FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Speelt u dan de clown?

Ik knikte maar weer. De man grijnsde breed. ‘Ik weet zeker dat de klanten tevreden met je zullen zijn. En onthoudt: 1 ontsnappoging en de lieve vriendjes van je zijn er geweest. Ik heb overal mensen zitten met connecties. Je wordt overal in de gaten gehouden,’ zei hij. Ik toverde een waterig glimlachje te voorschijn en liep weg van de tafel. Eten kon ik nu toch niet meer en ik moest nadenken, heel diep nadenken. Ik sjokte naar mijn kamer en plofte voor de tweede keer die avond op bed neer. Mijn hersenen maakten over uren. Ik stond voor een moeilijke beslissing. Na die lange tijd in gevangenschap deed ik alles voor vrijheid. Alles. Alleen, waar was ik zonder mijn vrienden? Wat had ik aan vrijheid als de rest weg was? ‘Laat ze toch lekker sterven’ zei een stemmetje in mijn hoofd. ‘Liever Tom, Bill en Gustav dood dan achter de ramen staan, wachtend op een vies mannetje om mee te neuken.’ Ik schudde verward mijn hoofd. Ergens had de stem gelijk. Ik wilde nooit of te nimmer… Ik maakte die gedachte niet eens af. Waarom was het altijd of/of, waarom nooit en en. Ik sloot mijn ogen en probeerde te gaan slapen. Ik rolde heen en weer over het bed. De gedachte dat mijn beste vrienden zo’n honderd meter hier vandaan waren, was moeilijk. Was ik maar een clown. Lollig en fake. Niemand zou mijn ware aard zien en ik kon zo zijn als ik wilde. Iemand had immers ooit gezegd: ‘Hoe vrolijker het jasje, des te treuriger de clown’. Ik zou het mooiste en meest kleurrijke jasje ooit dragen. Ik zou de mensen entertainen. Ik zou… vrij zijn. Ik besloot het proberen te slapen op te geven en stond op. Ik liep naar het raam en tuurde over de stad. Het concerthalletje lichtte vrolijk op tussen de huizen. Was ik daar maar. Ik zuchtte. Ik moest die baan maar aannemen, dan zou ik nog een beetje vrijheid krijgen. Fuck het stemmetje in mijn hoofd. Ik stak een middelvinger op naar mijn weerspiegeling in het raam. Er werd op de deur geklopt. ‘Ga je mee Georg?’ vroeg een nog onbekende stem. ‘Ja’ riep ik terug. Ik fatsoeneerde me een beetje in de badkamer en liep daarna de kamer uit. Een jonge meisje stond voor me. Haar blonde haar hingen een beetje sloom over haar schouders en haar make-up was uitgelopen, alsof ze gehuild had. Het meisje zelf zag er daarentegen ontzettend vrolijk uit. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg ik brutaal. Het meisje lachte. Ik kon niet zien of het een gemene grijns of een vriendelijke glimlach was, verwarrend. Ze trok me mee, mee de nacht in.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.