarens zag het er vriendelijk uit, maar ik wist wel beter. Ik keek wat om me heen, terwijl de man zijn sleutels zocht. Het kleine meisje sliep in mijn armen. De gevels van de huizen zagen er rijk uit. Zo hier en daar stond een kraakpand en verscheidene winkeltjes waren, ondanks de tijd, nog open. ‘Kom je? Of ben je altijd te laat?’ zei de man nors. Ik knikte en liep achter hem aan naar binnen. Het pistool in zijn broekzak bleef mijn aandacht trekken; alsof het me er telkens aan wilde herinneren wat ik vooral niet moest doen. Dat was wegrennen, wegrennen en sterven, sterven door een simpele kogel. In het huis zelf leek het nog muffer te ruiken dan vanochtend. ‘Volg mij’ bromde de man en hij ging me voor een trap op. Kreeg ik een nieuwe cel? Wat wilde hij nu weer? Ik strompelde achter hem aan, hopend op een kamer met een uitweg. Die kwam er ook. De man hield de eerste deur van links voor me open en ik stapte naar binnen. Door grote ramen keek ik uit over de gracht en de stad. Een groot bed stond tegen de muur en een tweede deur leidde naar een badkamer. Wat een luxe opeens. Was hij iets van plan? ‘Fris jezelf op, we eten over 10 minuten.’ Hij vertrok. Vol verbazing liet ik mij op het, tot mijn verassing, zachte bed vallen. Waar had ik dit aan verdiend? Te veel vragen speelden rond door mijn hoofd. Ik stond op en liep naar de badkamer. Voor de spiegel bekeek ik mezelf nog eens goed. Een magere jongen met ingevallen wangen en een raar blond kapsel staarde me aan. Nu ik mezelf gezien had vond ik het ook wat minder raar dat Bill me niet herkend had, ik leek totaal niet op mezelf. Ik keek weg van de spiegel en plensde wat water in mijn gezicht: tijd voor het eten. Ik verliet mijn kamer en liep rustig de trap af. Beneden stond de man al op mij te wachten, een tevreden lachje speelde om zijn mond. ‘Kom je?’ vroeg hij en hij gebaarde naar een houten deur aan het einde van de gang. Hoewel mijn brein met man en macht ‘Niet meegaan!’ schreeuwde, volgde ik hem toch. Ik was nu eenmaal nieuwsgierig aangelegd. Toen hij de deur van de eetkamer opende stegen er de heerlijkste geuren op uit. Naja, heerlijkste. Alles rook lekker als je een tijd lang alleen maar heel slecht voedsel had gehad. De man begeleide me naar binnen en liet mij plaats nemen onder een poster van mijzelf. Was die oude man een fan? Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want de man beval mij te gaan eten. Het eten smaakte naar karton en liet heel wat te wensen over, maar eten bleef eten. Ik schrokte alles zo snel mogelijk naar binnen en goot daarna de halve waterkan achterover. De man at echter rustig en keek om de paar happen mij doordringend aan. ‘Mag ik je iets vragen?’ Ik knikte en probeerde niet naar mezelf op de muur te kijken. ‘Bevalt je nieuwe kamer je?’ Ik knikte opnieuw. ‘Ik heb besloten je wat meer vrijheid te geven, zodat je je wat eerder thuis gaat voelen.’ Voor de derde maal knikte ik. ‘Ik wil je zelfs de mogelijkheid geven wat geld te verdienen. Je gaat voor een connectie van mij werken en zo breng je wat geld binnen. Hoe meer je verdient, hoe meer je hier krijgt.’ Ik dacht even na voordat ik antwoord gaf. Maar eigenlijk was er niet heel veel om over na te denken: die man wilde me achter de ramen krijgen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.