FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Mist u iemand die al weg is, al heel erg lang?

We liepen samen langs de grachten, over een plein vol met terrasjes, die tot mijn verbazing allemaal gevuld waren. We liepen een klein straatje in, naar het concerthalletje. Ik slikte even. Wat was ze met me van plan? Ik besloot maar gewoon te gaan vragen wat we gingen doen. Ze werd een beetje rood en haar zekerheid verdween. ‘We gaan je… we gaan je vrienden bekijken. Ik dacht, dat vind je vast wel leuk. ‘Leuk?!’ wilde ik schreeuwen, maar ik hield me in. Ze had het lief bedoelt en ik besloot maar braaf mee te gaan. Wie weet was het wel leuk en ik was eigenlijk heel erg benieuwd naar mijn vervanger. We gingen naar binnen en probeerden ons door de grote massa meisjes te wringen. Blijkbaar trokken ‘we’ nog steeds geen jongens aan. Ik werd ook raar aangekeken door de menigte. We wrongen ons zo ver mogelijk naar het podium en wachtten daar tot ‘de sterren’ kwamen spelen. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ gilde ik boven het gegil uit. ‘Amber’ gilde ze terug. Ik had geen tijd meer om ‘Mooie naam’ terug te gillen want Herr Schäfer kwam oplopen. De opening hadden ze dus nog niet veranderd. Ook Tom kwam on stage, nog meer gegil. Toen kwam de man oplopen op wie ik had gewacht, de nieuwe bassist. Hij ging op mijn oude plekje staan en begon te spelen. Break Away, nog steeds dezelfde opening. Ik bestudeerde de jongen, want dat was hij nog, eens goed. Hij was niet al te lang, mager en niet bepaald knap. Zijn blonde haar hing voor zijn gezicht en hij leek volledig op te gaan in de muziek. Bill kwam oprennen en de menigte achter mij begon keihard te gillen. Alles was nog hetzelfde. Na een tijdje was het nummer afgelopen en begon Bill te praten. ‘Goedenavond!’ brulde hij in de microfoon. Gegil. ‘Wat is het geweldig hier weer te zijn! Bij jullie! Zoals jullie zien is Georg helaas niet meer bij ons. In zijn plaats speelt nu de geweldige Milan!’ Even was het stil, toen begonnen ze weer te gillen. Werden ze daar nooit moe van? Bill wachtte tot het weer wat rustiger was en ging toen verder met praten. ‘We missen Georg wel en willen graag een nummer aan hem opdragen. Het is weliswaar niet van ons, maar toch. Georg, waar je ook bent, we missen je en willen heel graag weer contact. Special voor Georg: Far Away!’ Een traan gleed over mijn wang. Amber sloeg troostend een arm om mij heen en samen luisterden we naar het liedje. Ze gaven toch nog een beetje om me. Alleen die Milan keek niet al te blij, hij was er blijkbaar niet zo blij mee dat ze mij misten. ‘Ik mis jullie ook jongens, zo ontzettend en al zo lang.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.