FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Schrijft U het liefst met blauw?

Dagen later waren we eindelijk weer thuis. Het ziekenhuis en Amber’s gezelschap begon me de keel uit te hangen. Nog steeds kon ik haar daden niet vergeven, kon ik haar niet vergeven. Het liefste liep ik tijdens mijn werk weg. Dan was ik eindelijk weer vrij, vrij om te gaan en staan waar ik wilde. Alleen, als ik dat zou doen zouden Bill, Gustav en Tom niet heel lang meer leven, Milan kon me niet zo veel schelen. Maar nee, de dood van mijn beste vrienden wilde ik niet op mijn geweten hebben. Zo bleef ik mijn werk keurig doen en werden Amber en haar opa meer en meer op mij gesteld.
Het bleek dat ze wel meer koeriers hadden, allemaal ‘slaven’. Alleen die deden iets minder hun best en die werknemers werden ook nog wel eens dood teruggevonden in een steegje. Een goede waarschuwing voor mij. Ik wilde deze hel overleven, ik wilde terug naar de bühne en weer rocken. Ik wilde terug naar Berlijn en terug naar mijn familie. Ik tuurde uit het raam naar de gracht. Het regende en het water was grijs gekleurd. Hier en daar fietste een arme ziel, verder was er niemand op straat. Binnen in het huis was het even stil. Amber was naar vrienden toe, evenals het kleine meisje. De man zat beneden, waarschijnlijk, tv te kijken, sinds we terug waren deed hij niks anders.
Ik richtte mijn blik weer op de gracht en keek hoe een klein groepje toeristen langs schuifelde. Wat moesten die mensen hier toch met dit weer? Een geluid haalde mij uit mijn gedachten, het slot knarste en de deur ging langzaam open. Een déjí  vu, dit had ik al zoveel vaker meegemaakt, alleen werd ik nu niet verblind door zonlicht. De man kwam binnensjokken. Ik bedacht me dat ik nog steeds zijn naam niet wist. ‘Georg,’ raspte zijn stem, ‘We moeten even praten.’ Ik knikte en bood de man mijn stoel aan. Hij ging er dankbaar op zitten en ik plofte op bed neer. ‘Je doet je werk perfect,’ vervolgde hij. ‘Ik weet ook waarom, je wilt je vrienden in leve houden. Maar toch, we hadden een afspraak. Als jij je werk goed zou doen zou je meer mogen. Van mij mag je een brief schrijven aan mensen die je kent. Één brief voor Duitsland dus.’ Hij gaf me pennen, een zwarte en een blauwe, en papier en legde de spullen op mijn tafel. Ik staarde er even naar en keek toen weer naar de man.
Ik keek hem vol ongeloof aan. Ik kon naar huis schrijven, ik kon zeggen waar ik was, ik kon zeggen dat ik ze met heel mijn hart miste. Toch weigerde ik het aanbod, ik had geen behoefte aan een plotselinge redding. Ik sprak mezelf weliswaar ontzettend tegen nu, maar ik wilde liever dat de wereld me vond zonder mijn hulp. De man keek treurig. Oeps, dat was ook niet de bedoeling. Ik pakte dan toch maar het papier en de blauwe pen. De man lachte kort en ik lachte even terug. ‘Het is goed je eens gelukkig te zien,’ zei hij, ‘Geloof het of niet, maar ik vind het vreselijk om je zo opgesloten te zien. Maar ik moet wel, ik moet je bij me houden.’
Als de man niet ziek was geweest was ik tegen hem uitgevlogen. Ik zou gezegd hebben dat hij me best mocht laten gaan omdat hij tape genoeg had. Maar zou reageerde ik niet. Ik lachte slechts even en begon te schrijven.
Lieve iedereen,
Even een teken van leven van mij. Wegens goed gedrag mag ik van de mensen hier één brief naar Duitsland zenden, daarom aan jullie allemaal tegelijk maar. Over mijn verblijfplaats kan ik niks zeggen, dan vallen er onschuldige slachtoffers. Ik wilde alleen even zeggen dat het, voor de situatie, goed met mij gaat en dat jullie je geen zorgen hoeven te maken.
Bill, Tom, Gustav en Milan: Ik wens jullie veel succes met de rest van jullie tour en zorg er voor dat het publieke een onvergetelijke heeft. Bill, kijk je zakken nog eens goed na, alsjeblieft.
Mam, pap: Ik mis jullie ontzettend en wil vooral zeggen dat jullie geen zorgen moeten maken. Ik red het wel, het komt allemaal goed.
Tot snel, hoop ik.
Love, Georg.

Reacties: