FanFic.nl

Shy Boy {old antic cafe fanfic}

Shy boy {4} ~ Feathers of Sorrow

"Oke, voor vandaag gaan jullie jullie gedichten delen met andere mensen, de gedichten die jullie moesten maken voor huiswerk." Zei de lerares Engels. De klas mopperde luidruchtig.
"goed dan." Probeerde ze er tussen te komen. "Ik zal jullie in groepjes van twee de gedichten laten delen, zodat jullie het niet hoeven voor te lezen voor de hele klas. Maar ik kies de groepjes uit!"
De klas' hoopvolle blik veranderde in een zure en Kanon zuchtte. Mevrouw Yakushi was bekend om het kiezen van de meest rare groepjes. Bou rekte zich uit en staarde naar haar terwijl ze de groepjes uitkoos en de kinderen door elkaar liepen en van plaats wisselden. Bou was gepaard met een meisje die altijd achterin de klas zat naar hem te staren, en ze zei nooit iets. Bou zuchtte en stond op, liep naar het meisje. Het meisje bloosde zacht. Zijn groepje was gelukkig niet zó erg. Kanon staarde over de drukke klas heen, bestudeerde wie met wie gepaard was, en zuchtte, omdat hij nu niet meer samen met Bou in een groepje kon. "Kanon..." Zei mevrouw Yakushi, en kanon draaide zich richting haar. "Hmm, eens kijken... Kanon en... Miku! Ja, Miku," Kanon schoot zijn hoofd omhoog en spreidde zijn ogen wijd open. "Nou, dat was iedereen, ik zal jullie vertellen wat jullie dalijk moeten doen als jullie klaar zijn," Zei mevrouw Yakushi en ging achter haar bureau zitten, bladerend tussen een aantal documenten.
De klas begon langzaam te praten en in een korte tijd was het volume zo hard dat je jezelf nauwelijks kon horen, waardoor iedereen weer harder ging praten, waardoor het geluid nog harder was, waardoor iedereen nóg harder ging praten dan ze al deden. Kanon was bevroren. De naam van zijn partner galmde door zijn hoofd. Miku... Mikui... Miku... Ik ben gekoppeld aan Miku... Hij zat bevroren in zijn stoel voor een minuut, zich af vragend hoe hij dit af zou handelen. Hij kon de ogen van Bou in zijn rug voelen prikken, die probeerden zijn reactie te zien. Toen Kanon 'ontdooide' uit zijn positie, deed hij zijn best om niet huiveren. Kanon pakte zijn boeken langzaam en drukte die dicht tegen zijn borstkas aan. Met een diepe zucht stond hij op, eerst kijk hij eventjes heel snel om zich heen om daarna zijn blik weer naar zijn voeten te richten. Hij begon langzaam naar het bureautje van Miku te lopen. Hij voelde Bou kijken hoe hij langzaam liepen, ze volgden iedere stap. Hij gleed in de plek op de bank naast Miku en legde zijn boeken met een zachte plof op het bureautje. Zijn ogen keken niet op van het bureau. Na een momentje stilte keek Miku naar Kanon, die zijn bril met zijn vinger omhoog op zijn neus duwde.
Kanon, die Miku's blik voelde, bloosde en was blij dat hij zo'n lange pony had om zijn ogen te kunnen verbergen. Hij opende zijn map vol met huiswerk met trillende vingers en sloeg hem open bij zijn gedicht, niks zeggend. Miku keek naar Kanon met een verwarde blik. "Hey.. uh.. Kanon?" Miku leunde voorover op het bureautje en probeerde onder Kanon's pony door te kijken, die zijn gezicht verborgen. "Gaat het.. wel?" vroeg Miku verward. Kanon keek uit de hoek van zijn oog en zag Miku, over het bureau gebogen, naar hem staren. Kanon gezicht werd nog roder. Nu had hij twee mensen die naar hem staarden, Bou en Miku. Hij kon nauwelijks bewegen, hij was bang om zichzelf weer voor schud te zetten. "Y-...mhm," Kanon probeerde zijn best niet te stotteren. Hij had opgegeven het woord 'yes' te zeggen, en zei dus alleen maar 'mhm', terwijl hij zijn hoofd knikte. Alles wat hij nu deed was proberen de aandacht van hem af te zetten. Misschien, dacht hij, dat dat hem een beetje zou kalmeren, maar zo dichtbij zijn bij iemand die hij zo eng vond was genoeg om zijn hart zo hard te laten kloppen om hem een hartaanval te bezorgen. "Dus... Uhm, oke dan. Ik zal wel beginnen, ik zal wel mijn gedicht literatuur shit voorlezen, dan kan je de jouwe voorlezen." Toen Kanon niks zei, kuchte Miku een keer en begon aan het voorlezen van zijn papier, die hij vlak voor zijn neus hield. Toen Kanon merkte dat hij niet meer naar hem staarde, keek hij een beetje omhoog en keek naar de jongen naast hem. Zijn ogen keken naar de twee piercings aan elke kant van Miku's mond, onder zijn volle lippen. Zijn blik gleed over zijn lange, lichtbruine haar dat net boven zijn schouders stopte, en de bruine pony die een schaduw legden over zijn mooie, bruine ogen. Kanon had zich nooit gerealiseerd hoe schattig Miku was, en toen Kanon merkte wat hij dacht sloeg hij zijn ogen neer naar zijn gedicht, en bloosde. Miku had het niet door en las gewoon verder, met een duidelijke verveelde toon in zijn stem. Kanon ogen begonnen weer naar boven te kijken, negeerde de waarschuwing die hij zichzelf in zijn gedachten gaf, en even later was hij bewust naar Miku aan het staren. Nog geen drie minuten geleden was hij nog over zijn toeren heen, bang omdat hij gekoppeld was aan Miku, en nu zat hij daar naar hem te staren. Miku zuchtte en en draaide zich om naar de jongen die naast hem zat. "Oke, het is nu jouw beurt. Ik ben klaar...," Zei Miku en begon vaag te kijken toen Kanon niet stopte met staren. "Hallo? Uhm... Hallo?" Hij schudde voorzichtig aan Kanon's schouders wat hem deed ontwaken uit zijn starende positie en schrok van Miku's aanraking. "Waar staar je naar?" Zei Miku een beetje geïrriteerd. Kanon's bloeddruk rijsde naar een kritiek level, werdt rood en sloot zijn ogen om zich van Miku af te draaien. Zijn ogen weer op het bureau gericht en met zijn hoofd naar beneden, licht rillend. Kanon wist niet wat hij moest doen, en duwde met zijn vinger zijn bril weer omhoog zijn neus op. Hij wou dat Bou kwam, om hem te kalmeren. Om bij hem te zijn, om hem te beschermen, zoals hij atijd deed, maar Bou was aan de andere kant van het lokaal. Kanon moest het voor zichzelf doen. Kanon hield zijn adem in en keek omhoog naar Miku's ogen. Hij keek gelijk weer naar beneden, voordat Miku zelfs kon merken dat Kanon weer omhoog keek. Kanon gaf het proberen om niet bang te lijken op, omdat hij niet eens durfde naar Miku te kijken, bang dat hij weer over zijn toeren zou gaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.